Kuifje in disguise …

Zo noem ik hem. Niet altijd ben ik het met hem eens. Maar wanneer ik hem hoor praten over Toscane, literatuur, zijn geloof in een multiculturele samenleving, zijn hoop voor een maxi-Europa zonder mono-mensen, zijn menselijke foutjes en kantjes die hij er niet afloopt maar fietst…
Dan denk ik vandaag, na het interview op Radio 1: Ik vind Guy Verhofstadt een sympathieke mens. De politicus in hem rustte even uit, sijpelde wel binnen maar werd overspoeld door het hoge Kuifje in Europa-gehalte dat ik steeds in hem zie.
De Guy is zo slecht nog nie.

Ik kan dat

het zelfhulpgroeppakket kervelsoep uit de Delhaize koken en mixen en me dan realiseren dat het plastic pakje mét kruidenmix inclusief was.  Soep weggooien. Potje Knorr Kervel bovenhalen. Iedereen tevreden.

6 februari … en zeg NEEN!

Door mijn job vorig jaar las ik er nog meer over dan ik eigenlijk wilde. Hierbij kan ik niet aan struisvogelpolitiek doen. Ik ben dan ook ongelooflijk trots dat het twee Belgen zijn die dit in de kijker plaatsen.Omdat traditie soms nodig overboord gegooid moet worden. Omdat geloof soms dikke onzin predikt. Omdat ouders niet gebrainwashed moeten worden maar hun hart moeten volgen. Zeg NEEN!

Gedichtendag

Na bijna vijf jaar bloggen kan ik al spreken over bloggewoontes …

Muziek op gedichtendag is er zo eentje. Omdat in muziek de mooiste woorden worden gemaakt.

Gisterenavond, veel te laat … Frank op tv. Frank kan mij krijgen, Frank is een mooie man, vooral vanbinnen. Een man die zulke teksten schrijft … die mag dus zijn sloefkes wel eens onder mijn bed zetten.

Alle gekheid op een stokje: ik heb nood aan wat gewaai, gebliksem. Ik wil storm om mij heen. Omdat de orkaan in mezelf steeds wilder wordt. Een Katrina in Tantieris. Frank is mijn Brad Pitt vandaag. Hij bouwt het noodhuis.

Het was windstil
Op een zondag
Dat ik besloot
Later vrij te zijn
Gevangen in eenzaamheid
Je weet wel hoe dat afliep
Na die nacht bleef jij bij mij
Verlangen kan zo sterk zijn

Maar waar is de storm
Waar is de bliksem
Word wakker kijk mij aan
Waar is de storm
Waar is de bliksem
Sta op het is tijd
Om te gaan

Belofte maakt schuld
In jouw ogen
Scheen een licht
Bestemd voor mij
Er is niemand
Die daar recht in kijkt
Jij had zo je vrienden
En ik bleef maar staan
Tot jij mij zag
De woorden die jij
Tegen mij zei

Waar is de storm
Waar is de bliksem
Het vuur gloeit onder de vulkaan
Waar blijft de storm
Waar blijft de bliksem
Sta op het is tijd
Om te gaan

Wat laat ik achter
Verbrande schepen
Een stad vol verliezers
En een deel van mijn leven
En een paar vrienden
Met wat vage beloftes
Maar ik neem jou mee
Als jij dat wilt

Heb jij soms dat gevoel ook
Niet thuis te horen
In deze tijd
Maar in een film
Uit de jaren vijftig
James Dean ging vroeg dood
Zijn droom
Kwam snel aan een eind
Maar ik wil
Nog zo lang hier zijn

Want hier komt de storm
Hier komt de bliksem
Splijt de hemel
Breek de maan
Hier komt de storm
Hier komt de bliksem
Sta op het is tijd
Om te gaan

Wat laat ik achter
Een huis vol met leegte
Waar ik nooit thuis kwam
Maar op bezoek bij een vreemde

Ik wil jouw geur in mijn lakens
Ik wil jouw gezicht in mijn spiegel
Ik wil jouw hand op mijn lichaam
Ik wil jouw mond op mijn mond
Ik wil jouw fluister in mijn oren
Ik wil jouw lach in mijn ogen
Ik wil jou kussen in mijn armen
Ik wil jouw hart op mijn tong

Ik wil jouw stem in mijn dromen

U zorgt toch ook.

