Leven is een kaartspel 45

Harten zes:

Of meer? Aan hoeveel denkt u als u hoort dat er veel hongerigen zijn?

Ze doet het weer. Haar stem daalt tot een aandachttrekkend gefluister en doet me dichter naar haar buigen. Anders begrijp ik niet wat ze zegt. Haar handen ondersteunen haar beschamend gefezel.

De eerste keer dat dit voorviel dacht ik aan een per-toevalletje. Een perrongelukje. We stonden echter niet in een station, alhoewel er ook ticketjes gebezigd werden.

Het zit in mijn bloed dat ik bij gesmoezel mijn oren spits. Met een stel pubers in je klas moet je wel, je wordt er automatisch op getraind om datgene wat niet gehoord mag worden, absoluut te verstaan.

Wanneer dan een vrouw heel stil begint te fluisteren over medicijnen tegen schimmels, stijgt het schaamrood me snel naar de wangen.

Ze is moslima. Zou het daar mee te maken hebben? Of heeft ze gewoonweg iets tegen daktacort? Ook haar hartstochtelijke ‘neen’ op mijn vraag of ik alcohol mag drinken bij dat medicijn, wijst in de richting van een culturele stempel?

Lieve juf van de apotheker,

Ik zwem nogal veel. Dat is met water. En een badpak. Geen nylonkousen, zoals u zelf steeds hardnekkig blijft dragen. Nogal bloot. Met geschoren benen en oksels. En een verzorgde bikinilijn. Dat is niet zondig. Ik doe daar niks seksueels ofzo. Ik zwem. In dat water.

Ik droog mijn voeten dan niet altijd goed af. En dat koude sproeiertje na de warme douche … tussen ons gezegd en gezwegen *stem daalt tot samenzweerderig gefluister* IK HEB DAAR EEN HEKEL AAN *stem is ondertussen in de kelder gevallen en sist daar pannekoekenpannetjesgewijs nog wat verder*.

En de dokter heeft naar mijn voeten gekeken. Van dichtbij. Hij raakte ze  zelfs áán. Maar ik had wel mijn jeans nog aan. En mijn bh heeft hij ongemoeid gelaten. (Zelfs toen ik vroeg om eventjes te checken want ik heb nu eenmaal een zeer knappe dokter en You can’t blame a girl for trying. Ha!)

Dus dat was ook al heel braaf.

Een VOETSCHIMMEL IS GEEN ZONDE EN ALS GE DAAR EEN ZALFKE VOOR NODIG HEBT MOET HIJ DAT NU EENMAAL VOORSCHRIJVEN.

Dus lieve, zachte, attente en eigenlijk best wel schattige juf van de apotheker, u mag van mij de werking van mijn medicijnen op gewone toonhoogte uitleggen. Uw geprevel hoeft niet in de richting van het oosten maar mag rechtstreeks naar het noorden gaan. (Ja, mijn noorden ligt heel wat hoger dus u zal uw kin moeten opheffen)

Ik schaam mij niet voor een voetschimmel. Leuk is anders, dat geef ik toe. Maar wanneer u zeer stilletjes zegt dat ik ‘het zalfje op de betrokken irritatie moet smeren’, krijg ik visioenen van vieze mannetjes die het zalfje misbruiken om dingen te doen die ik ook alleen maar gefluisterd uit mijn strot krijg.

Ik smeer dus twee maal daags dat zalfje tussen MIJN TENEN en voor de rest zullen we er maar over zwijgen. En ik drink dit weekend toch lekker een glaasje cava. Ik heb dat verdiend. De jeuk is anders niet te harden.

De jeuk aan MIJN TENEN bedoel ik, hee lieve juf!