boodschappenlijstje

geschreven door manlief:

– frieten

– pommes frites

– pattates frites

– frietjes

– FRUTTEN !!

(volgens mij wil hij iets duidelijk maken????)

Haar lijnee ja?

“Amai, dat is nog eens met de deur in huis vallen.”

Mijn schaapachtige glimlach klimt twee toonhoogten en mijn pols ervaart de zwaartekracht op hardhandige wijze. Het is dát of met mijn klikken en klakken op de pasgepoetste vloer vallen. De drie aanwezige kinderen snellen in mijn richting. Kinderen? Euh?  Bij nader inzien zijn ze toch meerderjarig, geloof ik. Ze klinken ook zo.

Terwijl de ene me naar een stoel verhuist, gaat de andere dé fiche halen. Na het noteren van naam en adres krijg ik één hip boekje met hippe kapsels voorgeschoteld. Ze woelt wat door mijn haar, geeft op- en aanmerkingen in de zin van veel en dun en zwaar uitgevallen. Terwijl ik levensgroot geconfronteerd wordt met mijn lach/huilrimpels, streelt de strakke deerne mijn haardos als was het een gepluimde kip. Au.

De rosse jongeheer met hip l’orealkapsel loodst me richting wasbak. Een flatscreen met Sex And The City is mijn gezelschap tijdens de bijzonder zwijgzame tocht-naar-de-wasplaats.

Dan barst hij los: “Euh, ik goa u een poar vroagskes stellen om te weten wat we met de hoartjes moeten doen, m’vrouw. Oe lang is het geleden dat u u haren eeft gewassen?”

Mijn brein springt in vijfde versnelling. Dinsdag.

Het blijft stil achter mij. In de overtuiging dat het nog wel meevalt met die vragen, sluit ik mijn ogen en ontspan ik mijn rug. Mijn brein voelt nog iets aankomen. Ja, hoor ….

“Drie doagen …” komt het twijfelend. Mmm, daar deed hij toch wel lang over. Om dát uit te tellen!

De kapperinquisitie vervolgt. Neen, ik heb geen vet haar. Ja, ik heb last van roos.

Dat had ik beter niet gezegd. Zijn vingerknokkels overtuigen mij ervan dat roos om marteling vraagt en ik beter mijn mond hou in de toekomst. Het besluit ‘altijd vriendelijk blijven’ begint inspanningen te vragen.

“Wenst u een verzorgingskeu, m’vrouw?” Ik bijt mijn tong af. Bijna vroeg ik een beiteltjeu, een hamertjeu en een zaagskeu.

“Denkt u dat het nodig is?” (met ondertoon van “vindumijnaaronverzorgdofzo?”) Gemompel aan mijn achterkant. Het balsempjeu wordt snel geklasseerd. “Ghebt dat vooral nodig voor u lengtes, ee m’vrouw. En er gaat toch een eel stuk af, ee?”

Mijn zucht naar ‘untellegentie’ smoor ik in een kuch. Ik mis MIJN kapper!

De massage maakt veel goed. Vanwege mijn vriendelijkheidsprobleem verwoord ik mijn genoegen. “Dat mocht u nog wat langer doen, dat doet deugd.” Hierbij geef ik wel toe dat mijn smalltalkvermogen ook niet echt jé dat is. Zijn strakke ‘alstublieft m’vrouw’ maakt dat nog duidelijker.

Zijn genoegen groeit wanneer hij mijn natte haren kamt. ‘Voilá m’vrouw, dat verzorgingskeu was niet echt nodig. Als een mes door boter.”

Mijn wenkbrauwen stijgen weer enkele verdiepingen. Is mijn haar dan tóch vettig? O, hij doelt op de gladde affaire die de kam en mijn haar aangaan. A … ja … nu snap ik het.

Op weg naar de stoel. Ik voel me een dead-woman-walking.

De reuzengrote spiegels weerspiegelen mijn olifant-in-een-porseleinenkast-gehalte. Drie kappertjes die sedert vorige week pas auto mogen rijden en ik in het meervoud. Dat is smeken om complexen, me dunkt. Ach … in alle stilte wordt alles geknipt. Ik glimlach er wat rimpels bij. Ik verslik me in het platte watertje dat mijn handtas vergezelt. Ik vrees de schaar.

Op een uurtje word ik van de jaren 80 gekatapulteerd naar het heden. Ik kom als een perfecte kloon van de drie karpertjes euh … buiten.

Aaaaagggghhhhhh …. Ik ben een man!

