Love is all around – nat nat nat

*iedereen kruipt mee in zeemzoeterige mode*

(een klein muziekje om u te helpen, de kotsbakjes (excusez le mot) in de buurt)

Een aantal jaren geleden stal hij mijn hart. Zo’ne lieve mens, mij op een bingokaartje zetten, ik was op slag van slag. Ondanks het feit dat ik hem die avond irl miste, kon hij bij mij wel een potje breken. Aandacht, ik kick daarop. Ja, ik geef dat toe.

Naarmate de tijd vorderde werd hij wat bruter en brak hij heelder bloembakken. Niet de mijne … behalve die ene keer wat bloemerige aandacht, verwelkte Tantieris op zijn blog. Geen erg. Té veel zon doet een bloem verbranden, af en toe wat droogte doet een blog dorsten. Goed voor hart en ziel.

Vandaag las ik her en der boze woorden over ‘dienen Bruten’. Een diepe zucht ontsnapte mij. Soms zou ik ook wel op nieuws.be de blogger van de dag/week/maand willen zijn maar als je dan nadien zo wordt aangepakt. Nope, ik kan daar niet tegen. Ik geef dat toe.

Ironie, het is een schone zaak maar ik ben er nogal lelijk in. Té serieus, hee.

De Ghandi in mij wil iedereen verzamelen en geweldloos elkaar laten knuffelen.

Sommigen zijn het stenigende type. Ik ben Maria Magdalena. Al een jaar of elf. Wie zonder zonde is … en hoe ging dat ook al weer verder?

Dineren met girly geeks

Volle maan. Hoofd in mijn nek. De felverlichte parking siert de lucht zwart met donkergrijze wolken. My feet are killing me. De Engelse ondertoon van de avond doet me intelligenter lijken dan de wilde huisvrouw die ik ben. Portishead brengt de ultieme glimlach. Warm gevoel, overmoedig buik-feeling.

Er was het feit dat hoofdstuk acht mijn zijspan was, dat Uw Moeder zoals gewoonlijk aan mijn zijde verbleef en dat Steffest de meest charmante sjakosj van de avond bleek te zijn … ’t was weer fijn.

Nadat ik met liefde het loopmeisje speelde voor Witch, leerde ik Hans en zijn vrouwtje kennen. De pejoratieve bijklank van dat woord verdwijnt wanneer je haar zou zien. Een fijne, magere dame met grote visie en vol hart. Warme mensen.

Georgina viel ik aan in de rug. Haar rode leren jack was te verleidelijk om vanaf te blijven. Dus ik streelde even. Haar sjakosj bewees dat mannen ook geeky kunnen zijn. Het gesprek vlotte vlot toen hij kon praten over zijn passie: Trendwolves.

Dorien was haar charmante zelf en ik vergeef het mezelf nog altijd niet dat ik de naam van haar vriendin niet meer wist. En nog steeds niet weet.

Sas en ik doopten onszelf tot Lushladies. U weze gewaarschuwd, wij geven een Lushavond met Upperdare-allures. Waar en wanneer is nog niet duidelijk. Dat hij er zal komen, misschien ook niet. Maar ooit …

Lama-knuffelen is heerlijk. Zeker wanneer ik haar tussen mijn borsten en onder mijn oksels duw. Of was dat nu net andersom? Ze moest maar zo klein niet zijn en ik maar niet zo groot. (Ik: valsgespeeld met hakken van 5 cm waardoor ik dus wel degelijk in de richting van een uit de kluiten getrokken boskabout ga)

Deze was bijzonder complimenteus. Een vrouw van vijftien jaar ouder vindt dat zalig. Hij is trouwens ook zalig om in de buurt te hebben. Lange madammen vinden lange mannen het summum. Sorry aan Ntone en Dominic … maar u was wel de ultieme chat-ervaring.

Joke en haarallerliefste hadden het koud (of oefenden voor één of andere act waarvan ik de naam niet wil weten). Hun dikke jassen werden enthousiast begroet en ik wacht vol ongeduld op het smeuïge verslag van dé vrijgezellenavondjes. Mega Mindy mag verbleken!

