Woord-soorten

Soms durf ik het wel eens te vergeten.

Dikwijls voeren anderen ook een innerlijke strijd.

Meestal denk ik daarin uniek te zijn.

Wijze raad van Tante Ieris

Gouden les geleerd: ik moet dringend wat minder geloven van wat mensen zeggen dat andere mensen tegen nóg andere mensen zeggen over MIJ.
Ofwel ben ik omringd door superschijnheiligen ofwel heb ik me zwaar vergist en de verkeerde mensen geloofd.

De idealist in mij zegt het tweede.
De realist in mij zegt “wait and see”
De fundamentalist in mij zegt “no way”
De minimalist in mij zegt “och…”
De rationalist in mij zegt “ziedewel, alleen bewijs telt”
De spiritualist zegt “op een hoger niveau is iedereen een engel”
De naturalist zegt “what you see, is what you get”

Tantieris zegt: …. Let love rule!

Vervreemding

Krampachtig … als nat zand … houd ik het tussen mijn vingers. Het sijpelt, het brokkelt. Jaren probeerde ik het tegen te houden. Vandaag kijk ik naar hem en merk ik dat ik verloor.

Een mens van mijn vlees en mijn bloed. Of beter, ik ben van het zijne. De vertrouwdheid, de eigenheid is wég. Wat vroeger vanzelfsprekend was, wordt nieuw. Hij lijkt een vreemde. Ik ontdek… hoe hij praat, hoe hij eet, hoe hij lacht.

Plots schemer ikzelf door. In zijn luidruchtigheid, zijn dwang, de manier waarop hij zijn bovenlip tussen zijn tanden neemt wanneer hij boos of geïrriteerd is, hoe hij een plotse snelle onzekere blik laat dwalen midden in een schaterend gesprek. Dat bén ik.

En nog steeds vind ik geen vrede daarover. Het is zijn bloed dat door mijn lijf stroomt en dat me maakt wat ik ben. Maar het is mijn eigen hart en ziel die maken hoe ik ben, wie ik leef. Ik hou meer van het ene dan van het andere. Ik vecht al jaren.

Vandaag fonkelt innigheid in zijn ogen. En de mijne. Ik kan mezelf zijn. Hij is, zoals altijd, compleet zijn eigen mens.

Ondanks het vechten is er liefde. Onvoorwaardelijke.

Dat heb je met vaders.

Madonna zegt het iets harder dan ik.

Leven is een kaartspel 30

Klaveren vier:

Troost u. Troost iemand.

Feest

Zachte avond. Zon schemert, danst door bladeren die dansen tot op de grond. Fris en zwoel tegelijk. Ik adem. Traag en zeker. Hef mijn ogen naar de lucht. De wolken doen mijn hart opspringen.
Soms is ademen en kijken voldoende om rust te vinden.

Instinctief gebeurt het weer. Twintig jaar geleden kon ik het anderhalve kilometer aan een stuk. Mijn schouders stijgen, mijn armen verheffen zich. Mijn hoofd in mijn nek. En ik lach. Ik lach, bijna luidop.

Als bij een engel ontvouwen de vleugels zich. De mijne. Die me steeds weer doen zweven en rijzen. Moeiteloos bereik ik de hogere sferen. De krop baant zich een weg. Ontvouwt zich in een hemelse glimlach.

Mijn hart roffelt. Een goddelijk ritme. De klank schatert door het bos. Plezier. Verrukking. Wellust.
Iris

Zonder handen fietsen. Zalig!

Het groene monster

Mijn oudste/langste en (letterlijk) toch kortste vriendin kent mij al meer dan 30 jaar. 34 jaar, om juist te zijn. Kleuterschool, lagere school, deel van het secundair, normaalschool en zelfs het eerste jaartje werken: samen, wij twee.

Euh, neen … er liepen nog een heleboel andere mensen rond. Veel te veel naar mijn goesting.

In het vierde leerjaar kreeg ik heel veel straf. Ik had namelijk een ander vriendinnetje van I. over mijn rug gezwierd. Pure colère, woede in de derde graad, razernij in tsunami-vorm.

Het tweede middelbaar was toneel van een andere knokpartij. Verbaal deze keer. (Gelukkig maar) Vriendinnetje I. was dik bevriend met D. (Waarbij ik me nu ineens realiseer dat ik nadien alleen maar slechte ervaringen had met vrouwen die D. heten. Domme D’s)

JALOEZIE. Het groene monster. Ik heb daar last van.

