Na-beschouwing

’t Was goed. Ondanks het feit dat de eerste scène totaaaaal de mist inging, mijn stem ongelooflijk bibberde bij het zingen en de eindscène ook een aantal ter-plekke-verzonnen verrassingen in petto had … was het goed.

Uw Moeder en Onze Pa waren leuk publiek. Ik heb speciaal voor haar gezongen. Doordat onze voorzitter veel te lang speechte en ik mijzelf serieus moest restaureren na afloop, heb ik Uw moeder zelfs geen drankje kunnen trakteren. Uwe … dat is bij deze beloofd.

Ook Jan Leenders was zeer snel foetsie. Zijn werken niet. Die hangen nog tot en met 20 december in onze bar. Komt dat zien, komt dat zien.

Adrenaline en roem laten je opstijgen, doen aandacht verslappen.

Ik zal het geweten hebben.

De parkeerpaal die woest werd omgegooid door een zeer grappige man, kwam meedogenloos op mijn dungeschoende doch zeer elegante voet terecht. Nu ben ik effectief snel op mijn tenen getrapt maar gelieve daar vandaag een beetje rekening mee te houden.

Mijn teen is dik. Geen schoen, dun of dik kan er nog rond. Dus ga ik nu brunchen en lunchen met mijn even elegante Birkenstocks aan. Want ik ben flexibel. Polyvalent en multifunctioneel.

Mijn teen niet. Die is koppig en vasthoudend. “Pijn zal ik doen, nah”

Hopelijk is het dinsdag over. Want dan duw ik mijn voeten weer in zeer elegante, dungezoolde laarsjes. AU!

“Geluk is verdriet dat even uitrust”

Leven is een kaartspel 39

Klaverenheer:

Iets eten? Vis of vlees of groente, breder reikt de keuze niet.

Goezot!

Vandaag. Ben ik dat. Goed zot!

Elke keer weer denk ik: Tantieris, ge zijt goezot!

Tot ik vanavond weer zing. En speel. En zweet. En roep. En huil.

Hopelijk is het publiek achteraf even enthousiast. Het voorafje kan tellen. De reservaties stromen binnen. Indien u mij wil zien, wees snel. Indien u mij niet wil zien, ook goed.

Ik hou het voor gezien. Vanaf 20 (of misschien wel 21 december) zie ik het weer. Het bos en de bomen enzo … maar voorlopig speel ik. Roodkapje, Assepoester … of neen … ik bén de boze wolf. Ik zal u pakken, ik zal u pakken.

Was dat geen toverheks?

Wat ik niet begrijp 3

Wanneer ge een shaper slip koopt (omdat ge redelijk ‘strak’ op de scène moet staan) uzelf de bedenking maken: die shaper slip doet perfect wat ze belooft. Uw buik verdwijnt volledig bij het omhooghijsen van de onderbroek.

Maar wat doet een vrouw met al die eerder onbestaande michelinbandjes die verschijnen aan de randen van zo’n slip? AHA! Geef daar maar eens antwoord op, Meneer Hunkemöller!

Kabbelend

Wanneer veranderen mannen en vrouwen in moeders en vaders?

Toen manlief de eerste keer zoonlief in zijn handen hield, werd ik op slag nóg verliefder. Maar ik geef toe: de passie was toen vér te zoeken.

Een vrouw lijkt geen tijd voor passie te hebben zo gauw er een baby in de buurt is.

Het meest stereotiepe komt naar boven wanneer mannen en vrouwen kinderen krijgen/kopen. Terwijl ze voordien nog rollebolden en passionele nachten beleefden, zorgt zo’n krijsend gegeven ervoor dat de nachturen eerder slapeloos en soms zelfs ruziënd worden verdreven.

Ondeugende brieven, warme gedichten, inventieve en gearrangeerde avondjes, intieme ‘etentjes’ … manlief heeft toch wel een jaar of drie op zijn kin kunnen kloppen, wat dat betreft.

Soms betrap ik er mezelf op dat ik hem ‘papa’ noem. Gelukkig enkel wel in het bijzijn van zoonlief. Er zijn plaatsen in onze relatie waar ik dat woord liever niet laat vallen.

De woeste wilde stroom van tomeloze passie en lichamelijke hoogstandjes lijkt een kabbelend beekje te worden. Mijn omgeving liegt er niet om. Koppels die in slaap vallen (letterlijk en figuurlijk), die elkaar inderdaad alleen nog mammie en pappie noemen… Ik vind het gewoonweg griezelig.

Dikwijls voel ik bij mezelf een kriebel. (Laat het ons alstublieft NIET bestempelen als een midlife-crisis) Dan zie ik een aantrekkelijke man en denk ik: mmm … ware het niet dat … dan …
Ik weet zeker dat manlief van hetzelfde laken een broekpak heeft.
Aangezien wij beiden zeer gezonde mensen zijn, kunnen we dat best wel kwijt aan elkaar.

Manlief wordt dus verwend vandaag. Hoe … dat doe ik hier niet uit die lakens (euh … doeken). Maar het zal zinderen, tintelen … Hij zal niet wéten waar zijn hoofd staat (euh … ligt).
Alleen … moet ik zoonlief nog het huis uitdoen, mijn benen waxen, mijn haar wassen, naar de winkel gaan, de kandelaars van onder het stof halen, de tafel leegmaken (vól schoolgerief), propere lakens leggen, de laatste nieuwe van Jamie bestuderen, passende muziek in de speler steken…
Pfff, ik ben nu al moe. Volgende week, dan maar. Of het weekend van kerstmis ofzo …

de slappe lach met tranen …

Hebt u dat ook soms?

Trouw en loos

Niets is zeker, alles voorspelbaar.

Ogen ontmoeten, slingeren gevaar

rond het hart. Boa constrictor-gewijs.

Grens-verleggend rationaliseren, alles verklaarbaar.

Status-verhogend proberen.

Emotionaliteit degeneren.

Schrik.

Voel ik dit?

Het mijne ….

verwarring … ‘war’ in mijn hart.

‘k Verlang naar zwart-wit, vtm-simpelheid, Pfaff-lievigheid …

Dat hoofd van mij moet dringend een invasie van de ziel doen. Ratio moet overwinnen.

Gotye – Hearts a mess

Laat hem spreken. Hij zegt het weer mooier dan ik. Duidelijker, liever …

Vreemd, hoe woede mensen vleugels kan geven. Vleugels van vernietigen; van schijnheiligheid, van ik-zeg-toch-lekker-niks-tegen-u.

Raar, hoe pijn die dingen kunnen doen, al heb je een schild van maandenlang zwijgen opgebouwd.

Ik graaf. Ik graaf in mezelf en bid. Om kracht, om sterkte.

Wees als riet: buig maar breek niet. Mijn mantra van de laatste maanden. Het werkt.