Als koppeltante kan ik best tellen. Kleintje en Lies zouden een prachtige creatieve combinatie zijn. Als zij ooit bevallen van een getekende leesbaby, wil ik mijn naam op het eerste blad. Zo als in : “Met veel dank aan …”.

Smetty kussen, Anamcara eens goed vastpakken, Vuur bewonderen, Greet poken, Clo bedanken … ik deed het allemaal.

Dikke gemiste knuffels aan Mick en Tante Annie. De ene was een revelatie geweest en de ander reveleert nog alle dagen wat nieuws. Gemist, gemist! Spreken we af? In de Zeppos ofzo? Ik ben dé girl geek die pinten kan pakken. Drinken ook.

Dankjewel Gudrun. Dankzij jou weet ik dat ik een BlackBerry-ding heb. (Nadat het zaakje al drie jaar in mijn sjakosj woont!) Deze wetenschap verkondigen zal het enige zijn wat ik er mee doe want ik ben een geek-in-disguise: ik ken namelijk niks van gsm’s.

En weet u wat?

HET IS ME GELUKT OM ZONDER GPS RECHTSTREEKS NAAR HET BGGD TE RIJDEN. Dank u voor het applaus van de laatste rij. We zwijgen over de enorm dichte nabijheid van mijn woning. 20 kilometer is vér, mensen en het feit dat ik daar altijd naar de cinema ga, telt ook niet. Nah!

Drie weken …

van tropische temperaturen, in hoofd en hart. Van zware sanitaire studies. Van surfen op de golven van snotteren, snuffen en tranen.

Drie weken waarin ik weer ontzettend kwaad word op dat lijf van mij dat me in de steek laat en het gewoonweg opgeeft. Drie weken van rillend tegen manlief kruipen en meteen wegdraaien omdat het ziek zweet me uitbreekt. Hoesten, kuchen, puffen, snuiten, kermen, janken, grollen, mopperen, brommen, pruttelen. Lichaamsgeluiden die ik liever niet hoor maar die me letterlijk mijn strot ingeduwd worden … en er net zo gemakkelijk weer uit.

Een ongeruste dokter die twee antibiotica-kuren voorschrijft én meteen pilletjes om de steeds terugkerende bijwerkingen te elimineren. (Medicijnen om de slechte gevolgen van andere medicijnen te vermijden, een mens moet dat kunnen …. ik kan dat).

Ziek, mensen, zo ontzettend ziek dat ik amper weet waar mijn hoofd staat en er toch bij tijd en wijle hardhandig aan word herinnerd dat het zich in de bovenste regionen van mijn lichaam bevindt.

Flauw doen, zo flauw dat geen kat me een blik waardig keurt.

Waterverspilling die heel Afrika betreurt. Hete baden met Kneipp-olietjes zijn mijn rust en redding wanneer ik ziek ben.

Mijn lijf is niet gemaakt om pijn te hebben. Ik durf het amper opschrijven … want er zijn veel ergere dingen dan mijn griep, longontsteking, sinusitis-gebeuren. Dus Tantieris, hou uw mond en zwijgt. Adem -met een Harley Davidsongeluid- door uw neus en hou uw kop dicht. Er zijn mensen die constant pijn hebben en toch vrolijk door het leven stappen. Ik bewonder dat. (Neen, ik ga niet linken maar die lieve mensjes weten wie ik bedoel. Chapeau!!!!)

Do we like the same books?

Ik deed een Lien: m.a.w. ik nodigde heel mijn adresboek uit om deel te nemen aan Shelfari. Na een aantal woeste en vernietigende e-mails van “Wilt ge daar nu als de bliksem mee ophouden?”, bied ik dus hierbij mijn verontschuldigingen aan. Ik drukte weer op het verkeerde knopje. Zooooorrrryyyy

(En ja, ik overdrijf weer. De mails waren vooral plagend. Maar ja, donderdag is drama-dag. Me, I’m the queen)

Bb

Af en toe dwarrel ik eens rond in BB-land. Het land der Bekende Bloggers. Ge komt daar wat tegen, amai!

