Job te veel, geld te kort

Mijn loon is té hoog om de volledige premie te krijgen wat de jobkorting betreft. Gek, maar ik vind dat ik nog altijd meer verdien dan ik krijg.

De jeugd van tegenwoordig …

Lap … dan is een mens al eens ziek … loopt het toch wat in het duizend.

Dit jaar heb ik een klas met pubers. Echte pubers. Zowel van lijf en leden als van problematiek en troubles.

Veel mag ik daar hier niet over zeggen. Privacy en toestanden. Maar het moet me van het hart.

Gedurende drie weken lopen ze wat verloren rond. Een lagere schooljuf is een constante, dagelijkse factor en wanneer die wegvalt (wegens sinusitus enzo), vallen bijgevolg ook de lessen weg. Geen kat die nog in het onderwijs wil, dus vervanging is niet mogelijk. Een babysitprogramma uitdokteren waarbij de leerlingen tóch de nodige leerstof verwerken op hun eendje. Leerlingen verdelen, collega’s die hen wat in doog houden en that’s it. Vandaar dat ik effectief wel probeerde terug te gaan, vorige donderdag, maar me half de dag door mijn liefste collega van Turnen naar huis moest laten voeren. Wegens wit en mottig.

Ze springen zowiezo al uit de band, die schatjes van mij. Geef een problematiek en ik heb hem (of haar) in mijn klas zitten. Uren babbel ik met kinderen, ouders, collega’s, clb en allerlei deskundigen die me geen kant noch wal laten raken. Grijs haar en handen erin!

Uren spendeer ik aan piekeren over de juiste aanpak, de meest genode hulp. Ze zien me graag en dat geluk mag ik koesteren met twee pollekes. Ze missen me en sturen me mailtjes vol schrijffauten. Mijn flauwe humor valt in prima aarde en mijn strengheid geeft structuur waar ze eigenlijk stiekem naar snakken.

Maar nu ik er niet meer ben mét mijn beruchte ijzersterke en dodende blik, hangen ze het uit dat het niet meer schoon is. Er is gestolen (uit mijn eigenste bureau), er is gevochten (met schorsing boven het hoofd hangende), er wordt aan vandalisme op de toiletten gedaan. Voor u denkt dat ik in een crimineel schooltje lesgeef … niemand heeft dit ooit meegemaakt. Geen enkele collega weet wat hij aan moet met mijn klas. Ik word er zelf ontzettend moe en ook wel ziek van. Uren kan ik erover vertellen. Mijn mening is gevormd en het valt niet positief uit voor de ouders van mijn mannen. Het is niet simpel om een kind op te voeden in deze tijd, dat kan ik u vertellen. Maar wanneer ik merk dat die mannen soms gewoonweg snakken naar een lief woord en wat vertrouwen … dan draait mijn maag. Blaffende honden bijten niet.

Soms moet je ze eens over hun hoofdje strelen.

Doorgelicht

Naarstig op zoek naar mijn loden jas. In mijn new-wave jaren had ik iets dat er wel op trok: zo’n lange travestietenmantel die een ongenode dreigende indruk kon maken.

Nu dus zoekend naar iets met genode dreiging. Want ik moet indruk maken, zwaar indruk maken. Zo’n indruk van een kilo of honderd. Serieus obees met diepgang. Pedagogische diepgang. Min vijf ondergrondse parking-niveau.

Doorlichting … een gewichtig woord in het onderwijs. Vandaag wordt mijn schooltje onder de scanner gelegd. X-ray in het kwadraat. U duimt toch ook?

Frusti

Je denkt dat je goed bezig bent.

Je voelt dat je goed bezig bent.

Je weet dat je goed bezig bent.

Anderen zeggen dat je goed bezig bent.

De resultaten zeggen dat je goed bezig bent.

Mensen die verder moeten met jouw resultaten zeggen dat je ongelooflijk goed bezig bent.

Diegenen die moeten zien dat je goed bezig bent, …

die zien het niet, willen het niet zien, kunnen het niet zien. En schakelen anderen in om opmerkingen te geven. Komaan!

Grrr … iedereen kort vandaag? Yep, ik zeker.

Wrang …

Een compliment, verpakt in kritiek op iemand anders (“Gij zijt beter dan …) voelt niet echt als een pluim…

The Omen

Optimistisch … ik geloof …

Wanneer ik een interview beluister met deze madame, bedenk ik me het volgende: misschien moet ik wel nog eens JA zeggen.

Ik ben mijn glans kwijt. En ik weet waar hij ligt.

Franse les

Wanneer 22 pubers klassikaal het woord ‘jeansbroek’  in het Frans herhalen, krijg je plots een verkouden broek.

pantalon angine … euh en jean … zoals De Bonjour Les Enfants heel netjes zegt.

Moderne communicatie

Te lezen op toetsen:

– Juf, ik heb ni zo veel geleerd. Dat zult ge wel merken.

– De kleur die ik gebruik is rood moest het op oranje lijken. (Opdracht: Kleur juist. – Franse vocabulaire)

– vraag: Wat is het broeikaseffect?

antwoord: Dat is zoals wanneer een kip op een ei zit.

Wat ik soms niet begrijp … (1)

Ouders die hun kinderen ziek naar school sturen met de boodschap: “Als het niet meer gaat, vraag dan maar of je op het secretariaat mag gaan bellen, dan kom ik je wel halen.”

Ouders die dat gedurende drie dagen doen. Met een kind dat 40 graden koorts heeft.

Huilen. Ik kan dat goed. Wanneer ik dat doe, is dat mooi. Voor mij is dat niet fake-baar.

Hoe eerst mijn mond trekt, mijn neus een inhaalmanoeuvre onderneemt, mijn ogen zich sluiten en flapperen als de luiken van een ineengestorte fermette. Want dat is ferm, met mij.

Het overvalt me. Op de meest genante momenten eerst. Ik huil u een rivier, een oceaan. Van verdriet, van vreugde, van ontroering, van gemis, van keeldichtgeknepen blijdschap, van bloemende meligheid,  van schoonheid en hartveroverende lelijkheid, van baanbrekende enthousiasme, van ga-uit-de-wegdwingende boosheid, van haren-uit-mijn-hoofdtrekkende frustratie, van luidroepende ik-zie-u-graag-uit-mezelf-stijgende liefde … ik ben een jankmachine.

Alle facetten van het janken, wenen, huilen, snotteren, snuffen, snikken, grienen, kermen, schreien, blèren, zijn me bekend. Ik kan er boeken over schrijven. Bestsellers, dat meen ik best.

Vandaag onderging ik de combinatie van alle jankmomenten die er bestaan.

Ondanks het feit dat alles prima gaat, ik me best goed voel, mis ik hen zo enorm. Ze maakten me weer heel, helemaal heel. Ze zaten/zitten zo op míjn golflengte. Ze zijn zo, als ik. Van binnen.

Even skypen … en ik herinner me weer. Weemoed. Daar moet ik ook om huilen.