Er heerste stilte. Na de storm. Het doffe gemompel uit de zaal bereikt me amper. Het koffieapparaat pruttelt, net zoals ik een aantal minuten geleden. Mijn ogen even toe. Mijn hart even rustig. Mijn ademhaling verliest de versnelling. Even stilte. Na de storm.

Ik voel me een  Bison vochtvreter. Slorp, slurpend zorg ik voor droogte in de omgeving. Waar de tranen een waterdal maken dat met gemak een Grand Canyon kan doorstromen. Deze mensen komen hier voor zichzelf. Louter en alleen voor zichzelf. Ego … het is een vies ding.

Moe. Moed. Moeder.