Terwijl ik vorige week al gillend een lama in de lucht gooide en luidkeels luidop lachend Stef bij zijnen collier greep, besefte ik dat ik af en toe een gillend wijf ben. Dat krijsen deed ik gisteren in een volle bakkerszaak. I. was jarig en ontbeet. In gezinsverband. Gelukkig dat het gezin resistent is aan een gillende Tantieris. Langdurige training doet zelfs de kleinste kleuter glimlachen bij aanblik van een hossende hopsende madame die hun moeder liefdevol om de hals vliegt.
Ik ben terug. Nog niet helemaal maar bijna. Dus hierbij dankjewel aan alle steunende vriendjes die weten dat een gillende Tantieris teken van leven en liefde is. En dat stilte dikke miserie betekent. Ik koop u allen oordopjes voor Pasen.
De stilte is voorbij. Wat fijn.
volumeknop op 50
stoelen aan de kant
ik breek los
en gil … zoals Mariah. (maar dan niet zo loepzuiver)
Ziediswiedadieris 
Zeg het eens …