Emotions

Terwijl ik vorige week al gillend een lama in de lucht gooide en luidkeels luidop lachend Stef bij zijnen collier greep, besefte ik dat ik af en toe een gillend wijf ben. Dat krijsen deed ik gisteren in een volle bakkerszaak. I. was jarig en ontbeet. In gezinsverband. Gelukkig dat het gezin resistent is aan een gillende Tantieris. Langdurige training doet zelfs de kleinste kleuter glimlachen bij aanblik van een hossende hopsende madame die hun moeder liefdevol om de hals vliegt.

Ik ben terug. Nog niet helemaal maar bijna. Dus hierbij dankjewel aan alle steunende vriendjes die weten dat een gillende Tantieris teken van leven en liefde is. En dat stilte dikke miserie betekent. Ik koop u allen oordopjes voor Pasen.

De stilte is voorbij. Wat fijn.

volumeknop op 50

stoelen aan de kant

ik breek los

en gil … zoals Mariah. (maar dan niet zo loepzuiver)

Dineren met girly geeks

Volle maan. Hoofd in mijn nek. De felverlichte parking siert de lucht zwart met donkergrijze wolken. My feet are killing me. De Engelse ondertoon van de avond doet me intelligenter lijken dan de wilde huisvrouw die ik ben. Portishead brengt de ultieme glimlach. Warm gevoel, overmoedig buik-feeling.

Er was het feit dat hoofdstuk acht mijn zijspan was, dat Uw Moeder zoals gewoonlijk aan mijn zijde verbleef en dat Steffest de meest charmante sjakosj van de avond bleek te zijn … ’t was weer fijn.

Nadat ik met liefde het loopmeisje speelde voor Witch, leerde ik Hans en zijn vrouwtje kennen. De pejoratieve bijklank van dat woord verdwijnt wanneer je haar zou zien. Een fijne, magere dame met grote visie en vol hart. Warme mensen.

Georgina viel ik aan in de rug. Haar rode leren jack was te verleidelijk om vanaf te blijven. Dus ik streelde even. Haar sjakosj bewees dat mannen ook geeky kunnen zijn. Het gesprek vlotte vlot toen hij kon praten over zijn passie: Trendwolves.

Dorien was haar charmante zelf en ik vergeef het mezelf nog altijd niet dat ik de naam van haar vriendin niet meer wist. En nog steeds niet weet.

Sas en ik doopten onszelf tot Lushladies. U weze gewaarschuwd, wij geven een Lushavond met Upperdare-allures. Waar en wanneer is nog niet duidelijk. Dat hij er zal komen, misschien ook niet. Maar ooit …

Lama-knuffelen is heerlijk. Zeker wanneer ik haar tussen mijn borsten en onder mijn oksels duw. Of was dat nu net andersom? Ze moest maar zo klein niet zijn en ik maar niet zo groot. (Ik: valsgespeeld met hakken van 5 cm waardoor ik dus wel degelijk in de richting van een uit de kluiten getrokken boskabout ga)

Deze was bijzonder complimenteus. Een vrouw van vijftien jaar ouder vindt dat zalig. Hij is trouwens ook zalig om in de buurt te hebben. Lange madammen vinden lange mannen het summum. Sorry aan Ntone en Dominic … maar u was wel de ultieme chat-ervaring.

Joke en haarallerliefste hadden het koud (of oefenden voor één of andere act waarvan ik de naam niet wil weten). Hun dikke jassen werden enthousiast begroet en ik wacht vol ongeduld op het smeuïge verslag van dé vrijgezellenavondjes. Mega Mindy mag verbleken!

Als koppeltante kan ik best tellen. Kleintje en Lies zouden een prachtige creatieve combinatie zijn. Als zij ooit bevallen van een getekende leesbaby, wil ik mijn naam op het eerste blad. Zo als in : “Met veel dank aan …”.

Smetty kussen, Anamcara eens goed vastpakken, Vuur bewonderen, Greet poken, Clo bedanken … ik deed het allemaal.

Dikke gemiste knuffels aan Mick en Tante Annie. De ene was een revelatie geweest en de ander reveleert nog alle dagen wat nieuws. Gemist, gemist! Spreken we af? In de Zeppos ofzo? Ik ben dé girl geek die pinten kan pakken. Drinken ook.

Dankjewel Gudrun. Dankzij jou weet ik dat ik een BlackBerry-ding heb. (Nadat het zaakje al drie jaar in mijn sjakosj woont!) Deze wetenschap verkondigen zal het enige zijn wat ik er mee doe want ik ben een geek-in-disguise: ik ken namelijk niks van gsm’s.

En weet u wat?

