Dineren met girly geeks

Volle maan. Hoofd in mijn nek. De felverlichte parking siert de lucht zwart met donkergrijze wolken. My feet are killing me. De Engelse ondertoon van de avond doet me intelligenter lijken dan de wilde huisvrouw die ik ben. Portishead brengt de ultieme glimlach. Warm gevoel, overmoedig buik-feeling.

Er was het feit dat hoofdstuk acht mijn zijspan was, dat Uw Moeder zoals gewoonlijk aan mijn zijde verbleef en dat Steffest de meest charmante sjakosj van de avond bleek te zijn … ’t was weer fijn.

Nadat ik met liefde het loopmeisje speelde voor Witch, leerde ik Hans en zijn vrouwtje kennen. De pejoratieve bijklank van dat woord verdwijnt wanneer je haar zou zien. Een fijne, magere dame met grote visie en vol hart. Warme mensen.

Georgina viel ik aan in de rug. Haar rode leren jack was te verleidelijk om vanaf te blijven. Dus ik streelde even. Haar sjakosj bewees dat mannen ook geeky kunnen zijn. Het gesprek vlotte vlot toen hij kon praten over zijn passie: Trendwolves.

Dorien was haar charmante zelf en ik vergeef het mezelf nog altijd niet dat ik de naam van haar vriendin niet meer wist. En nog steeds niet weet.

Sas en ik doopten onszelf tot Lushladies. U weze gewaarschuwd, wij geven een Lushavond met Upperdare-allures. Waar en wanneer is nog niet duidelijk. Dat hij er zal komen, misschien ook niet. Maar ooit …

Lama-knuffelen is heerlijk. Zeker wanneer ik haar tussen mijn borsten en onder mijn oksels duw. Of was dat nu net andersom? Ze moest maar zo klein niet zijn en ik maar niet zo groot. (Ik: valsgespeeld met hakken van 5 cm waardoor ik dus wel degelijk in de richting van een uit de kluiten getrokken boskabout ga)

Deze was bijzonder complimenteus. Een vrouw van vijftien jaar ouder vindt dat zalig. Hij is trouwens ook zalig om in de buurt te hebben. Lange madammen vinden lange mannen het summum. Sorry aan Ntone en Dominic … maar u was wel de ultieme chat-ervaring.

Joke en haarallerliefste hadden het koud (of oefenden voor één of andere act waarvan ik de naam niet wil weten). Hun dikke jassen werden enthousiast begroet en ik wacht vol ongeduld op het smeuïge verslag van dé vrijgezellenavondjes. Mega Mindy mag verbleken!

Als koppeltante kan ik best tellen. Kleintje en Lies zouden een prachtige creatieve combinatie zijn. Als zij ooit bevallen van een getekende leesbaby, wil ik mijn naam op het eerste blad. Zo als in : “Met veel dank aan …”.

Smetty kussen, Anamcara eens goed vastpakken, Vuur bewonderen, Greet poken, Clo bedanken … ik deed het allemaal.

Dikke gemiste knuffels aan Mick en Tante Annie. De ene was een revelatie geweest en de ander reveleert nog alle dagen wat nieuws. Gemist, gemist! Spreken we af? In de Zeppos ofzo? Ik ben dé girl geek die pinten kan pakken. Drinken ook.

Dankjewel Gudrun. Dankzij jou weet ik dat ik een BlackBerry-ding heb. (Nadat het zaakje al drie jaar in mijn sjakosj woont!) Deze wetenschap verkondigen zal het enige zijn wat ik er mee doe want ik ben een geek-in-disguise: ik ken namelijk niks van gsm’s.

En weet u wat?

HET IS ME GELUKT OM ZONDER GPS RECHTSTREEKS NAAR HET BGGD TE RIJDEN. Dank u voor het applaus van de laatste rij. We zwijgen over de enorm dichte nabijheid van mijn woning. 20 kilometer is vér, mensen en het feit dat ik daar altijd naar de cinema ga, telt ook niet. Nah!

Do we like the same books?