“Ik ben Tantieris en ik ben een groen monster” (’t Lijkt hier de AA wel?)

Indien je het woord in de Vandale opzoekt, vind je mijn naam erachter. Ik weet het, ik weet het.

Onzekerheid is de grootste troef van die groene draak. Zijn neusgaten zijn een radar voor dat gevoel. Hij ruikt, hij snuift en wéét: “Daar kan ik mijn slag slaan.”

Na een aantal jaren zware therapie (ahum) kan ik zeggen: “Ik ben Tantieris en ik versloeg het groene monster. Blootsvoets, blootshoofds, barehanded …”

Het deed zeer. Soms steekt het nog eens de kop op maar mijn excalibur staat klaar. Want heden ten dage bén ik een groen monster dat draken verslaat.

“Ik ben Tantieris, maar eigenlijk heet ik Shrek.”

En ik win!

(btw. I. ziet mij nog altijd graag. En ik haar nóg liever)

Encounter of the coldest kind

Een man met passie. Niks onderkoeld of ijzig. 🙂

Bij de eerste handdruk was er wat schroom van mijn kant. “Hallo, ik ben Tantieris”, het lag/lach op mijn lippen. De aanwezigheid van mijn directeur zorgde voor de nodige gereserveerdheid. Geen bloggebeuren op mijn werk, dus.

Na 10 minuten was ik totaal vergeten wie Marc is en wat Tantieris daarmee te maken heeft.

Voor mijn klas stond een man met een missie. Te praten, gesticulerend, grapjes makend. Hartstochtelijk sprekend over zijn missie naar Antarctica. De leerlingen geboeid en aangetrokken door zijn enthousiasme.

En ik was gewoon Juf Tantieris. De helft van de tijd bestudeerde ik de snoeten van mijn rakkers en genoot ik van hun open monden, hun gemotiveerde vingers in de lucht.

Ondanks mijn passie voor passie inhaleerde ik wederom de nodige gereserveerdheid toen Marco stopte met praten. Mezelf dwingend om mijn arm níet rond zijn schouders te slaan.

Wildenthousiast ben ik: door het project, door de inhoud, de vorm en door de man die het verwezenlijkt. Het gaat tof worden. Ik voel dat. In de toppen van mijn tenen, in mijn wimpers, in mijn botten …

Het gaat tof worden!

Regen en ons dak

Twitteraars mét mij kennen de doffe ellende waar ik deze zomer door moest. Hels was het. Zowel voor mij als voor hen. Zij moesten namelijk twee, bijna drie, maanden mijn gezeur, gezaag, gejammer, gezever, gekreun en gesteun doorstaan. Met als één onderwerp: de regen en ons dak.
Vandaag kan ik met veel plezier zeggen dat het niet meer binnen regent.
We zwijgen over de schimmel en de schade die is ontstaan. (waarbij ik manlief wil herinneren aan het feit dat hij de verzekering nog moet bellen)

We verheugen ons in noorderbomen, daklatten, boensels en pannen.
Terence mét ons. Jihaa!

Waar bloggen al goed voor is …

Morgen heb ik mijn eerste in real life encounter met een man die ik leerde kennen via mijn ouwe blog.

Ahum … dat klinkt niet zoals het zou moeten. Ik verklaar me nader: Marc is een blogger die vroeger nog wel eens tijd had om te reageren op mijn bescheiden postjes. Heden ten dage is hij een drukbezette Antarcticaan. Donderdag komt hij in onze school praten over een project dat hij opstartte.

Het is een uniek project waar ik al maanden wildenthousiast over ben. Onze school kan/mag deelnemen en dat is super.

Ondertussen ben ik best een beetje zenuwachtig … Tantieris ziet er wel hetzelfde uit als ik. En ik lijk ook wel ontzettend op Tantieris. Maar er zijn verschillen, ja, die zijn er. Dewelke?

Misschien dat Marc het kan zeggen. Of toch maar liever niet?

Euh …

Vandaag zei een (nieuwe) leerling mij dat als ze moest doen wat ik haar (om te grappen) vroeg, dat ze dan wel eens even hare mond zou gaan opendoen bij de directeur want dat ze misschien een stille leek maar als het erop aan kwam zou ik ‘mijnen bak wel volkrijgen’.

Euh …

Ofwel moet ik dringend iets gaan doen aan mijn grappen/gevoel voor humor, ofwel zijn de 12jarigen hedentendage iets assertiever dan pakweg 2 jaar geleden ofwel …