boodschappenlijstje

geschreven door manlief:

– frieten

– pommes frites

– pattates frites

– frietjes

– FRUTTEN !!

(volgens mij wil hij iets duidelijk maken????)

Ik ben een vrouw

en neen, hier volgt geen idioot clipje van Joyce en consoorten.

Lisa is all woman. Altijd al geweest. Niet écht knap maar mét uitstraling. Vandaag ben ik strijdlustig. En vrolijk. Uit de weg te gaan.

Ik sla met mijn vuist op de tafel. Ik ben fél en aanwezig.Vrouw zijn is soms shit maar dikwijls zo heerlijk. En behandeld worden als ‘vrouw’ is nog heerlijker. Wanneer hij door mijn haar streelt en ik hem mijn hals aanbied. Wanneer hij zijn hand op mijn onderrug legt en de deur opent. Wanneer hij lacht tegen mijn wang en fluistert in mijn oor. Hij kan mij krijgen. Ik zeg: nóg, nóg, nóg … want vandaag ben ik onverzadigbaar.

Zo’n clipje maken lijkt me zalig. En tegelijk zalig lollig.

Pest eens een vriend

Wij zijn mensen met een missie. Op alle vlakken in ons leven. Wij zoeken eetgelegenheden die zich als dusdanig profileren. Dit eethuisje alwaar wij ons te goed zouden doen aan ‘Ontbijt met Bubbels‘ zegt dat te hebben. Een dubbele missie zelfs. Tenminste … zo staat het in het boekje.

Rustig genieten. Van een uitgebreid gamma ontbijt- en lunchgerechten. Zwart op wit.

Ogottocheere. Om het ware hotelgevoel te kunnen verwerven zitten ze wel goed. Binnenkomen en een opgetrokken lip en gefronst voorhoofd van de ‘gastvrouw’ krijgen als begroeting. “Wie zegt u?” Na drie maal werd ik begrepen en begreep ik ook waarom zij me niet verstond. De decibels die in dit ‘rustig’ eethuisje werden geproduceerd, deden mijn begripsniveau met rasse schreden stijgen.

Onze tafel werd ‘gezellig’ gedekt met een papieren laken dat de rimpels van onze voorgangers nog vertoonde, alsook de kruimels. Hans en Grietje werden wij.  Het spoor leidde ons tot een koeltoog waarin elk beleg verloren liep. Want alles was er zelfservice. (Met bijna trotse ondertoon)

Dus we gingen op zoek. Na een tijdje nauwkeurig speuren ontdekte we de 2 soorten kaas, de drie soorten beleg en de uitgeslagen slaatjes in drie minuscule kommetjes. Er waren twee potten choco. Het mes fier rechtop.

De koffie en thee waren ‘bij te tanken’. Er heerste een ware oorlogssfeer om meer dan één schijfje citroen te bemachtigen. De door-een- afwasmachine-mishandelde-bordjes getuigden van intensief gebruik. We vragen ons nog steeds af door wie?

Als haringen in een ton, sardientjes in een blik schoven we aan om gretig toe te tasten bij de kledderige roereieren en vers uit de toog genomen spek. Volgens mij had dat wel ergens een pan ontmoet maar het was een kortstondige affaire geweest; het spek met eieren onderonsje.

Ondertussen vergezelde de boormachine ons op onze weg. De soep werd ter plekke gemixt door iets dat mijn vader vroeger ook gebruikte toen hij aan de kathedraal van Antwerpen werkte. Zonder gène gaf de mevrouw van het huisje de geheimen prijs van haar ‘heerlijke’ chocomelk en ontbijtgranen. Bij een tekort (zo iets om de tien minuten) haalde ze de pakken boven en goot ze ‘vrolijk’ de kommetjes in de toog nog eens vol. Nu ja, vrolijk. Eénmaal kwam ze langs en vroeg toen – op de toon van een ware Meesteres – : “Smaakt het?” Wij knikten deemoedig. Een Meesteres spreek je nu eenmaal niet tegen.

Het glaasje cava was lekker. De toiletten waren olijk geschilderd. Tot daar ons genietmomentje. Wij zijn gaan lopen. Niemand zei er ‘bedankt en tot ziens’. We namen onze jas en renden naar de auto. Weg van daar. Weg van de bongo-hel.

Om wat te bekomen en onze feestelijkheden recht aan te doen karden we naar een koffiehuis in de buurt.

Vlindervormige suikerklontjes met wolkjes van chocola. VIJF schijfjes citroen bij een mooi zwart, zwaar chinees theepotje dat zoete gesprekken herbergt. Norah Jones zingt ons de hemel in. Zelfs de rokershoest van de buurman op minstens een meter afstand, stoort niet meer. De lach van de serveerster, de stilte van de tassen … het deed deugd. Daar betaalden wij graag 5,70 euro voor.

Dipfico … ik volg u. Compleet!

You win me over – Sarah

Vandaag 11 jaar … de mijne … I win, I win!

Huwelijkscrisis op aanvraag!