Ik deed een Lien: m.a.w. ik nodigde heel mijn adresboek uit om deel te nemen aan Shelfari. Na een aantal woeste en vernietigende e-mails van “Wilt ge daar nu als de bliksem mee ophouden?”, bied ik dus hierbij mijn verontschuldigingen aan. Ik drukte weer op het verkeerde knopje. Zooooorrrryyyy

(En ja, ik overdrijf weer. De mails waren vooral plagend. Maar ja, donderdag is drama-dag. Me, I’m the queen)

Is het eeuwen stil in stokjesland … krijg ik er plots drie tegelijk naar mijn blog geslingerd: logbies, liesl en world of bobby taggen mij om zes compleet onbelangrijke dingen over mezelf te vertellen. Nu is drie maal zes nog steeds achttien maar in mijn wereld hou ik het toch op 3 x 6 = 6.

Achttien onbelangrijke dingen over mijzelf … das té triviaal voor woorden!

Dit zijn de spelregels:

• Vertel 6 onbelangrijke dingen over jezelf.
• Tag 6 andere bloggers/blogsters zodat je van hen ook onbelangrijke dingen kunt te weten komen.
• Bij de bloggers die je getagged hebt een comment achterlaten, moesten ze je blog niet lezen dat ze het zeker ook kunnen verder zetten.
• Natuurlijk de spelregels hier vermelden zodat men weet waarom je onbelangrijke dingen uit je kraam lult.

Houduvastiergaanwedan:

1. Sedert mijn jeugd heb ik last van het ‘zwaankleefaan‘-syndroom (de volledige uitleg hierover is te vinden in de Tantieris-medische-encyclopedie). De algemene symptomen zijn een overvol huis, dagboeken die dateren van 1980 tot 2000 (het jaar dat ik digitaal ging), een hoop nutteloze rommel maar alles met hart en ziel gekoesterd, geklasseerd. Parapluutjes van het eerste ijsje met mijn jeugdliefde, een bos oude gedroogde rozen van diezelfde liefde, de kleren die ik aan had toen manlief mij voor het eerst kuste, hopeloos gedateerde oorbellen maar ze komen uit het Parijs van 1987 … bij elk artefact vertel ik u een verhaal van een uur. Meestal doorspekt met sentimentele lachjes en gegiechel.

2. Een ander gekend gevolg van dit syndroom is het ‘ikbenaltijdmijnsleutelskwijt’-kenmerk. Altijd maar dan ook altijd kwijt. In mijn jaszak, in mijn handtas, op de bodem van de boodschappentas, in de badkamer (wanneer ik dringend naar het toilet moest bij het binnenkomen), in de keuken (wanneer ik de boodschappen leeghaalde) … ooit lagen ze zelfs in de onderbroekjeskast van zoonlief. (hij had een ongelukje op de oprit van ons huis). Manlief verloor er al zijn haar door, werd er eerst nog grijs van en verliest nog regelmatig zijn geduld. Love is in the air. Thank God!

3. Ik ben ontzettend verlegen. Maar er is geen kat die dat gelooft. En toch, en toch …

4. De oscar voor ‘pannenlatenaanbranden’ is voor mij. U leest het goed: pannen laten aanbranden. Het is pas dán dat ik in actie schiet. Het eten dat er -mogelijk- in lag, is tegen dan al lang verdwenen. Volledig gevaporiseerd. Ik denk er dan ook sterk over om een aandeel van Tefal aan te kopen. Dankzij mij is en blijft dit een bijzonder winstgevend bedrijf.

5. Echt onbelangrijk is het feit dat ik alles in een ritme doe. Mijn kruiden op het eten doen (vertelde ik reeds op mijn ouwe blog), ergens naar toe stappen, mijn richtingaanwijzers gebruiken, typen (niet altijd gemakkelijk), mijn nagels vijlen … alles wat maar enigszins mogelijk is, krijgt een riedeltje.

6. Mijzelf is een favoriet onderwerp. Ik durf dat nu al toegeven, al stáát dat niet. Maar ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik een gespreksonderwerp naar mijzelf kan toetrekken. Hatelijk, hatelijk, hatelijk … ik wéét het. Vandaar dat ik ook hierbij me, myself and I de mond snoer en zeer graag het woord aan anderen gun. Neem het van me af … of het veelvoud van 6 ‘quirks’ over Tantieris zal u volledig murw slaan. En laat dát niet aan u gebeuren, het heeft verregaande gevolgen.

En nu volgt het zwaarste gedeelte van dit gegeven:

stokken smijten naar andere bloggers …

mmm….

Lamazone zit wat vér om zich met zulke onzin bezig te houden.

Mohow is volledig van de aardbol verdwenen.

