Vlaams behang

Sedert een aantal maanden vragen manlief en ik ons af wat we nu zullen doen. Een paal met een grote roze bh? Een vaandel met wat muzieknoten op? Een vlag met foto’s van the Transformers?

Allemaal dingen die ons huishouden en zijn voorkeuren typeren.

Misschien kunnen we ook op zijn graancirkels wat gedichten/spreuken in onze gazon schroeien? Of de 69 (die ons huisnummer is) op zijn Kamasutraans tatoeëren op onze voordeur??

Nu ja, alles wat goed is om een eigen identiteit duidelijk te maken én het daarbij dan ook nog in uw buren hun strot te duwen.

*ietwat geïrriteerde gedachtengang terwijl ik vanuit mijn luie zetel nogmaals op de eeuwig wapperende knalgele Vlaamse vlag van de buren kijk, mezelf bedenkend dat in een bos wonen zeer leuk is, maar dat de hoofdkleur daar vooral groen en niet geel hoort te zijn*

Over het spel (Wat ik soms niet begrijp 4)

Deze wereld is de mijne niet. Zweten en zwoegen om in het rijtje te passen. Blij zijn dat het niet lukt.

Sympathiekelingen die plots veranderen in zwakke geesten. Als vrouw een gratuit product worden: ik heb er geen ambitie toe. Maar de realiteit laat zich niet hervormen.

“Ach, het moet toch kunnen.”

“Met mij wordt hij oud, niet met haar.”

Mijn nekharen erecteren automatisch. Net als zijn …

Plots voel ik me heel oud en jong tegelijk. Een vrouw van de wereld?

De actrice in mij toont de facade. Het meisje in mij koestert naïviteit. De vrouw laat verontwaardiging vulkaniseren.

Clichés duwen op mijn netvlies. Ogen prikken. De prikkeling wordt bijna te veel. Verlies mezelf in diepe poelen van lust en goesting.

“Mannen zijn nu eenmaal zo.”

“In deze sector kan je bijna niet anders.”

Leegte stroomt in mij. De weemoed van gemis wurgt. Ineens bestaan de paashaas en Sinterklaas niet echt. Op mijn achtendertigste verlies ik het romantische geloof in voor eeuwig en altijd. Dat bestaat niet. Niet in deze wereld.

Gelukkig nog wel in de mijne.

Trouw en loos

Niets is zeker, alles voorspelbaar.

Ogen ontmoeten, slingeren gevaar

rond het hart. Boa constrictor-gewijs.

Grens-verleggend rationaliseren, alles verklaarbaar.

Status-verhogend proberen.

Emotionaliteit degeneren.

Schrik.

Voel ik dit?

Wat ik soms niet begrijp (2)

Wanneer ik in een stuk meespeel, herschrijft de regisseur het altijd zodanig dat ik in strakke pakjes over het podium moet huppelen en iemand zwaar moet binnendoen.
Ik zit niet graag in een strak pakje (gesproken door iemand die pas sedert vorig jaar terug een badpak aandoet – na een pauze van minstens 10 jaar) én ik doe niet graag vreemde mannen binnen.
Het voordeel is dat ik dan wat op mijn eten let en aan mijn buikspieren werk. Een ander minder groot nadeel is dat de man in kwestie al bijna 15 jaar samen is met zijn eigen man. Dus geen nare gevolgen… jihaa.

Volgens mij staat er op mijn voorhoofd ‘strakke del’ getatoeëerd?

Mottroesjka

Mottig word ik daarvan. Mijn maag komt in opstand. Mijn hart bonst tegen 200 per uur.

Neen, ik kan daar niet tegen. Té realistisch, té echt. De machteloosheid van een vrouw die seksueel misbruikt wordt … daar word ik mottig van. Want het bestaat nog altijd. Al eeuwen lang en nog eeuwen verder. Het maakt hen beesten en ons … de prooi. Bang, onzeker, onveilig, hulpeloos.

Dus ik kijk niet. Struisvogel achter mijn computer.

Mottig word ik er van.

Wat ik soms niet begrijp … (1)

Ouders die hun kinderen ziek naar school sturen met de boodschap: “Als het niet meer gaat, vraag dan maar of je op het secretariaat mag gaan bellen, dan kom ik je wel halen.”

Ouders die dat gedurende drie dagen doen. Met een kind dat 40 graden koorts heeft.