Dacht ik vandaag …

Mijn auto past op zondag niet op de parking van de Delhaize.

Roodomrande ogen, uitgelopen mascara, afgebeten roze nagellak. Schouders schokken, tranen vloeien.

Ze jankt, ze huilt. Luidop, zeer luidop. Iedereen zit versteend, doodstil. Onder de indruk van dit grote verdriet.

Ik voel een ijzige kalmte in mijn buik. Bijna een koele hardheid. Een stoel, een doosje zakdoeken en mijn arm om haar schouders … spreken kan ik niet. Het zou niets uithalen. Ze is niet voor rede vatbaar. Té boos, te verontwaardigd. Grote mensen kunnen kinderen wat aandoen. Kinderen doen dat soms ook bij grote mensen.

Machteloosheid … het springt in mijn keel. Het licht op … als een lampje in een stripverhaal. Maar geen ‘eureka’ hier. Niet op zijn plaats.

Eerder een ‘spijtig’, een ‘hoe jammer’ en heel veel ‘verdommes’…

Ik geef les aan pubers. Sedert dit jaar besef ik dat hoe langer hoe meer.