Tijdtussendoor is niet oninteressant genoeg.

Imkedielen wordt waarschijnlijk door iedereen getagged.

Steffest heeft het té druk met ‘online-zijn’.

Anamcara zag ik al een tijdje niet meer, dus vermoedelijk is ze ook wel druk bezig …

Maar hierbij heb ik toch maar schoon 6 mensen getagged. Lap! Gelukt! Enjoy 😉

Moet dat?

In veel profielen van veel blogs staat dat het blog gebaseerd is op louter hun eigen mening en dat hun werkgever er niks mee heeft te maken. Ik herinner me wel een aantal verhalen van ontslag door blog en vorig jaar las ik bij Blogologie ook al een soortgelijke situatie in eigen land.

Dat zou ik heel straf vinden, moest ik worden ontslagen omwille van mijn uitingen over mijn job. Toch sluipt er een greintje twijfel binnen. Mijn werkgever van dit jaar was op de hoogte van het bestaan van mijn blog, mijn nieuwe collega’s lazen af en toe wel eens mee. Ik schreef zelfs over hen. Allemaal in de beste verstandhouding en bloemengeur.

Dit jaar was ik ook niet zo gefrustreerd wat mijn werk betreft. Ik voelde me geapprecieerd, gewaardeerd en vooral gerespecteerd. Zelfs bij meningsverschillen werd het volwassen opgelost, met een goed gesprek, zonder iemand in emotie te duwen of te vernederen.

Aangezien dat nu voorbij is en ik dus terug voor de klas moet gaan staan, heb ik effectief wel meer schrik om mezelf hier bloot te geven. Ik wéét namelijk niet welke mensen mijn blog lezen. Eén collega leest mee, maar zij werkt al 2 jaar niet meer bij ons én is ondertussen ook één van mijn beste matekes geworden. Daar zit de schrik niet in.

Neen, ik vrees dat de frustraties en het onbegrip weer huizenhoog zullen meespelen. Soms heb ik het gevoel in een kleutertuin te zitten en zelf het kindje te zijn dat gepest wordt of nét de bullebak is. Je hebt nu éénmaal verschillende golflengtes, dat kan ik nog aanvaarden. Maar het feit dat sommige mensen echt geméén kunnen zijn én vooral achter mijn rug zich te pletter amuseren met mijn persoon … mmm, daar ben ik niet zo’n straffe in.

Misschien trek ik het mij ook wel wat te hard aan. Lange tenen, overgevoeligheid, snel in mijn … gebeten. Yep, ik ken mezelf wel.

Wat ik me afvraag, zou ik hiervoor nu ontslagen kunnen worden?

Want zij kunnen zich niet verdedigen als ik hier iets over hen schrijf. Maar ja, u weet toch ook met geen geweld waar ik tewerkgesteld ben? U kent hen toch niet?

Twijfel, yep, twijfel.

Dus bij deze:

Alles wat hier staat is mijn eigen opinie. Het wordt niet nagelezen of goedgekeurd door mijn werkgever voor het on-line komt, en ik bied geen enkele garantie voor kwaliteit of correctheid.

Mijn werkgever is het niet noodzakelijk eens met wat ik schrijf, en het spreekt vanzelf dat hij dan ook op geen enkele wijze aansprakelijk kan zijn voor wat ik hier publiceer.

Gepikt bij Michel. (Magda?)

Internetten

Onze moeder was een schat.
Die kookte,naaide, daag’lijks bad.
Nimmer was haar iets te veel.
Ieder kreeg op tijd zijn deel.
En vader kreeg voor ieder klusje
Altijd weer een dankbaar kusje
’s Avonds rustig bij de haard,
’s zondags lekker appeltaart.
Helaas ,’t is over met de pret:
Mammie is aan ’t INTERNET.

Nog steeds is pappie in de weer,
Maar hij krijgt geen kusje meer;
Zit vaak zielig bij de buis.
Mammie liefkoost nu een muis.
Nooit meer is er appeltaart
’t is Hotmail Dot Com Apestaart.
Zelden is er warm te eten,
Haar kookkunst is ze mooi vergeten.
Internetten uur na uur,
Eten trekken uit de muur.
Een bal gehakt en een kroket,
Want mammie is aan het’t INTERNET.

