Emotions

Terwijl ik vorige week al gillend een lama in de lucht gooide en luidkeels luidop lachend Stef bij zijnen collier greep, besefte ik dat ik af en toe een gillend wijf ben. Dat krijsen deed ik gisteren in een volle bakkerszaak. I. was jarig en ontbeet. In gezinsverband. Gelukkig dat het gezin resistent is aan een gillende Tantieris. Langdurige training doet zelfs de kleinste kleuter glimlachen bij aanblik van een hossende hopsende madame die hun moeder liefdevol om de hals vliegt.

Ik ben terug. Nog niet helemaal maar bijna. Dus hierbij dankjewel aan alle steunende vriendjes die weten dat een gillende Tantieris teken van leven en liefde is. En dat stilte dikke miserie betekent. Ik koop u allen oordopjes voor Pasen.

De stilte is voorbij. Wat fijn.

volumeknop op 50

stoelen aan de kant

ik breek los

en gil … zoals Mariah. (maar dan niet zo loepzuiver)

Ik ben een vrouw

en neen, hier volgt geen idioot clipje van Joyce en consoorten.

Lisa is all woman. Altijd al geweest. Niet écht knap maar mét uitstraling. Vandaag ben ik strijdlustig. En vrolijk. Uit de weg te gaan.

Ik sla met mijn vuist op de tafel. Ik ben fél en aanwezig.Vrouw zijn is soms shit maar dikwijls zo heerlijk. En behandeld worden als ‘vrouw’ is nog heerlijker. Wanneer hij door mijn haar streelt en ik hem mijn hals aanbied. Wanneer hij zijn hand op mijn onderrug legt en de deur opent. Wanneer hij lacht tegen mijn wang en fluistert in mijn oor. Hij kan mij krijgen. Ik zeg: nóg, nóg, nóg … want vandaag ben ik onverzadigbaar.

Zo’n clipje maken lijkt me zalig. En tegelijk zalig lollig.

Donder en op – i can do better than you van Sarah

Soms kijk ik naar jou
van hoog
gelukkig hoog
nu
want toen
toen zat ik zo laag.
Ik weet
in hart
in ziel
en vooral in die zachte onderbuik van mij:
ik kan beter dan gij.
Slechts jij-zelf zijn
deed me zien
dat ik
en jij
niets
maar dan ook echt niets.
Mooie memories
het zal me een … wezen.
Ik heb er het schijt en veel lak aan.
ik kan beter dan gij
Dat is
zeker.

You win me over – Sarah

Vandaag 11 jaar … de mijne … I win, I win!

Lucht(ig)

Soms moeten dingen gezegd. Hoe zwaar en zwart en lelijk ze ook zijn. Ik toon ze.

Het maakt alles licht(er) en luchtig. Draaglijk(er).

De pijn durft vergroten. De last wordt zwaarder. Maar mee-dragen ontlast. Alleen-dragen martelt.

We zetten onze schouders eronder. We zullen doorgaan. Tot het licht niet meer schijnt en de ogen zich sluiten. Tot dan.

Ramses doet het ook.

Liefde is:

wanneer hij met zijn hand over je hoofd streelt en zegt dat je er ongelooflijk goed uitziet.

Terwijl je weet dat je spierwit bent, (en … ok … wel een kilo of drie kwijt), je haar alle kanten uitsteekt omdat je al een week in bed ligt, je stiekem van achter je hand ademt omdat niet eten nu eenmaal geen festijn is voor een aquafresh-geurige adem. Yep, dat is liefde. Hier. In huis. Zieken-huisliefde.

Zwijmelt u mee?

Laat ons zingen,

een simpel, klein, olijk, vrolijk liedje.

Suikerstokkenzoet en lieflijk.

Ik word er helemaal blij van. Vandaag ben ik van u. En u van mij. Love is in the air. Ik ook.

Jason Mraz-I’m yours

Werkweduwe

– Ik mis u in mijn bed.

– O ja, waarom?

– Bwoah … om allerlei redenen. Vooral praktisch.

Hij lacht. Praktisch?

– Ja, een chauffage in uw bed is nooit wég. En ook wel organisatorisch.

Hij lacht nog harder.

– Zonder u schuift het dekbed aan mijn kant van het bed af.

– Ge moet niet vragen hoe hard ge er anders aan trekt, hee.

Ik por hem, onder zijn oksels. Daar kan hij niet tegen. Mijn uitgestoken tong onderstreept mijn onderbouwde argumentatie.

– O ja, en natuurlijk emosjoneel.

Zijn wenkbrauwen stijgen een verdieping.

– Ik mis de rots in mijn bedbranding. Dat vooral, natuurlijk.

Hij knijpt. Mij. Fijn.

Zakenreizen zijn heerlijk. Het terugkomen is nog heerlijker.

Ik ben een wentel-teefje.

Telefoon. Ik herken zijn stem eerst niet. Het is al enige jaren geleden dat ik hem hoorde. Een half jaar geleden belden we hem ‘af’. Omdat we het niet zagen zitten door de verbouwing, omdat ik terug voltijds ging werken, omdat …

We hebben hem, maar vooral haar, toen diep teleurgesteld. Ik loop dan altijd een beetje ‘rond’  de mensen heen, ga de confrontatie, de ontmoeting uit de weg. Schuldgevoel, het is een dodelijk beestje.

Vandaag wil hij me verlossen van mijn plicht. “Ik doe dat wel even in jouw plaats.” Wanneer je weet dat dit inhoudt dat hij een hele avond onvriendelijke, veeleisende en veel te lang blijvende toneelkijkers moet voorzien van haastig geschonken pintjes en keurig gemanicureerde theetjes, vind ik dat zo lief. En al helemaal wanneer je weet dat hij al tweemaal de verschrikkelijke k-ziekte overwon en nu eigenlijk voor de derde maal een -helaas op voorhand verloren- strijd moet voeren, word ik euforisch van lievigheid. Dus jank ik me weer te pletter. Want dat is wat een longontsteking met mensen doet.

Het wordt nog erger als ‘zij’ even later belt. Mijn mooie  dame, mijn prachtige Edith. Met een licht Hollands accent (dat er zelfs na meer dan 60 jaar België niet uit te krijgen is), overstelpt ze me met goede raadgevingen en complimenten.

–  Maar menneke toch, wat is dat nu met jou? Tja, ik hoor het gewóón aan je stem, je bent ontzettend ziek.

– Zeg, die foto van jou op de cover van Op&Doek is gewoonweg fantastisch, niwaar? Een echte ‘star’ ben je daar. En dan zie je pas wat een ongelooflijk mooie benen je hebt, daar kijk je dan gewoon zo zelf tegenaan, hee?

En zo ratelt ze nog even verder. Tot ze vindt dat het tijd is om af te ronden en me naar bed te sturen. Mijn lieve omaatje die eigenlijk nog steeds geen oma is.

Dus janken we nog maar wat harder. Want vandaag heb ik behoefte aan veel gestreel, heel veel liefde. Ik ben geen goede zieke. Ik wil gepamperd worden, geaaid … verdrinken in lieve woorden en liefde, liefde, liefde.

Slow you down – Sarah

Je kan zeggen wat je wil

Je bent al weg

ver van mij vandaan

In die wereld die ik niet ken

die niet de mijne is

En ik mis je

ik mis je meer dan mezelf

Ik geloof

dat wij vinden

maar nu niet

niet nu

en morgen

misschien …

Ga maar

ga maar, mijn lief

en vindt

wat je zoekt

wat je wil

ook al ben ik dat niet …

Ga maar,

ga maar weg

maar vergeet mij niet.

Of toch …