Jan Leenders is iemand die ik zo leerde kennen. Hij is een unicum op het gebied van web-art, internet-kunst enzovoort.
Mijn kunstkennis heeft een hoog blond gehalte: ik kijk, ik denk, ik voel en dan … ja of neen. Geen Jan Hoet-geblablabla.

Vandaar dat ik echt geen waarde-oordeel over zijn werk kan uitspreken. Ik weet alleen dat het een verdomd toffe kerel is met weinig capsones en een leuk gevoel voor humor.

Vanavond heb ik een date met Jan Leenders. (Das wat anders dan ‘wie wordt de man van …’)

In onze toneelkring is het de gewoonte dat er tijdens de speelduur van elk stuk kunstwerken tentoongesteld worden. Vorig stuk waren dat werken van de Groene Varen, een Turnhoutse kunstacademie (mede-opgericht door mijn schoonzus, trouwens). Wanneer Spotgeesten van Noël Coward speelt, zullen dat dus werken van Jan zijn.

Leek me tof: mijn eerste toneelstuk in jaren en tijdens de pauzes het zicht op werken van een BB.

Ik vraag me nu trouwens af of ik mijn twit2art-schilderijtjes in de WC hang. Gewoonlijk sier ik die met gedichten van mijnentwege. Mmm, mijn wc-gedichten zijn van een lager allooi dan Jans werken … ‘k Zal ze maar thuislaten. Jan moest zo eens acute constipatie krijgen van mijn voorstel.

Is het eeuwen stil in stokjesland … krijg ik er plots drie tegelijk naar mijn blog geslingerd: logbies, liesl en world of bobby taggen mij om zes compleet onbelangrijke dingen over mezelf te vertellen. Nu is drie maal zes nog steeds achttien maar in mijn wereld hou ik het toch op 3 x 6 = 6.

Achttien onbelangrijke dingen over mijzelf … das té triviaal voor woorden!

Dit zijn de spelregels:

• Vertel 6 onbelangrijke dingen over jezelf.
• Tag 6 andere bloggers/blogsters zodat je van hen ook onbelangrijke dingen kunt te weten komen.
• Bij de bloggers die je getagged hebt een comment achterlaten, moesten ze je blog niet lezen dat ze het zeker ook kunnen verder zetten.
• Natuurlijk de spelregels hier vermelden zodat men weet waarom je onbelangrijke dingen uit je kraam lult.

Houduvastiergaanwedan:

1. Sedert mijn jeugd heb ik last van het ‘zwaankleefaan‘-syndroom (de volledige uitleg hierover is te vinden in de Tantieris-medische-encyclopedie). De algemene symptomen zijn een overvol huis, dagboeken die dateren van 1980 tot 2000 (het jaar dat ik digitaal ging), een hoop nutteloze rommel maar alles met hart en ziel gekoesterd, geklasseerd. Parapluutjes van het eerste ijsje met mijn jeugdliefde, een bos oude gedroogde rozen van diezelfde liefde, de kleren die ik aan had toen manlief mij voor het eerst kuste, hopeloos gedateerde oorbellen maar ze komen uit het Parijs van 1987 … bij elk artefact vertel ik u een verhaal van een uur. Meestal doorspekt met sentimentele lachjes en gegiechel.

2. Een ander gekend gevolg van dit syndroom is het ‘ikbenaltijdmijnsleutelskwijt’-kenmerk. Altijd maar dan ook altijd kwijt. In mijn jaszak, in mijn handtas, op de bodem van de boodschappentas, in de badkamer (wanneer ik dringend naar het toilet moest bij het binnenkomen), in de keuken (wanneer ik de boodschappen leeghaalde) … ooit lagen ze zelfs in de onderbroekjeskast van zoonlief. (hij had een ongelukje op de oprit van ons huis). Manlief verloor er al zijn haar door, werd er eerst nog grijs van en verliest nog regelmatig zijn geduld. Love is in the air. Thank God!

