Ik hou het meest van mijn eigen geschrift.

En van dat van hem. Strak, sterk, met eigen wil doorgaan tot het einde van de lijn. Het geeft zijn eigenschappen weer. Het kan me raken wanneer ik een boek open. Het springt in mijn hart bij het lezen van het eerste blad.

In zijn kattebelletjes, zijn post-its in mijn brooddoos schemert wat hij voelt. Zelfs als het gaat over wie er een brood gaat halen, wie er de kat eten geeft of in een dringend verzoek om wat minder choco te smeren.

Hij is ijzer. Fe met een kern van Ti, een hart van Au omfloerst door donzen pluimpjes die Mendeljev niet kende.

Soms ben ik zijn Kr. Is hij van zijn melk. Breng ik hem op zijn knieen. Schrijf ik op zijn dagelijkse planeet lelijke woorden, ben ik Lex en niet langer Lana.

Maar altijd blijft hij mijn superman. Hij Kent mij…