Deze wereld is de mijne niet. Zweten en zwoegen om in het rijtje te passen. Blij zijn dat het niet lukt.
Sympathiekelingen die plots veranderen in zwakke geesten. Als vrouw een gratuit product worden: ik heb er geen ambitie toe. Maar de realiteit laat zich niet hervormen.
“Ach, het moet toch kunnen.”
“Met mij wordt hij oud, niet met haar.”
Mijn nekharen erecteren automatisch. Net als zijn …
Plots voel ik me heel oud en jong tegelijk. Een vrouw van de wereld?
De actrice in mij toont de facade. Het meisje in mij koestert naïviteit. De vrouw laat verontwaardiging vulkaniseren.
Clichés duwen op mijn netvlies. Ogen prikken. De prikkeling wordt bijna te veel. Verlies mezelf in diepe poelen van lust en goesting.
“Mannen zijn nu eenmaal zo.”
“In deze sector kan je bijna niet anders.”
Leegte stroomt in mij. De weemoed van gemis wurgt. Ineens bestaan de paashaas en Sinterklaas niet echt. Op mijn achtendertigste verlies ik het romantische geloof in voor eeuwig en altijd. Dat bestaat niet. Niet in deze wereld.
Gelukkig nog wel in de mijne.
Ziediswiedadieris 
Maar Tantieris toch. Ik heb zo met u te doen.
Ik zou daar veel op willen zeggen maar ga het niet doen. Reageren op een blogpost sometimes s*cks…
Deze post maakt me best droef. Ik geloof ook in dat naïeve ‘voor eeuwig en altijd’ en weet zelfs niet of ik het wel zou willen weten als.. Vriendinnen die erover vertellen schuif ik in laatjes en wereldjes ver weg, van de mijne, maar ik besef stiekem wel dat iedereen tot zulke dingen in staat is.
Zo down… ik geloofde vroeger in voor eeuwig en altijd, maar ondertussen weet ik wel beter.
Je leert ermee leven…
Liefde en haat liggen helaas dicht bij elkaar: http://breinlogs.scilogs.be//index.php?op=ViewArticle&articleId=47&blogId=2
Geniet maar extra van je Lief(de) zeker na zo’n gesprek.
Ik geloof er nog in. Ik verbaas me over mijn eigen optimisme, maar zonder geloof in echte, eeuwige liefde wordt het leven een stuk minder mooi vind ik.
Ik ga toch iets zeggen, deze post zat deze week behoorlijk in mijn hoofd…
Soms denk ik dat ik de enige ben die door emoties verlamd wordt. Die in haar functioneren geremd wordt omdat ze de dingen niet los kan laten.
Maar ach. Life goes on, toch?
@georgina: ’t is de verlamming die me doet schrijven … en loslaten is het moeilijkste wat er is. Het is een onderwerp waarover veel gezwegen wordt …
@dorienmien: ik ken veel mensen die in de schuifjes passen maar ik blijf hen graag zien. Niets des mensen is mij vreemd. Ik probeer het te begrijpen …
@zeezicht: het was niet echt de bedoeling om ‘down’ te zijn, ik was gewoon geschrokken. En ja … je leert er mee leven.
@Ebelien: dat heb ik gedaan … genoten.
@she: zo is dat!