De jeugd van tegenwoordig …

Lap … dan is een mens al eens ziek … loopt het toch wat in het duizend.

Dit jaar heb ik een klas met pubers. Echte pubers. Zowel van lijf en leden als van problematiek en troubles.

Veel mag ik daar hier niet over zeggen. Privacy en toestanden. Maar het moet me van het hart.

Gedurende drie weken lopen ze wat verloren rond. Een lagere schooljuf is een constante, dagelijkse factor en wanneer die wegvalt (wegens sinusitus enzo), vallen bijgevolg ook de lessen weg. Geen kat die nog in het onderwijs wil, dus vervanging is niet mogelijk. Een babysitprogramma uitdokteren waarbij de leerlingen tóch de nodige leerstof verwerken op hun eendje. Leerlingen verdelen, collega’s die hen wat in doog houden en that’s it. Vandaar dat ik effectief wel probeerde terug te gaan, vorige donderdag, maar me half de dag door mijn liefste collega van Turnen naar huis moest laten voeren. Wegens wit en mottig.

Ze springen zowiezo al uit de band, die schatjes van mij. Geef een problematiek en ik heb hem (of haar) in mijn klas zitten. Uren babbel ik met kinderen, ouders, collega’s, clb en allerlei deskundigen die me geen kant noch wal laten raken. Grijs haar en handen erin!

Uren spendeer ik aan piekeren over de juiste aanpak, de meest genode hulp. Ze zien me graag en dat geluk mag ik koesteren met twee pollekes. Ze missen me en sturen me mailtjes vol schrijffauten. Mijn flauwe humor valt in prima aarde en mijn strengheid geeft structuur waar ze eigenlijk stiekem naar snakken.

Maar nu ik er niet meer ben mét mijn beruchte ijzersterke en dodende blik, hangen ze het uit dat het niet meer schoon is. Er is gestolen (uit mijn eigenste bureau), er is gevochten (met schorsing boven het hoofd hangende), er wordt aan vandalisme op de toiletten gedaan. Voor u denkt dat ik in een crimineel schooltje lesgeef … niemand heeft dit ooit meegemaakt. Geen enkele collega weet wat hij aan moet met mijn klas. Ik word er zelf ontzettend moe en ook wel ziek van. Uren kan ik erover vertellen. Mijn mening is gevormd en het valt niet positief uit voor de ouders van mijn mannen. Het is niet simpel om een kind op te voeden in deze tijd, dat kan ik u vertellen. Maar wanneer ik merk dat die mannen soms gewoonweg snakken naar een lief woord en wat vertrouwen … dan draait mijn maag. Blaffende honden bijten niet.

Soms moet je ze eens over hun hoofdje strelen.

Drie weken …

van tropische temperaturen, in hoofd en hart. Van zware sanitaire studies. Van surfen op de golven van snotteren, snuffen en tranen.

Drie weken waarin ik weer ontzettend kwaad word op dat lijf van mij dat me in de steek laat en het gewoonweg opgeeft. Drie weken van rillend tegen manlief kruipen en meteen wegdraaien omdat het ziek zweet me uitbreekt. Hoesten, kuchen, puffen, snuiten, kermen, janken, grollen, mopperen, brommen, pruttelen. Lichaamsgeluiden die ik liever niet hoor maar die me letterlijk mijn strot ingeduwd worden … en er net zo gemakkelijk weer uit.

Een ongeruste dokter die twee antibiotica-kuren voorschrijft én meteen pilletjes om de steeds terugkerende bijwerkingen te elimineren. (Medicijnen om de slechte gevolgen van andere medicijnen te vermijden, een mens moet dat kunnen …. ik kan dat).

Ziek, mensen, zo ontzettend ziek dat ik amper weet waar mijn hoofd staat en er toch bij tijd en wijle hardhandig aan word herinnerd dat het zich in de bovenste regionen van mijn lichaam bevindt.

Flauw doen, zo flauw dat geen kat me een blik waardig keurt.

Waterverspilling die heel Afrika betreurt. Hete baden met Kneipp-olietjes zijn mijn rust en redding wanneer ik ziek ben.

Mijn lijf is niet gemaakt om pijn te hebben. Ik durf het amper opschrijven … want er zijn veel ergere dingen dan mijn griep, longontsteking, sinusitis-gebeuren. Dus Tantieris, hou uw mond en zwijgt. Adem -met een Harley Davidsongeluid- door uw neus en hou uw kop dicht. Er zijn mensen die constant pijn hebben en toch vrolijk door het leven stappen. Ik bewonder dat. (Neen, ik ga niet linken maar die lieve mensjes weten wie ik bedoel. Chapeau!!!!)

Vlaams behang

Sedert een aantal maanden vragen manlief en ik ons af wat we nu zullen doen. Een paal met een grote roze bh? Een vaandel met wat muzieknoten op? Een vlag met foto’s van the Transformers?

Allemaal dingen die ons huishouden en zijn voorkeuren typeren.

Misschien kunnen we ook op zijn graancirkels wat gedichten/spreuken in onze gazon schroeien? Of de 69 (die ons huisnummer is) op zijn Kamasutraans tatoeëren op onze voordeur??

Nu ja, alles wat goed is om een eigen identiteit duidelijk te maken én het daarbij dan ook nog in uw buren hun strot te duwen.

