Over het spel (Wat ik soms niet begrijp 4)

Deze wereld is de mijne niet. Zweten en zwoegen om in het rijtje te passen. Blij zijn dat het niet lukt.

Sympathiekelingen die plots veranderen in zwakke geesten. Als vrouw een gratuit product worden: ik heb er geen ambitie toe. Maar de realiteit laat zich niet hervormen.

“Ach, het moet toch kunnen.”

“Met mij wordt hij oud, niet met haar.”

Mijn nekharen erecteren automatisch. Net als zijn …

Plots voel ik me heel oud en jong tegelijk. Een vrouw van de wereld?

De actrice in mij toont de facade. Het meisje in mij koestert naïviteit. De vrouw laat verontwaardiging vulkaniseren.

Clichés duwen op mijn netvlies. Ogen prikken. De prikkeling wordt bijna te veel. Verlies mezelf in diepe poelen van lust en goesting.

“Mannen zijn nu eenmaal zo.”

“In deze sector kan je bijna niet anders.”

Leegte stroomt in mij. De weemoed van gemis wurgt. Ineens bestaan de paashaas en Sinterklaas niet echt. Op mijn achtendertigste verlies ik het romantische geloof in voor eeuwig en altijd. Dat bestaat niet. Niet in deze wereld.

Gelukkig nog wel in de mijne.