Hij valt stil. Zijn autootjes ook. Terwijl hij telkens de film naspeelt (voor de vierhonderdvijfenzeventigste keer), is dit elke keer de scene waarin hij stopt, zijn handjes in zijn schoot legt en even luistert en kijkt.
Zoonlief heeft het ook: het melancholische gen. Hoe zou dat toch komen?
James Taylor geeft melancholie een mooie kleur.
Ziediswiedadieris 
Awel het is en blijft een schoon filmke om naar te kijken, ook voor volwassenen.
Ook hier iemand die hem al tig keren gezien heeft en ik heb hem nog nooit in één keer gezien.
En ik koop met plezier de die-cast autokes …
Ik heb er vorig weekend het begin van gezien, maar de film was toch niet voor mij weggelegd hoor. ’t kon me niet blijven boeien.
‘T gebeurt wel vaker dat zoon en moeder op elkaar lijken 😉
Mijn dochter lijkt op mij en mijn zoon op zijn papa, sprekend tot in de kleine details, wonder?