*ietwat geïrriteerde gedachtengang terwijl ik vanuit mijn luie zetel nogmaals op de eeuwig wapperende knalgele Vlaamse vlag van de buren kijk, mezelf bedenkend dat in een bos wonen zeer leuk is, maar dat de hoofdkleur daar vooral groen en niet geel hoort te zijn*

Lievelingswoorden

aaien, acteren, babbelen, binnen, bliksem, bloemen, boek, champagne, compliment, dansen, donder, drinken, dromen, echt, eerlijk, eten, feest, gedicht, geven, gezond, giechelen, gillen, gretig, gulzig, hart, huilen, janken, knuffelen, koesteren, lachen, leren, leven, lied, lief, luisteren, maatje, man, masseren, menen, moed, mooi, muziek, omarmen, onweer, oprecht, regen, roos, schateren, schattig, show, sijpelen, slapen, snakken, snikken, soms, spelen, sterven, strelen, teder, tekst, theater, tranen, vanzelfsprekendheid, verhaal, verlangen, verleiden, verloren, vertrouwen, verwarmen, voelen, vragen, vrienden, vrijen, vrouw, warmte, water, wenen, wentelen, weten, wijn, woorden, zee, ziel, zij, zingen, zoenen, zonnig, zoon, zwemmen, zweven

Can’t blame a girl for trying …

aangezien vorige oproep niet echt het beoogde effect had … voor de tweede maal:

BELANGRIJKE OPROEP AAN BELANGRIJKE MAN:

Uw vrouw is de Moët & Chandon The Book of Seduction meer dan waard.

MÉÉR DAN!

Elk mogelijk genot in één. Roze, Champagne, Ying en Yang sensualiteit…. en dingskes enzo …

Voor Uw eigen plezier, KOOP HET HIER!!!

Leven is een kaartspel 50

Hartenboer:

Uw spelletje met twee.

Zwijmelt u mee?

Laat ons zingen,

een simpel, klein, olijk, vrolijk liedje.

Suikerstokkenzoet en lieflijk.

Ik word er helemaal blij van. Vandaag ben ik van u. En u van mij. Love is in the air. Ik ook.

Jason Mraz-I’m yours

Werkweduwe

– Ik mis u in mijn bed.

– O ja, waarom?

– Bwoah … om allerlei redenen. Vooral praktisch.

Hij lacht. Praktisch?

– Ja, een chauffage in uw bed is nooit wég. En ook wel organisatorisch.

Hij lacht nog harder.

– Zonder u schuift het dekbed aan mijn kant van het bed af.

– Ge moet niet vragen hoe hard ge er anders aan trekt, hee.

Ik por hem, onder zijn oksels. Daar kan hij niet tegen. Mijn uitgestoken tong onderstreept mijn onderbouwde argumentatie.

– O ja, en natuurlijk emosjoneel.

Zijn wenkbrauwen stijgen een verdieping.

– Ik mis de rots in mijn bedbranding. Dat vooral, natuurlijk.

Hij knijpt. Mij. Fijn.

Zakenreizen zijn heerlijk. Het terugkomen is nog heerlijker.

Wij zijn twee vriendjes … zij en ik …

Wanneer een vriendin begint te watervallen bij het bovenhalen van een citroen, weet je dat er iets mis is. Haar ‘frank’ viel dan ook meteen. De citroen werd gesneden, het water gekookt en de troost-chocola getoverd.

’t Is niet altijd een mooi zicht. Dat vrouwengeklater. Eerst het trekken van de mondhoeken, dan het rollen van tranen, het neussnuffen vervolledigt het plaatje. Eentje dat altijd eindigt in slappe lach en knuffels en ‘ik zie u graag” en “ik mis u zo” en “ik ben zo blij dat ik u heb.”
Ze is mijn beste maatje … al meer dan dertig jaar. Zwaar verwaarloosd. Door mij. Soms één, twee of zelfs drie maanden geen telefoon, geen sms, geen mail. In deze tijden van contactgekte is dat schandalig.

’t Is dat ik weet … als het er op aankomt…
Dus stond ik aan haar deur. Met zakdoekengesnuf en gebleet. Zo van dat gejank met geluid en hulpeloos gestamel dat zij natuurlijk compleet begrijpt. Ik Jank en Stamel en Stotter en Snuif en zij doet gewoon gezellig mee want dat alles samendoen is zo heerlijk troostend. Nadien zeuren we nog wat over ons figuur en het figuur van ons mannen. Over ons (schoon)moeders en zusters. Over onze collega’s en ons werk. Over de kinderen en het weer.

Met ook al dertig jaar dezelfde slotsom: Wij zijn goed bezig!

Christian zegt het ook … 😉

Beauty ánd brains

Zijn hand rust even op mijn schouders.

– Men zou toch eens goed moeten nadenken vóór men antibiotica voorschrijft aan iemand. Dat is vragen om problemen. En cola drinken … niet doen, mevrouw, dat kan ook een oorzaak zijn.

Dus hij vraagt mij om uit te zieken (en bijgevolg vijf dagen zetelzitten/liggen én mijn collega’s de last van een afwezige juf geven?) én tevens om datgene waar ik het meest aan verslaafd ben van de hele wereld, achterwege te laten?

(ok, zin trekt op niks maar u vangt mijn drift?)

Hij vraagt mij dat? Hij dúrft dat?

Wanneer hij glimlacht, zucht ik diep en knik ik idolaat van ‘ja’. Een dokter die eruit ziet als Dermot Mulroney mag dat vragen. Een vrouw als ik zegt dan domweg: “Natuurlijk, dokter.”

Alle dokters mogen er zo uitzien. Mijn soort vrouwen vindt dat niet erg. Wij kunnen daar tegen. Wij hebben dat graag. Dank u, God, voor het scheppen van beauty mét brains. U heeft dat goed gedaan.