Wachtkamer bij de kijk-dokter. Niet meteen mijn favoriete plek. Die kijkdokter, dan. De wachtkamer is best leuk. Met zwangere buiken aan de muur, info-avonden rond de menopauze of onvruchtbaarheid en het gevoel dat ikzelf nu eens niet aan die muur pas. Oude Flairs, Talkies, Goed Gevoel-ens en Libelles die fladderen rond uw oren.

Advertentie … medio 2008.

Geraakt, gepakt, geshockeerd. Die Nederlanders kunnen dat. Eenvoudig, simpel en tegelijk alleszeggend.

Ik heb goed gekeken. Naar haar. Die moedige ouwe dame die zich effectief voor heel de wereld uitkleedt. Dát moet je durven. ’t Is mooi. Tegelijk is het in-triest.

Ja, gepakt. Ik.

Gehoord op de radio

De Christelijke mutualiteiten kondigen aan dat de prijzen van protheses en stents zullen stijgen. De kosten van deze producten tikken serieus aan.

Euh … aantikken? Een spelletje ofzo?

Enne … een stent die aantikt. Je zal het maar aan je tikker hebben. Of moet dat rekker zijn?

Politiek is niet aan mij besteed. Actualiteit geeft me grijs haar. Ik ken daar niks van, ik wil daar niks van weten. Struisvogel, jaaaa, ik weet het.

Als mensen daar iets boeiend over zeggen, vind ik het amper interessant. Recht was vroeger het saaiste vak dat bestond, ik snapte alleen maar dat je op elke examenvraag een half punt kreeg, telkens wanneer je “als een goede huisvader …” antwoordde. Ik volg dat niet, ik ben daar te dom voor. (mmm, of zij praten met te zware woorden, dat kan ook)

Afin … ik ga er mij nu dus toch eens aan wagen. Want dit gaat me aan het hart, hier kan ik wakker van liggen.

Wat ik mij dus afvraag: MAGDA? Mogen ze een mens die iemand 24 jaar heeft verkracht en misbruikt, haar zwanger maakte en drie van haar kinderen afnam én eentje verbrandde, … (slik, slik, hijg, hijg) MOGEN ze zo’n krapuul (ik had gewaarschuwd dat ik kwaad ging worden) slechts tien jaar in een gevangenis stoppen omdat de wetgeving dat zo zegt? Is er dan niets mis met dezelfde wetgeving?

*vlammend, briesend en bruisend van colère*

MAGDA?????

Failliete niet-roker

“Het rookverbod leidt regelrecht naar een faillissement.”

Buiten een paar experimentele trekjes in mijn puberteit is het hele rokersgebeuren aan mij voorbij gegaan. Ooit deed ik nog een drietal maanden alsof voor een rol in een toneelstuk.

Met het risico open deuren in te trappen en/of mensen op hun tenen te trappen: ik vind roken vies. Ik heb niks tegen rokers: een aantal mensen die ik liefheb paffen als een fabrieksschoorsteen. Neen, het is dat stinkstokje in hun handen dat ik verafschuw.

Kus eens een roker. Op de wang geeft al een indicatie van hoe een meer intieme kus zou/zal smaken. Zit eens een hele avond in een rokershuis. Jakkes. Het leuke voor rokers is wel dat ze minstens om de 5 jaar hun hele huis terug moeten behangen of schilderen. Elke kader staat getatoeëerd in het behang. Gordijnen mogen aan hetzelfde tempo worden vervangen.

