Drie weken …

van tropische temperaturen, in hoofd en hart. Van zware sanitaire studies. Van surfen op de golven van snotteren, snuffen en tranen.

Drie weken waarin ik weer ontzettend kwaad word op dat lijf van mij dat me in de steek laat en het gewoonweg opgeeft. Drie weken van rillend tegen manlief kruipen en meteen wegdraaien omdat het ziek zweet me uitbreekt. Hoesten, kuchen, puffen, snuiten, kermen, janken, grollen, mopperen, brommen, pruttelen. Lichaamsgeluiden die ik liever niet hoor maar die me letterlijk mijn strot ingeduwd worden … en er net zo gemakkelijk weer uit.

Een ongeruste dokter die twee antibiotica-kuren voorschrijft én meteen pilletjes om de steeds terugkerende bijwerkingen te elimineren. (Medicijnen om de slechte gevolgen van andere medicijnen te vermijden, een mens moet dat kunnen …. ik kan dat).

Ziek, mensen, zo ontzettend ziek dat ik amper weet waar mijn hoofd staat en er toch bij tijd en wijle hardhandig aan word herinnerd dat het zich in de bovenste regionen van mijn lichaam bevindt.

Flauw doen, zo flauw dat geen kat me een blik waardig keurt.

Waterverspilling die heel Afrika betreurt. Hete baden met Kneipp-olietjes zijn mijn rust en redding wanneer ik ziek ben.

Mijn lijf is niet gemaakt om pijn te hebben. Ik durf het amper opschrijven … want er zijn veel ergere dingen dan mijn griep, longontsteking, sinusitis-gebeuren. Dus Tantieris, hou uw mond en zwijgt. Adem -met een Harley Davidsongeluid- door uw neus en hou uw kop dicht. Er zijn mensen die constant pijn hebben en toch vrolijk door het leven stappen. Ik bewonder dat. (Neen, ik ga niet linken maar die lieve mensjes weten wie ik bedoel. Chapeau!!!!)