In mijn vorig leven ruisden de rokken, giechelden witgeschminkte dames achter hun hand, hadden mannen constant pyjamabroeken aan met hun kruis tussen hun knieën. Stierven mensen van de griep en het liefdesverdriet. Wachtten ze jaren en jaren op de ware liefde. En stierven dan daarna aan de pest.
Of zoiets.
Was het leven hart en smart en hard.
Steeds verlies ik mezelf in romantische drama’s. Valt mijn mond open bij al dat leed. Glimlach ik zachtjes bij de voorzichtige aanrakingen, de verborgen blikken. Smelt ik en duik ik in nostalgische tuimelingen van de ziel. Droom ik van lange, brede rokken met kanten onderhemdjes.
Realitycheck gevraagd. Want ik kijk nooit nog naar Eén op dinsdagavond. Google vertelt me dat het allemaal niet goed afloopt. De romantische ziel in mij kan daar niet tegen. Tuiten en tranen.
Of zoiets.
Ziediswiedadieris 
Voortaan dan maar weer Temptation Island? Waar ‘echte’ romantiek zegeviert?
Dat is toch eens zalig je zo laten meevoeren …
Was die tijd wel zo mooi? Kleding werd niet gewassen, kapsel ook niet, waaiers werden gebruikt om de stank van de anderen niet te ruiken…
Ik geniet toch van een lekker warm douchke, met amandel of vanillegeur.
@zapnimf: tuuurlijk. Die weten tenminste wat liefde en romantiek is. Kuch-kuch-kuch.
@Stine: ik geniet er altijd intens van 😉
@zeezicht: Ik denk zelfs dat het een donkere, lelijke, grauwe tijd was. ’t Is de roze romantiek die me er zo in aantrekt. En ja, een heerlijk bad met heerlijke geuren kan een mens ook roze maken. Letterlijk en figuurlijk. 😀
oh, wat?! Loopt het slecht af? Dan ga ik niet meer kijken, hoor. Djuu toch… Ik hou meer van Jane Austen. Nah!
Ach, ik zwijmel zo graag mee … in romantiek.
Echt prachtig dit
Dank je 🙂