Laatst verloor zij duizend yen,
Poker spelend met Dzjapaen.
En een man uit San Francisco
Wil nu met haar naar de disco.
Ze deed zich voor als een jonge meid
En nu raakt ze hem niet meer kwijt.
Pappie gaat alleen naar bed,
Want mammie is aan ’t INTERNET!!!

Doorgestuurd gekregen van een collega …
Zou ze daar iets mee bedoelen? 😉

Twitteren is de kunst

Twitter stuurt me dikwijls berichtjes: mensen die me willen volgen, die geïnteresseerd lijken te zijn in wat ik stomweg op het web donder.
Hillary Clinton is ongeloofgelijk geboeid door mijn gezever. Haar ‘follow’ ik zelf heelsgemaal niet. A, neen, de mensen moeten iets te zeggen hebben, of ik moet hun blog kennen, of ik ken ze irl. Anders doe ik geen moeite om hen te followen.
Nu wil ik altijd iedereen een kans geven. Als ze de moeite doen om mij te contacteren, zal ik altijd eens gaan kijken wie ze zijn. Maar ik geef uit volle geborst toe dat ik vrij gereservegeerd ben naar nieuwe mensen toe.

Vorige week kreeg ik ineens een mailtje van Twit2art. Die wilde mij ook ‘followen’. Twit2art? Wiesda?
Lieve tante die ik ben (ahum) ging ik eens even kijken. Ik kwam terecht op volgende site.

Wasda?
Meentdieda?
Isdienentipserieus?

Kunst? Via twitter? Neen!?

Ja, dus. Ik denk: “Awel, ik wil dat wel eens proberen.” Dus ik twitter iets onozel. En ja hoor, een paar dagen later krijg ik onderstaande kunstgewerkt in mijn brievenbus. Voor welgeteld 1 euro!!! Compleet met factuur van 1 euro.

De titel is “Twit2art #1”

Het is mixed media (lijkt me ook één of andere kunstterm) op doek, 18 x 12cm, 2008.

Klinkt chic, hee?

Is het ook. Nu heb ik meteen de neiging om nog wat te twitteren. Voor 2 euro en 3 euro wil ik me nog wel zo’n kunstwerk aanschaffen. Maar dan twitter ik wel iets hoogstaander dan ‘ben benieuwd! Dit lijkt de moeite ;-)’

Euh …. zoiets van ‘het krinkelende winkelende waterding’ ofzo? Of iets van Shakespeare, of Freud ofzo?

En de grote vraag is: Wie zit daar achter? Een kunstenaar? Een bv? Een redacteur van de Story?

Ik vraag het mij af. U met mij?

Bwards and more!

Eén van mijn onmiskenbaar meest opvallende eigenschappen is dat ik er zo goed als altijd en zo goed als overal in slaag, het feestje/de boel/ de tent/de keet/de deuren te sluiten. Alsook op de Bwards.

Het nam eerst wel heel wat tijd in beslag om die keet te vinden. Dankzij twee charmante mensen wiens naam ik nog steeds niet ken, geraakten mijn maatje en ik toch nog niet TE laat op de place to be. Waar we onszelf meteen voor de leeuwen wierpen en we in de belastingsbrieven doken.

Het voordeel van aan de ingang te staan is dat iedereen u aanspreekt. Het nadeel is dat dat meestal beperkt blijft tot “Mijn naam is …” en “Dank u wel”.

Vandaar dat ik het spijtig vond dat Steffest zo snel naar huis moest om een knikkerbaan met zijn zoon te bouwen. (Of twitterde hij dat nu deze morgen?) Op het werk zitten we telkens uren in stilte naast elkaar te werken. (a ja, dat doet een mens ‘op’t werk’, werken dus) Vandaar dat ik vrees dat hij nu definitief een schrik heeft ‘gepakt’ van mijn enthousiasme dat zich zonder schroom een weg naar buiten baande.

Heel tof was/is Christophe die op een zeer spontane en vooral charmante manier mij kwam verlossen van de ‘inkomeenzaamheid’. Na drie dikke zoenen hadden we een kort gesprekje want toen riep mijn roze balpen alweer om kruisjes te zetten. (Ja, had u mijn ROZE balpen opgemerkt, trouwens?)
Dank je wel aan Marnik die mijn vestimentaire inspanningen opmerkte en dus een nieuwe categorie voor volgend jaar in leven roept. (Alhoewel ik vrees dat dan Vuur ruimschoots met de pluimen gaat lopen)

Vuur is zo’n lieve. Haar uitbundige omhelzing en dikke zoen bij het binnenkomen maakte mij meteen helemaal warm. Maar dat is dan ook wat zij doet met de meeste van de bloggers. WARM dat die u maakt! Dat is niet te doen. Vuurtje, gij zijt een heerlijke vrouw!