Je merkt het, ik vind roken echt vies. Een groot voorstander van het rookverbod zit hier achter deze computer. Ik ben er ook heel gevoelig aan. Als iemand binnen een afstand van 10 tot 20 meter een sigaret opsteekt, merk ik dat meteen. Het stoort me, wanneer ik eet, wanneer ik een lekker glaasje drink. Toen we in januari in Nederland in een pittazaak gingen eten, werden we ver(r)ast door een goed gevulde asbak die in het midden van onze tafel stond. Hij werd niet leeggehaald maar bleef staan gedurende de hele maaltijd. Het oerhollandse gezin naast ons stak genietend een sigaretje op, nét toen wij begonnen aan onze warme pitta.

Kijk, dan kookt mijn bloed en liggen de woorden “Stoort het u dat ik eet terwijl u rookt?” op mijn lippen.

Lang leve de rokershoekjes. Ik gun het rokers van harte dat ze roken. Maar liefst niet in mijn buurt. Het is zo zalig dat ik de kleren die ik droeg op het concert de volgende dag nog net zo lief kan aandoen. En dat de geur van een heerlijke schotel niet verstoort wordt door een nicotine-aroma.

En voor ik bedolven word onder tonnen, massa’s kritiek zonder filter: het vervelende is nu eenmaal dat je de rook niet bij u kan houden. Wanneer je rookt, zwerft de stank en de damp rond tot hij een niet-roker vindt en zich kan nestelen in de kledij, het haar, de wimpers, de nagels … van deze anti-tabakker.

Daarom dat rokers apart zitten … en dat is toch nog altijd het spijtige van deze zaak.

Ik ben niet voor het nieuws. Struisvogelpolitiek is de mijne.

Met een man die verslaafd is aan het journaal, leidt dat af en toe tot wie-wat-wanneer-waarom-gesprekken. Meestal kan ik niet volgen. Hij heeft het ook opgegeven om me op de hoogte te houden. Wij praten zelden over politiek en actualiteit.

Zoals toen we pas geleden ergens in een stampend café (de muziek bedoel ik dan) met vrienden in een politiek getint gesprek terechtkwamen. Dan kan ik probleemloos een half uur zwijgen. Mijn bijdrage is nihil. Over verkiezingen kan ik witheet van blinde woede worden. Ik ben daar te simpel, te zwart/wit voor.

Ik snap dat niet. De ellende, het verdriet, de pijn die elke avond mijn huiskamer binnensijpelt. Ik word daar misselijk van. Al dagen zit ik met dit nieuwsbericht in mijn hoofd. De ongelooflijke angst, de immense dankbaarheid van die man, de manier waarop hij zijn handen voor zijn gezicht vouwt, de intonatie van zijn stem, hoe hij bijna breekt… de tranen springen in mijn ogen wanneer ik het zie. Getraumatiseerd voor altijd en eeuwig is hij. Kapot hebben ze hem gemaakt. Hoe kan dat toch? Hoe kan dat toch?

En als ik dan naar de rest van dat journaal kijk, bekruipt me een zeer onaangenaam gevoel. Angst? Woede? Onbegrip? Mmmm, vanalles wat. Ik word er vooral heel droevig van. Ik kan dat niet plaatsen.

Ik verval in clichés.
In wat voor ne wereld leven wij na?

Wat doen de mensen elkaar toch aan?

Welke toekomst heeft mijn kind?

Enzovoort, enzovoort.

Ik steek terug mijn kop in het zand. Leef mijn eigen leven en dat van mijn geliefden. Ik zie wel wat er op me afkomt. Dom? Misschien … maar voor mijn hart en ziel eens zo rustig.

Heldin

Dit bedoelde ik …

Mijn hart begon te bonzen. Wat bedoelde ze daar nu mee? Waarom zat dit in haar mail? Een trailer?
Toen zag ik het. Uw Moeder keek weer even binnen. En zag dat het goed was. Met in mijn hoofd dat 20 februari de dag van het Geweldloos verzet is ….

dikke zoenen voor Uw Moeder 😉