Vandaag blijf ik even bij mezelf. Geen gefeest, geen vuurwerk, geen gedonder.
Rust. Vrede. Op aarde. Aan iedereen van goede wil, natúúrlijk. Maar nu even niet.
Niemand zien. Niemand horen. Alleen ik, mezelf en ik.
Geen goede voornemens. Geen beschouwingen van een jaar dat turbulent en (mijn) wereldschokkend was.
Niets van dat alles.
Tantieris staart. En blijft staren. Niet naar mijn navel. Niet naar de wolken.
Strak vooruit. Maar met zachte schouders, ontspannen blik. Op oneindig.
Vandaag.
Vandaag blijf ik even bij mezelf. Geen gefeest, geen vuurwerk, geen gedonder.
Rust. Vrede. Op aarde. Aan iedereen van goede wil, natúúrlijk. Maar nu even niet.
Niemand zien. Niemand horen. Alleen ik, mezelf en ik.
Geen goede voornemens. Geen beschouwingen van een jaar dat turbulent en (mijn) wereldschokkend was.
Niets van dat alles.
Tantieris staart. En blijft staren. Niet naar mijn navel. Niet naar de wolken.
Strak vooruit. Maar met zachte schouders, ontspannen blik. Op oneindig.
Vandaag.
Vakantie. Moeder Tantieris ligt lang in haar bed. Veel té lang volgens zoonlief.
– Mamaaaa … wanneer sta jij nu op? Ik ben aan het sjabbelen.
Mijn hoofd schiet omhoog. Euh …? Wat is dat dan? Sjabbelen? Sneller dan het licht van mijn nachtlampje komt zijn antwoord.
– Mamaaa … (diepe zucht) dat is lang wachten op iemand die moeilijk wakker wordt.
Komaan mensen, geef het toe, mijn kind is briljant!
Enne … zijn moeder slaapt te lang. Veeel te lang.
Mijn haar is niet goed geknipt.
Of tenminste …. niet zoals ik het gewoon ben. Bart, kom je alsjeblieft terug?
“Heej”. We botsen bijna. Haar hoofd tegen mijn borsten, mijn voeten op haar tenen. Zo dicht komt ze anders nooit. Ik kijk neer op haar. Letterlijk, dan. Want figuurlijk is zij een grote madam.
Mijn lach parelt. “Kom hier, ik voel een knuffelneiging.” De omhelzing is onverwacht maar niet minder warm. Haar geur is me onbekend. Zo dicht komen we nooit.
Een paar minuten later voel ik gekriebel in mijn nek. De vingers kruipen omhoog tot op mijn hoofd. Een kus belandt op mijn rechterwang. Deze glimlach is ook al zo nieuw.
Een knipoog van S., een kushandje van G…
Waarom is iedereen zo lief vandaag?
De achterdocht is kwellend want het antwoord is geschreven op hun voorhoofd. Lief … ze laten me weten dat ze me ‘ook’ lief vinden. We staan ‘ook’ achter jou, we vinden jou ‘ook’ de moeite.
Door hun liefde laten ze me weten, dat ik zelf wat liever moet zijn. Vergeven … het valt me zwaar. Hoe kan ik het doen? Wanneer het gif blijft sijpelen …
Harten vier:
Vergaren is des mensen.
Badkamer ten huize van …
– Mama, heb je sokken bij?
– O, neen, jongen… ga ze zelf maar halen.
– O Mamaaaa, vergeetspaan!
Euh … het klikt wel met zoonlief. Hij vergeet af en toe zijn schotel. De vergeetschotel!
Ik hou het meest van mijn eigen geschrift.
En van dat van hem. Strak, sterk, met eigen wil doorgaan tot het einde van de lijn. Het geeft zijn eigenschappen weer. Het kan me raken wanneer ik een boek open. Het springt in mijn hart bij het lezen van het eerste blad.
In zijn kattebelletjes, zijn post-its in mijn brooddoos schemert wat hij voelt. Zelfs als het gaat over wie er een brood gaat halen, wie er de kat eten geeft of in een dringend verzoek om wat minder choco te smeren.
Hij is ijzer. Fe met een kern van Ti, een hart van Au omfloerst door donzen pluimpjes die Mendeljev niet kende.
Soms ben ik zijn Kr. Is hij van zijn melk. Breng ik hem op zijn knieen. Schrijf ik op zijn dagelijkse planeet lelijke woorden, ben ik Lex en niet langer Lana.
Maar altijd blijft hij mijn superman. Hij Kent mij…
“Fuifbeest” … it’s my middlename. Een goed feestje is wel aan mij besteed. Liefst onverwacht, laat, overgoten met heerlijke mensen, lekkere drankjes, ingenieus voedsel en smakelijke muziek.
Deze dagen pas ik echter. Niets is zo rot als Kerstmis en Nieuwjaar. De redenen zijn divers. Het ‘moeten’ eraan is waarschijnlijk een zeer belangrijke factor.
Treurigheid word ik. Meligheid proef ik. Ontzie me wat, dezer dagen.
Ik zwijg … even … fenix zal ik zijn.
Hier is Sarah weer …
Te lezen op toetsen:
– Juf, ik heb ni zo veel geleerd. Dat zult ge wel merken.
– De kleur die ik gebruik is rood moest het op oranje lijken. (Opdracht: Kleur juist. – Franse vocabulaire)
– vraag: Wat is het broeikaseffect?
antwoord: Dat is zoals wanneer een kip op een ei zit.
Ziediswiedadieris 
Zeg het eens …