Lamazone is een KEItoffe madam. Ik zou bijna mijn beroemde stopzin gebruiken en zeggen “die kan mij krijgen”! Met haar wil ik gerust wel eens in een minder hevig gezelschap een babbel doen. (Bwoah, ze is zelf hevig genoeg, denk ik) 🙂 Ze denkt echter wel dat ik van Antwerpen komt, want sedert gisteren schrijft ze mijn naam wel met een ‘hiejel Antwaarps accent”.
Zij maakte dat ik steeds maar méér en méér spijt heb, dat ik toch niet naar het trouwfeest van Mick en Wout ben gegaan.

Pietr was ook weer zijn charmante zelf. Zijn ringbaardje blijft ons bekoren en zijn lange haren spaart hij nog een paar jaar op voor hij ze kortwiekt. Hij toont ook ouder met dat haar. (of hoe onze gespreksonderwerpen van hier naar ginderen kaatsten)

Skolgen en ik gingen samen op de foto, toen ik al een drie of viertal van die badkuipen witte wijn binnenhad. Ik vrees voor de kleur van mijn ogen of mijn haar op dat plaatje want ik denk dat de rest helemaal niet meer om aan te zien was. Skolgen is wel de liefste man op de bwards! Neh!

Uw moeder had haar jongste spruit bij. Dat kind lijkt helemaal op haar, sjauwelen dat dat doet. En zo schattig wezen met van die prachtige bruin oogskes. Ja, de volgende koffieklets weten we weer waarover we het moeten hebben.

En zo ging dat maar door en ging dat maar door …

Dank je wel aan iedereen waartegen ik iets vertelde, maar waarvan ik totaal niet meer weet wie ze zijn.

Op een bepaald moment voelde ik mij een ekster on speed, ik ratelde en ratelde en hopelijk niet te erg.

Toen kwamen we in een wokbar terecht. Met Eskimokaka, Pietel, dé Maarten, Lama, Raphael en zijn lief (die een grote zus van Kleintje leek), Herman, Ann, mijn beste vriendinnetje en Skolgen natuurlijk. Ik vrat me daar te pletter aan de heerlijkste wok die er bestaat. Nu ja, dat vreten ging pas nadat ik een vork kreeg, stokjes dienen bij mij vooral om in mijn haar te steken als ik een dotje draag.

Dat was zo gezellig dat we nadien het één of ander café nog serieus onveilig maakten en toen ben ik dus tóch met mijn kop op het internet geraakt. Een kop die wat tipsy was en waar de adrenaline doorgierde als was ik dus effectief ‘on speed’. Ja, mijn adhd-trekjes vierden hoogtij.

Dank je wel aan Marcel Vantilt die onze luidkeelse meningen verdroeg en geduldig bleef wachten tot het zijn beurt was voor een pintje.

Littl Q kan nog erger tateren dan ik en dat vind ik ook KEItof aan haar. Zo’n enthousiaste madammen zijn een lust voor het oog en oor.

Ann is de liefste stille madam die ik ken. Ik heb heel wat uurtjes met haar doorgebracht, gisteren, maar mijn pletwalsende volume (té luid volgens Skolgen) liet niet veel ruimte tot een intiem (of was het nu in team, hee Lama) gesprek. Deze foto vond ik van haar en dat zegt wel wie ze is. (Of wie ik denk dat ze is, natuurlijk) Ook Herman is een zeer fijne man.

Herman, ik beloof hierbij plechtig dat ik ooit nog op uwe matras met ROZE overtrek zal slapen. Als ge hem eerst naar mijn eigen slaapkamer verhuist, ofcourse. Toch heel erg bedankt voor het aanbod.

En toen was het dus tijd om te gaan. Dikke zoenen voor de ‘die hards’ (LittlQ, Ann en Herman).

Doordat mijn maatje en ik al van ’s middags oriëntatieproblemen hadden, was de donkere omgeving ook niet meteen de ideale moment om onze auto te gaan zoeken, dus zijn we ‘den Artiest’ nog gaan bezetten, tot we ook daar werden buitengekeerd.

