Een krak in het niet kennen van mensen.
Dat ben ik. Laten we beginnen bij het begin….
Het was weer fijn. Tante Annie en Uw Moeder vingen mij liefdevol op nadat ik een woeste telefoon deed met manlief. GPS-nijd, ik heb daar last van. Meestal op een BGGD. Bijna het Albertkanaal van iets té dichtbij bekeken. Pitta-zaak overvallen om een telefoon in handen te krijgen. (Ik ben ook een krak in het vergeten opladen van GSM-belkrediet. GSM-nijd, ik heb daar last van)
Eindelijk Anamcara, Tine en CherryBlossomGirl intecht gezien. Een dikke knuffel met Imke en Annemie. Een fijne handdruk met mijn (tot dan toe onbekende) sakosj … Ik wacht vol ongeduld op een pe-rach-tige foto.
Pimpajoentje kreeg een (mooi en fijn en vooral jong) gezicht. Ntone had een heerlijke hoed op (ik vergat mijn pet in de auto, bedenk ik me nu). TheOneHitWonder overviel me langs achteren en dat heb ik geweten. Ik verslikte me haast van het lachen. Zooo’n toffe madame!
Boskabout deed me een hele gepassioneerde uitleg over zijn nieuw concept. Waardoor ik me meer bomma dan tante voelde … tot hij een nummer van Norah Jones draaide en hij mijn hart stal!
Manlief ging bijna mee en heeft daar nu waarschijnlijk spijt van. De audio-cubes waren helemaal iets voor hem. Zoals ikzelf gisteren meermaals zei: ik koop van die kubusjes in ‘den IKEA’ en zing zelf wel een deuntje. Dat heb ik absoluut sneller onder de knie. Bomma!
En toen …
de mooiste ontmoeting: met de kleinzoon van de man die mijn oorbellen prikte in 1982…
AHUM????
Stel u voor: ge drinkt veel te veel witte wijn omdat ge weer veel te luid en te snel staat te sjauwelen met een stel ontzettend leuke dames (en mijn dikke vriendin natuurlijk) en ge zijt dringend toe aan wat water.
Flesje is ‘pak’baar maar niet ‘opendoen’baar. Ge wandelt naar de Oostersgetinte bar alwaar een stel heren in zwarte schorten zeer gezellig babbelen met kleine man in wit pak. Met uw grote mond bestoeft ge even (alsof ge een kenner eerste klas zijt) het lekkere eten en de mooie accommodatie. Voor ge het weet staat ge in een boeiend gesprek met kleine man met prachtige glimlach en zachte stem. Ge legt hem uit wat bloggen nu precies is (alsof ge ervaringsdeskundige eerste klas zijt) en ge doet daar dan nog een schepke bovenop door uw ‘connecties‘ aan te spreken: “want een lieve man kan altijd wat reclame gebruiken” en “het concept dat die meneer ontwikkelde is kei-interessant en origineel” en “’t is zone lieve charmante jongen die zwaar op mijn NIET-moederlijke gevoelens werkt”, dus ik zal hem wel eens even helpen, niwaar?
Komt ge tot de ontdekking dat hij in uw geboortedorp geboren is en dat zijn grootouders nog altijd de buren van uw eigenlijke huisarts zijn. (Vandaag zag ik zijn familienaam en ja … ‘Den Oosters’ heeft de gaatjes in mijn oren geprikt voor mijn Plechtige Communie)
Gaat ge vandaag wat googlen want tja, hij kan nog wel wat reclame gebruiken.
Blijkt dat ge naast een grote (kleine) meneer hebt gestaan …die al meer van de wereld zag dan gij in uw lange leven nog zult zien, die naast andere grote meneren en madammen stond en dan ook nog eens wereldberoemd in Vlaanderen is.
Zakt ge even door de grond van schaamte want uw air was groter dan heel het Robinson Eiland bij elkaar …
Ach … gewoon u zelf zijn. Soms is dat slim, soms is dat dom. Maar het is wel altijd eerlijk. En daar kan ik nu echt niets aan doen.
Giovanni, het was fijn praten met u. Volgende keer toon ik wat meer respect en égards. Of euh … misschien ook niet. Egards-nijd … ik heb daar last van. Tantierisliefde … daar heb ik overschot van. Ik hoop dat ge dat hebt gevoeld….
Ziediswiedadieris 
Zeg het eens …