HET IS ME GELUKT OM ZONDER GPS RECHTSTREEKS NAAR HET BGGD TE RIJDEN. Dank u voor het applaus van de laatste rij. We zwijgen over de enorm dichte nabijheid van mijn woning. 20 kilometer is vér, mensen en het feit dat ik daar altijd naar de cinema ga, telt ook niet. Nah!

Ik ben een vrouw

en neen, hier volgt geen idioot clipje van Joyce en consoorten.

Lisa is all woman. Altijd al geweest. Niet écht knap maar mét uitstraling. Vandaag ben ik strijdlustig. En vrolijk. Uit de weg te gaan.

Ik sla met mijn vuist op de tafel. Ik ben fél en aanwezig.Vrouw zijn is soms shit maar dikwijls zo heerlijk. En behandeld worden als ‘vrouw’ is nog heerlijker. Wanneer hij door mijn haar streelt en ik hem mijn hals aanbied. Wanneer hij zijn hand op mijn onderrug legt en de deur opent. Wanneer hij lacht tegen mijn wang en fluistert in mijn oor. Hij kan mij krijgen. Ik zeg: nóg, nóg, nóg … want vandaag ben ik onverzadigbaar.

Zo’n clipje maken lijkt me zalig. En tegelijk zalig lollig.

Pest eens een vriend

Wij zijn mensen met een missie. Op alle vlakken in ons leven. Wij zoeken eetgelegenheden die zich als dusdanig profileren. Dit eethuisje alwaar wij ons te goed zouden doen aan ‘Ontbijt met Bubbels‘ zegt dat te hebben. Een dubbele missie zelfs. Tenminste … zo staat het in het boekje.

Rustig genieten. Van een uitgebreid gamma ontbijt- en lunchgerechten. Zwart op wit.

Ogottocheere. Om het ware hotelgevoel te kunnen verwerven zitten ze wel goed. Binnenkomen en een opgetrokken lip en gefronst voorhoofd van de ‘gastvrouw’ krijgen als begroeting. “Wie zegt u?” Na drie maal werd ik begrepen en begreep ik ook waarom zij me niet verstond. De decibels die in dit ‘rustig’ eethuisje werden geproduceerd, deden mijn begripsniveau met rasse schreden stijgen.

Onze tafel werd ‘gezellig’ gedekt met een papieren laken dat de rimpels van onze voorgangers nog vertoonde, alsook de kruimels. Hans en Grietje werden wij.  Het spoor leidde ons tot een koeltoog waarin elk beleg verloren liep. Want alles was er zelfservice. (Met bijna trotse ondertoon)

Dus we gingen op zoek. Na een tijdje nauwkeurig speuren ontdekte we de 2 soorten kaas, de drie soorten beleg en de uitgeslagen slaatjes in drie minuscule kommetjes. Er waren twee potten choco. Het mes fier rechtop.

De koffie en thee waren ‘bij te tanken’. Er heerste een ware oorlogssfeer om meer dan één schijfje citroen te bemachtigen. De door-een- afwasmachine-mishandelde-bordjes getuigden van intensief gebruik. We vragen ons nog steeds af door wie?

Als haringen in een ton, sardientjes in een blik schoven we aan om gretig toe te tasten bij de kledderige roereieren en vers uit de toog genomen spek. Volgens mij had dat wel ergens een pan ontmoet maar het was een kortstondige affaire geweest; het spek met eieren onderonsje.

Ondertussen vergezelde de boormachine ons op onze weg. De soep werd ter plekke gemixt door iets dat mijn vader vroeger ook gebruikte toen hij aan de kathedraal van Antwerpen werkte. Zonder gène gaf de mevrouw van het huisje de geheimen prijs van haar ‘heerlijke’ chocomelk en ontbijtgranen. Bij een tekort (zo iets om de tien minuten) haalde ze de pakken boven en goot ze ‘vrolijk’ de kommetjes in de toog nog eens vol. Nu ja, vrolijk. Eénmaal kwam ze langs en vroeg toen – op de toon van een ware Meesteres – : “Smaakt het?” Wij knikten deemoedig. Een Meesteres spreek je nu eenmaal niet tegen.

Het glaasje cava was lekker. De toiletten waren olijk geschilderd. Tot daar ons genietmomentje. Wij zijn gaan lopen. Niemand zei er ‘bedankt en tot ziens’. We namen onze jas en renden naar de auto. Weg van daar. Weg van de bongo-hel.

Om wat te bekomen en onze feestelijkheden recht aan te doen karden we naar een koffiehuis in de buurt.