Tenenkrullend plaatsvervangend tantengeknars.

Gratis recept indien u een vervroegde scheiding wil: Als chagrijnige, ik-heb-er-verdomme-genoeg-van, vermoeide, gefrustreerde echtgenote bel je even Help, mijn man is een klusser.

Wanneer u vindt dat uw vrouw de meeste luie, vieze, en ongeorganiseerde klaploopster is én u haar liever kwijt dan rijk bent, contacteer Sien en Maria om uw huis volledig proper te maken.

Manlief en ik kunnen u garanderen dat u sito presto van alle zorgen verlost bent. Een stevig onderbouwde psychologische analyse is namelijk inbegrepen. Wat? Waarom? Hoe kwam je daar toe? Vind je jezelf niet egoistisch? Hoe kan je daar in godsnaam mee leven? Uw soon-to-be-ex man of vrouw wordt volledig afgebroken, met de grond gelijk gemaakt én krijgt het (niet door hem/haarzelf) gevraagde advies dat ervoor zorgt dat zij/hij een diepe innerlijke beschouwing zal aanvangen.

Alle levensvragen beantwoord én tevens een goedkope oplossing. Uw partner is zodanig op zijn hart getrapt dat hij/zij mét plezier zijn schup afkuist.

Eén nadeel: de notariskosten zijn niet inbegrepen. Daar draait u zelf voor op. Overweeg de afweging: een nieuwe badkamer/keuken die uw man al anderhalf jaar belooft, een met de tandenborstel uitgekuiste diepvriezer die u in staat stelt om eindelijk ook effectief te eten wat er in zit maar als toetje een separate toekomst. Of u blijft in de rommel zitten, maakt af en toe eens knallende ambras over alles wat niet in orde geraakt maar geniet regelmatig van een heerlijke goed-maak-vrijpartij mét romantische backing-vocals.

Aan u de keuze. De onze is na een avondje John Williams wel gemaakt.

Wij lachen wat af

Zondagochtend. Bijna middag. Ontwaken. Lui, langzaam, loom. Glimlachen. Praten. Van een evaluatie van de gezellige zaterdagavond tot ‘wie gaat er naar de bakker?’. (Waarop ik het antwoord al weet want dat is hier altijd (het)dezelfde)

Grapjes maken. Lachen. Onnozel doen. Plots zegt hij: “Ik zen nogal ne keirel, eh.” Ik antwoord droogweg: “Ja, mé u kunde lachen.”

Van Vlees en Bloed-conversaties in bed. Tja … Wij durven nogal wat zeggen!

En nu ga ik een ‘toereke doen’ naar de beenhouwer. Joepie!

Lucht(ig)

Soms moeten dingen gezegd. Hoe zwaar en zwart en lelijk ze ook zijn. Ik toon ze.

Het maakt alles licht(er) en luchtig. Draaglijk(er).

De pijn durft vergroten. De last wordt zwaarder. Maar mee-dragen ontlast. Alleen-dragen martelt.

We zetten onze schouders eronder. We zullen doorgaan. Tot het licht niet meer schijnt en de ogen zich sluiten. Tot dan.

Ramses doet het ook.

Liefde is:

wanneer hij met zijn hand over je hoofd streelt en zegt dat je er ongelooflijk goed uitziet.

Terwijl je weet dat je spierwit bent, (en … ok … wel een kilo of drie kwijt), je haar alle kanten uitsteekt omdat je al een week in bed ligt, je stiekem van achter je hand ademt omdat niet eten nu eenmaal geen festijn is voor een aquafresh-geurige adem. Yep, dat is liefde. Hier. In huis. Zieken-huisliefde.

Can’t blame a girl for trying …

aangezien vorige oproep niet echt het beoogde effect had … voor de tweede maal:

BELANGRIJKE OPROEP AAN BELANGRIJKE MAN:

Uw vrouw is de Moët & Chandon The Book of Seduction meer dan waard.

MÉÉR DAN!

Elk mogelijk genot in één. Roze, Champagne, Ying en Yang sensualiteit…. en dingskes enzo …

Voor Uw eigen plezier, KOOP HET HIER!!!

Werkweduwe

– Ik mis u in mijn bed.

– O ja, waarom?

– Bwoah … om allerlei redenen. Vooral praktisch.

Hij lacht. Praktisch?

– Ja, een chauffage in uw bed is nooit wég. En ook wel organisatorisch.

Hij lacht nog harder.

– Zonder u schuift het dekbed aan mijn kant van het bed af.

– Ge moet niet vragen hoe hard ge er anders aan trekt, hee.

Ik por hem, onder zijn oksels. Daar kan hij niet tegen. Mijn uitgestoken tong onderstreept mijn onderbouwde argumentatie.

– O ja, en natuurlijk emosjoneel.

Zijn wenkbrauwen stijgen een verdieping.

– Ik mis de rots in mijn bedbranding. Dat vooral, natuurlijk.

Hij knijpt. Mij. Fijn.

Zakenreizen zijn heerlijk. Het terugkomen is nog heerlijker.