Dank je wel ook aan de agent die me WEL liet stoppen, (gelukkig) NIET liet blazen en me er ook nog attent op maakte dat mijn linkervoorlicht kapot was. En dat alles ZONDER boete. Dank, heer, o dank!

Maar de dikste merci is natuurlijk voor manlief, die geheel bereidwillig zijn warme en gewillige lijf aanbood om mijn koude billen en voeten aan te warmen toen ik om drie uur in ons voorverwarmde bed kroop.

Dank je wel, Bwards, dank je wel!

Skolgen, ik vind dat ik volgend jaar een award mag winnen, want mijn bedankingsspeeches zijn de moeite. Echt, zene!

Ontrouw

Een paar weken geleden leerde ik Mohow kennen. Zijn roze initiatief kon op mijn absolute steun rekenen. Niet enkel vanwege de kleur dus, maar vooral vanwege de inhoud.

Deze keer gooit hij een stokje in mijn richting. Aangezien ik vroeger tijdens estafette steevast elke stok liet vallen of tegen mijn hoofd kreeg, was het met zekere terughoudendheid dat ik deze overnam.

Een onderwerp waarover ik de laatste jaren zeer weinig te vertellen heb.  Herinneringen aan de radio.

Heel eerlijk? De laatste 10 jaar luister ik amper naar de radio. I-tunes, cd’s, youtube … muziek is een constante in mijn leven. Ik kan niet zonder, het is mijn levensadem. Maar dat vind ik eigenlijk niet op de radio.

Ironisch genoeg : ongeveer 2 jaar geleden ging de cd-speler in mijn wagen stuk. Sedert dat moment ben ik wel verplicht enkel radio te luisteren. Dan zap ik als een echte zapper heen weer tussen Radio2, Donna, StuBru, Radio1 … om dan meestal te blijven hangen op Antwerpen1. Daar spelen ze vooral muziek, zonder té veel reclame en zeker geen gebabbel tussendoor. Dat is dus wat ik zoek.

Ik herinner me dat ik vroeger met mijn vinger op de play- en recordtoets zat te wachten tot die *@*grmbl-dj zijn mond hield, zodanig dat ik de laatste nieuwe hit van Nick Kershaw kon opnemen. Ontelbare cassetjes heb ik versleten en gedraaid tot de tape eraf kwam.

De laatste zender die ik doelbewust elke dag luisterde is StuBru. Heel anti-Donna was ik toen nog. Nu ben ik veel te oud voor StuBru. The Kooks en The Kaiser Chiefs interesseren me niet echt. (Sorry voor de fans). Daarvoor was het Radio2. De zender van mijn ouders, waarop heel veel muziek van ABBA werd gedraaid toen.

Maar steeds kocht ik cd-tjes en cassettes met mijn favoriete muziek erop.

Wat ik me dus wel herinner is het allereerste liedje dat ik opnam. Met mijn gloednieuwe cassetterecorder, gekregen voor mijn plechtige communie. (Ja, ooit was ik katholiek)

“A town called Malice” vond ik toen echt schitterend. Paul Weller bleef in mijn toplijstje staan. Het eerste plaatje dat ik kocht (op mijn elfde) was “Making your mind up” van Bucks Fizz.

Dat was de start van muziek kopen. Zalig … luisteren naar een elpee, een cd met enkel muziek die ikzelf tof vind. Sorry, geen radio voor mij dus. Moest het nu fatsoenlijk online gaan? Maar de term “buffering stream” is geen leuk gegeven tijdens de laatste nieuwe van Kate Bush. Dus cd’s it is.

In 10 punten weer wat slimmer, weer wat wijzer.

Ik heb veel geleerd. Heel veel nieuwe dingen die ik nog niet wist, niet kende, niet had gezien.

1. Het is niet slim om rap, rap, rap ‘patatjes in den oven’ te maken als je snel weg moet. Mijn linkerwijsvinger is serieus verbrand.

2. Ik ben uniek! Ik kan verloren rijden met GPS. (Ik moest in Gent rechts aanhouden, de autostrade verlaten en dan links aanhouden. Links aanhouden. Dat zei Sara (zo doopten wij onze GPS). Ze zei het wel een keertje of vier. Als een zeer flink en soms zelfs gehoorzaam meisje deed ik wat ze zei. Waardoor ik dus 1,60 euro heb betaald omdat ik IN en toen ook weer UIT de ondergrondse parking moest. Ik stopte langs de kant en heb een halve minuut tranen met tuiten gelachen want ikzelf vond het wel ongelooflijk stom en onozel en grappig.)