Vlindervormige suikerklontjes met wolkjes van chocola. VIJF schijfjes citroen bij een mooi zwart, zwaar chinees theepotje dat zoete gesprekken herbergt. Norah Jones zingt ons de hemel in. Zelfs de rokershoest van de buurman op minstens een meter afstand, stoort niet meer. De lach van de serveerster, de stilte van de tassen … het deed deugd. Daar betaalden wij graag 5,70 euro voor.

Dipfico … ik volg u. Compleet!

Huwelijkscrisis op aanvraag!

Tenenkrullend plaatsvervangend tantengeknars.

Gratis recept indien u een vervroegde scheiding wil: Als chagrijnige, ik-heb-er-verdomme-genoeg-van, vermoeide, gefrustreerde echtgenote bel je even Help, mijn man is een klusser.

Wanneer u vindt dat uw vrouw de meeste luie, vieze, en ongeorganiseerde klaploopster is én u haar liever kwijt dan rijk bent, contacteer Sien en Maria om uw huis volledig proper te maken.

Manlief en ik kunnen u garanderen dat u sito presto van alle zorgen verlost bent. Een stevig onderbouwde psychologische analyse is namelijk inbegrepen. Wat? Waarom? Hoe kwam je daar toe? Vind je jezelf niet egoistisch? Hoe kan je daar in godsnaam mee leven? Uw soon-to-be-ex man of vrouw wordt volledig afgebroken, met de grond gelijk gemaakt én krijgt het (niet door hem/haarzelf) gevraagde advies dat ervoor zorgt dat zij/hij een diepe innerlijke beschouwing zal aanvangen.

Alle levensvragen beantwoord én tevens een goedkope oplossing. Uw partner is zodanig op zijn hart getrapt dat hij/zij mét plezier zijn schup afkuist.

Eén nadeel: de notariskosten zijn niet inbegrepen. Daar draait u zelf voor op. Overweeg de afweging: een nieuwe badkamer/keuken die uw man al anderhalf jaar belooft, een met de tandenborstel uitgekuiste diepvriezer die u in staat stelt om eindelijk ook effectief te eten wat er in zit maar als toetje een separate toekomst. Of u blijft in de rommel zitten, maakt af en toe eens knallende ambras over alles wat niet in orde geraakt maar geniet regelmatig van een heerlijke goed-maak-vrijpartij mét romantische backing-vocals.

Aan u de keuze. De onze is na een avondje John Williams wel gemaakt.

Wij lachen wat af

Zondagochtend. Bijna middag. Ontwaken. Lui, langzaam, loom. Glimlachen. Praten. Van een evaluatie van de gezellige zaterdagavond tot ‘wie gaat er naar de bakker?’. (Waarop ik het antwoord al weet want dat is hier altijd (het)dezelfde)

Grapjes maken. Lachen. Onnozel doen. Plots zegt hij: “Ik zen nogal ne keirel, eh.” Ik antwoord droogweg: “Ja, mé u kunde lachen.”

Van Vlees en Bloed-conversaties in bed. Tja … Wij durven nogal wat zeggen!

En nu ga ik een ‘toereke doen’ naar de beenhouwer. Joepie!

Can’t blame a girl for trying …

aangezien vorige oproep niet echt het beoogde effect had … voor de tweede maal:

BELANGRIJKE OPROEP AAN BELANGRIJKE MAN:

Uw vrouw is de Moët & Chandon The Book of Seduction meer dan waard.

MÉÉR DAN!

Elk mogelijk genot in één. Roze, Champagne, Ying en Yang sensualiteit…. en dingskes enzo …

Voor Uw eigen plezier, KOOP HET HIER!!!

Werkweduwe

– Ik mis u in mijn bed.

– O ja, waarom?

– Bwoah … om allerlei redenen. Vooral praktisch.

Hij lacht. Praktisch?

– Ja, een chauffage in uw bed is nooit wég. En ook wel organisatorisch.

Hij lacht nog harder.

– Zonder u schuift het dekbed aan mijn kant van het bed af.

– Ge moet niet vragen hoe hard ge er anders aan trekt, hee.

Ik por hem, onder zijn oksels. Daar kan hij niet tegen. Mijn uitgestoken tong onderstreept mijn onderbouwde argumentatie.

– O ja, en natuurlijk emosjoneel.

Zijn wenkbrauwen stijgen een verdieping.

– Ik mis de rots in mijn bedbranding. Dat vooral, natuurlijk.

Hij knijpt. Mij. Fijn.

Zakenreizen zijn heerlijk. Het terugkomen is nog heerlijker.