Verontwaardigd duwt hij me van zijn schoot. Mijn verleidingskunstjes werken niet. Ik krijg hem niet waar ik hem hebben wil. Zijn zet is hard. Te hard. Onverwacht val ik op de grond. Met witte nylonkousen op rood tapijt. Knie rood en nu … nu doet ze wat All 4 One zingt. Au!
Ik kan alleen maar zeggen wat Ilse zegt:
Morgen de laatste … ik zal het missen.
Deze wereld is de mijne niet. Zweten en zwoegen om in het rijtje te passen. Blij zijn dat het niet lukt.
Sympathiekelingen die plots veranderen in zwakke geesten. Als vrouw een gratuit product worden: ik heb er geen ambitie toe. Maar de realiteit laat zich niet hervormen.
“Ach, het moet toch kunnen.”
“Met mij wordt hij oud, niet met haar.”
Mijn nekharen erecteren automatisch. Net als zijn …
Plots voel ik me heel oud en jong tegelijk. Een vrouw van de wereld?
De actrice in mij toont de facade. Het meisje in mij koestert naïviteit. De vrouw laat verontwaardiging vulkaniseren.
Clichés duwen op mijn netvlies. Ogen prikken. De prikkeling wordt bijna te veel. Verlies mezelf in diepe poelen van lust en goesting.
“Mannen zijn nu eenmaal zo.”
“In deze sector kan je bijna niet anders.”
Leegte stroomt in mij. De weemoed van gemis wurgt. Ineens bestaan de paashaas en Sinterklaas niet echt. Op mijn achtendertigste verlies ik het romantische geloof in voor eeuwig en altijd. Dat bestaat niet. Niet in deze wereld.
Gelukkig nog wel in de mijne.
Vandaag is het fijn … om in het weekendverslag van Uw Moeder te zitten. Want staan kan ik voorlopig nog niet goed. Dus let morgen niet op mijn bottekes … want ik zal sloefkes aanhebben. De teen is nog steeds een aubergine. Hopelijk kan ik er morgen al op staan. Want ik sta liever dan ik zit.
Merci hee Uwe, voor de lovende woorden!
Vandaag. Ben ik dat. Goed zot!
Elke keer weer denk ik: Tantieris, ge zijt goezot!
Tot ik vanavond weer zing. En speel. En zweet. En roep. En huil.
Hopelijk is het publiek achteraf even enthousiast. Het voorafje kan tellen. De reservaties stromen binnen. Indien u mij wil zien, wees snel. Indien u mij niet wil zien, ook goed.
Ik hou het voor gezien. Vanaf 20 (of misschien wel 21 december) zie ik het weer. Het bos en de bomen enzo … maar voorlopig speel ik. Roodkapje, Assepoester … of neen … ik bén de boze wolf. Ik zal u pakken, ik zal u pakken.
Was dat geen toverheks?
Wanneer ge een sha
per slip koopt (omdat ge redelijk ‘strak’ op de scène moet staan) uzelf de bedenking maken: die shaper slip doet perfect wat ze belooft. Uw buik verdwijnt volledig bij het omhooghijsen van de onderbroek.
Maar wat doet een vrouw met al die eerder onbestaande michelinbandjes die verschijnen aan de randen van zo’n slip? AHA! Geef daar maar eens antwoord op, Meneer Hunkemöller!
Niets is zeker, alles voorspelbaar.
Ogen ontmoeten, slingeren gevaar
rond het hart. Boa constrictor-gewijs.
Grens-verleggend rationaliseren, alles verklaarbaar.
Status-verhogend proberen.
Emotionaliteit degeneren.
Schrik.
Voel ik dit?
Wanneer ik in een stuk meespeel, herschrijft de regisseur het altijd zodanig dat ik in strakke pakjes over het podium moet huppelen en iemand zwaar moet binnendoen.
Ik zit niet graag in een strak pakje (gesproken door iemand die pas sedert vorig jaar terug een badpak aandoet – na een pauze van minstens 10 jaar) én ik doe niet graag vreemde mannen binnen.
Het voordeel is dat ik dan wat op mijn eten let en aan mijn buikspieren werk. Een ander minder groot nadeel is dat de man in kwestie al bijna 15 jaar samen is met zijn eigen man. Dus geen nare gevolgen… jihaa.
Volgens mij staat er op mijn voorhoofd ‘strakke del’ getatoeëerd?
Af en toe dwarrel ik eens rond in BB-land. Het land der Bekende Bloggers. Ge komt daar wat tegen, amai!
Jan Leenders is iemand die ik zo leerde kennen. Hij is een unicum op het gebied van web-art, internet-kunst enzovoort.
Mijn kunstkennis heeft een hoog blond gehalte: ik kijk, ik denk, ik voel en dan … ja of neen. Geen Jan Hoet-geblablabla.
Vandaar dat ik echt geen waarde-oordeel over zijn werk kan uitspreken. Ik weet alleen dat het een verdomd toffe kerel is met weinig capsones en een leuk gevoel voor humor.
Vanavond heb ik een date met Jan Leenders. (Das wat anders dan ‘wie wordt de man van …’)
In onze toneelkring is het de gewoonte dat er tijdens de speelduur van elk stuk kunstwerken tentoongesteld worden. Vorig stuk waren dat werken van de Groene Varen, een Turnhoutse kunstacademie (mede-opgericht door mijn schoonzus, trouwens). Wanneer Spotgeesten van Noël Coward speelt, zullen dat dus werken van Jan zijn.
Leek me tof: mijn eerste toneelstuk in jaren en tijdens de pauzes het zicht op werken van een BB.
Ik vraag me nu trouwens af of ik mijn twit2art-schilderijtjes in de WC hang. Gewoonlijk sier ik die met gedichten van mijnentwege. Mmm, mijn wc-gedichten zijn van een lager allooi dan Jans werken … ‘k Zal ze maar thuislaten. Jan moest zo eens acute constipatie krijgen van mijn voorstel.
Neen, ik doe het niet meer. Me voor een kar laten spannen. De wilde plannen van iemand anders tot uitvoering brengen zonder dat enige inbreng van mezelf mogelijk is. Creatief zijn op een manier die door anderen wordt gedicteerd. Ik doe het NIET meer.
Hoe komt het dan dat ik telefoneer, dirigeer, mail en nog meer om iets in orde te krijgen dat totaal mis gaat lopen? Waarom doet mijn kop, mijn nek en mijn buik weer zo’n pijn?
Misschien verstandiger zijn dan die vorige keer waarbij ik mijn hart en nét mijn ziel niet verloor.
NEEN! Ik zeg het hier en nu.
Nu nog oefenen om het in hun gezicht te zeggen.
Zin, ik voel ‘em borrelen. Ja, mannelijk. Hij.
Stijn van de Wiel is een heerlijk regisseur. ’t Is dat hij al getrouwd is anders ‘kon hij mij krijgen’.
Ik miste het toneel. Erg.
29 november première. Das ongelooflijk slecht. Toetsen- en rapportentijd. Dan speel ik.
Maar ik heb er zin in. Erg. Veel.
U komt toch ook? 🙂
Ziediswiedadieris 
Zeg het eens …