3. Girl Geeks bestaan echt. Dat is geen grap. Smart Companion is niet dat/die-gene waar ik ’s avonds mee ga slapen maar wel degelijk iets dat bestaat. En het is ook geen, ik herhaal geen, speelgoed.

4. Je parle le francais avec beaucoup cheveux dedans. Je comprends très bien la madame en avant. Maintenant je connais tout du smart compagnon.

5. Een goodiebag kan leuke dingen omvatten. Heeeeeel leuke ROZE dingen. Manlief vond dat ook.

6. Ik kan zeer nijdig worden als ik tien minuten voor een sportpaleis sta te wachten om diezelfde manlief af te halen die volgens mij, zijn gsm in een glas champagne had liggen.

7. Ik babbelde vooral met de mannen op het Girl Geek Dinner. Ik vond dat zeer aangenaam. Ik babbel graag met mannen. De vrouwen waren ook tof. Met hen wil ik volgende keer nog wat langer en meer praten.

8. Clo is een straffe madam met een ongelooflijk mooie stem. Haar accent (nu ja) is om jaloers op te zijn. Ze mag voor mij wel eens wat inspreken op mijn antwoordapparaat.

9. Ik zat naast Tante Annie, die ik wel bewonder. Maar ik was eigenlijk Uw Moeder. Dus ik zat ineens tussen 2 tantes in. Ik werd geTantwished.

10. Ik was blij met het gezelschap van Uw Moeder. Wij zijn dikke vriendinnen geworden, nog dikker dan we al waren. We hebben de hele avond gebabbeld over ons venten, ons kinderen, ons haar en onze kleren. Wij zijn interessant. En slim!

Maar toch niet slim genoeg om alles te onthouden:

Bij deze wil ik wel de groeten doen: van Steffest aan Smetty. Helemaal vergeten en sorry dus.

Floeps

Een dag van enkel dagelijkse beslommeringen. Manlief gooit fles rode wijn om. Wist je dat de voeg van uw vloertegels een donkerder kleurtje krijgt dat er niet meer af gaat? Het agenda van zoonlief is al 2 weken kwijt. En nergens te vinden. De afwasmachine wordt opgezet alhoewel je nu al weet dat je ‘naar uw voeten gaat krijgen’. (omdat het nog geen nachttarief is om 10u15 ’s morgens). Dat het dus niet slim is om dat hier op te schrijven want dan komt hij het nog te weten ook! Idem dito met de wasmachine, terwijl ik eigenlijk toch geen goesting heb om te strijken. De kat eet al het beleg op, want je vergeet dat beest eten te geven én je vergeet uw beleg terug in de ijskast te leggen omdat je dus druk doende bent rode wijn van de vloer te schrapen. Je twittert wat onozel want de badkamer staat te springen en met de deur dicht zie je dat toch niet. Je loopt rond in een trui van 7 winters geleden die een absolute miskoop was en door verkeerd wassen tot onder uw oksels komt. Maar ze is zo lekker warm want a ja, da’s waar ook, de zon schijnt niet meer, alleen nog in uw hart en daar is de mist ook nogal aanwezig. Uw haar moet nog dringend in bad want de chloor van gisteren zit er nog in en dat stinkt zo. Uw roze teennagels zijn niet meer roze genoeg en je hebt geen zin om ze nog bij te lakken. Geen kat die dat ziet en uw kat ligt op de verwarming op de pasgewassen dons die zoonlief vorige dag onderkotste. Dus haar (interesseert het ook geen) bal op de chauffage. Je wil alleen maar in de zetel hangen en de heruitzending van Get The Picture en Lingo bekijken, maar dat is ook al vroeg gedaan dus eigenlijk heb je nog tijd genoeg om te poetsen. Maar de gps van manlief staat op de kast en je bent nu al zenuwachtig omdat hij daar zo secuur op is en de ongelooflijke geste deed dat je dat ding mag meenemen naar Gent …

GENT? GENT? DJeeeeezusss …. het is Girl Geek Dinner vanavond. ACTIE!!! ACTIE!!! NU!