3. Ik ben ontzettend verlegen. Maar er is geen kat die dat gelooft. En toch, en toch …

4. De oscar voor ‘pannenlatenaanbranden’ is voor mij. U leest het goed: pannen laten aanbranden. Het is pas dán dat ik in actie schiet. Het eten dat er -mogelijk- in lag, is tegen dan al lang verdwenen. Volledig gevaporiseerd. Ik denk er dan ook sterk over om een aandeel van Tefal aan te kopen. Dankzij mij is en blijft dit een bijzonder winstgevend bedrijf.

5. Echt onbelangrijk is het feit dat ik alles in een ritme doe. Mijn kruiden op het eten doen (vertelde ik reeds op mijn ouwe blog), ergens naar toe stappen, mijn richtingaanwijzers gebruiken, typen (niet altijd gemakkelijk), mijn nagels vijlen … alles wat maar enigszins mogelijk is, krijgt een riedeltje.

6. Mijzelf is een favoriet onderwerp. Ik durf dat nu al toegeven, al stáát dat niet. Maar ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik een gespreksonderwerp naar mijzelf kan toetrekken. Hatelijk, hatelijk, hatelijk … ik wéét het. Vandaar dat ik ook hierbij me, myself and I de mond snoer en zeer graag het woord aan anderen gun. Neem het van me af … of het veelvoud van 6 ‘quirks’ over Tantieris zal u volledig murw slaan. En laat dát niet aan u gebeuren, het heeft verregaande gevolgen.

En nu volgt het zwaarste gedeelte van dit gegeven:

stokken smijten naar andere bloggers …

mmm….

Lamazone zit wat vér om zich met zulke onzin bezig te houden.

Mohow is volledig van de aardbol verdwenen.

Tijdtussendoor is niet oninteressant genoeg.

Imkedielen wordt waarschijnlijk door iedereen getagged.

Steffest heeft het té druk met ‘online-zijn’.

Anamcara zag ik al een tijdje niet meer, dus vermoedelijk is ze ook wel druk bezig …

Maar hierbij heb ik toch maar schoon 6 mensen getagged. Lap! Gelukt! Enjoy 😉

Eigen stoef stinkt

In één adem vernoemt worden met Lamazone (een buitenlandse blogster), ImkeDielen (een blonde belangrijke blogster), Tante Annie en de dingen (een bekwame blogster), Sas Van Gent (een beweeglijke blogster) en Vuur (een bevallige blogster) … tja … daar zou een mens dus van gaan stinken.

Clo is een schatje. Ze zet mij in de gazet. Ik sta daar graag aan. Ik geef dat toe. Nah!

Even

Eigenlijk is dit meer een twitterbericht, zo van het linken enzo, maar ik vond dit zo prachtig …

Even vereeuwigen op mijn eigen plekje. Even ademen en genieten. Zo mooi! Groove is immens goed.

En dit is een pareltje.

Ontelbaar lief, en meer

Nu ik verder van je armen slaap
en jij zoveel dichter bij mijn dromen
Hoop ik dat wat is geweest
verbleekt bij wat moet komen

Dat ik vergeet hoe zacht wij net gewassen waren
hoe zoet jouw lippen konden zijn
Dat altijd een tweede keer kan lijken
en echter in de schijn

Maar hoe goed ik ook vergeten kan
al bleef ik tellen tot m’n dood
In de som van mijn verloren liefde
ben jij oneindig veel te groot

Allez lap

Een blokje staat er. Een rechthoekje dat er voor zorgt dat niet Jan en Alleman mijn postje kan lezen. Neen, ik ga niet trouwen, ik krijg geen baby, ik ga ook niet verhuizen en over ons dak schrijf ik geheel publiekelijk.

Wat dan? Ra, ra, ra …

(en neen, Lieve Schatten die me vorige keer mailden, het is deze keer een ánder paswoord)

meel me: tantieris1 ad gmail dot com

FF pauze