Zijn vingers beroeren de piano zoals ze dat ook met mijn lijf kunnen. Zijn ritme ontroert. Ik zie hoe hij in zijn wereld verdwijnt. Mij even achterlaat maar dan weer meeneemt. Op weg naar hogere sferen, naar extase.
Hij is niet zoals anderen. Voelt zich dikwijls buitenbeen. Dat is wat we vonden in elkaar. Zoals zij zegt: Wat mensen niet kennen, stoort hen. Ça nous dérange.
Hij derangeert mij nooit. Zijn vrijheid is zijn muziek. Zijn dromen zweven langs toonladders, wit en zwart onder zijn handen. Het is één van de weinige momenten dat hij zich overgeeft aan zijn verbeelding. Een beter mens … dat is hij, wanneer de klanken salto’s maken in onze woonkamer. Ik hou van hem wanneer hij haar streelt. Zijn piano liefkoost mij. Hij is vrij …
Ziediswiedadieris 
Zeg het eens …