De Romantiek

In mijn vorig leven ruisden de rokken, giechelden witgeschminkte dames achter hun hand, hadden mannen constant pyjamabroeken aan met hun kruis tussen hun knieën. Stierven mensen van de griep en het liefdesverdriet. Wachtten ze jaren en jaren op de ware liefde. En stierven dan daarna aan de pest.
Of zoiets.
Was het leven hart en smart en hard.
Steeds verlies ik mezelf in romantische drama’s. Valt mijn mond open bij al dat leed. Glimlach ik zachtjes bij de voorzichtige aanrakingen, de verborgen blikken. Smelt ik en duik ik in nostalgische tuimelingen van de ziel. Droom ik van lange, brede rokken met kanten onderhemdjes.

Realitycheck gevraagd. Want ik kijk nooit nog naar Eén op dinsdagavond. Google vertelt me dat het allemaal niet goed afloopt. De romantische ziel in mij kan daar niet tegen. Tuiten en tranen.

Of zoiets.

Hou het tussen je vingertoppen. Doe alsof het vlinderkusjes zijn. Glimlach, stilletjes. Laat het kabbelen. Kabbelanders. Babbelanders. Zacht. Liefleuk.

via Loslopend en Wild

Zwijmelt u mee?

Laat ons zingen,

een simpel, klein, olijk, vrolijk liedje.

Suikerstokkenzoet en lieflijk.

Ik word er helemaal blij van. Vandaag ben ik van u. En u van mij. Love is in the air. Ik ook.

Jason Mraz-I’m yours

Beauty ánd brains

Zijn hand rust even op mijn schouders.

– Men zou toch eens goed moeten nadenken vóór men antibiotica voorschrijft aan iemand. Dat is vragen om problemen. En cola drinken … niet doen, mevrouw, dat kan ook een oorzaak zijn.

Dus hij vraagt mij om uit te zieken (en bijgevolg vijf dagen zetelzitten/liggen én mijn collega’s de last van een afwezige juf geven?) én tevens om datgene waar ik het meest aan verslaafd ben van de hele wereld, achterwege te laten?

(ok, zin trekt op niks maar u vangt mijn drift?)

Hij vraagt mij dat? Hij dúrft dat?

Wanneer hij glimlacht, zucht ik diep en knik ik idolaat van ‘ja’. Een dokter die eruit ziet als Dermot Mulroney mag dat vragen. Een vrouw als ik zegt dan domweg: “Natuurlijk, dokter.”

Alle dokters mogen er zo uitzien. Mijn soort vrouwen vindt dat niet erg. Wij kunnen daar tegen. Wij hebben dat graag. Dank u, God, voor het scheppen van beauty mét brains. U heeft dat goed gedaan.

Woord van het jaar 2009

Vakantie. Moeder Tantieris ligt lang in haar bed. Veel té lang volgens zoonlief.

– Mamaaaa … wanneer sta jij nu op? Ik ben aan het sjabbelen.

Mijn hoofd schiet omhoog. Euh …? Wat is dat dan? Sjabbelen? Sneller dan het licht van mijn nachtlampje komt zijn antwoord.

– Mamaaa … (diepe zucht) dat is lang wachten op iemand die moeilijk wakker wordt.

Komaan mensen, geef het toe, mijn kind is briljant!

Enne … zijn moeder slaapt te lang. Veeel te lang.

Morgen loopt de liefde door de straten, zwijmelen witte wolken hartstochtelijk amoureus langs de stoep. Dan roken de schouwen roze rook, koriandergeurtje inbegrepen. Mijn glimlach zont op de ramen. Mijn stem fluistert nachtegalen.

Ik zal verliefd zijn. Op jou!

15 en een crush van hier tot Tokio.
Morten Harket was de mooiste jongen die ik ooit zag. En hij kon zingen. Pluspunt nummer 2!
Take on me was een schitterend nummer, dat ik perfect kon meekwelen. (nu ja, Morten kan wel héél hoog!) En dan te denken dat hij eerst priester wou worden … dat zou een zonde geweest zijn.
Laito deed me enkele weken geleden even nadenken:
Dikwijls is de eerste versie van een nummer voor jou het mooiste, beste, indrukwekkendste.
Sorry Prince, maar Sinead doet het voor mij nog altijd beter. (Al is het nummer natuurlijk van hém zelf). Tot manlief mij (zeer verontwaardigd) wees op de schrijver van het nummer, had ik daar zelfs geen vermoeden van. (Slapen met een ware Prince-addict leert u wel wat over zijn muziekgeschiedenis).

Laito had het over a-ha. Toen ik wat ging you-tuben, kwam ik tot de volgende ontdekking:

Atrocity: eerder lach- dan indrukwekkend. Hellup …

Nog een hardrock, heavymetal, black weet-ik-veel-wat-versie. Wat hebben zo’n groepen met a-ha????

Barbiepoppenversie. Pulease!!!

Mario Lopez met een dansversie … o … my … god …

Vasco & Millboy gaven waarschijnlijk de inspiratie voor …

Milk Inc.

Niet doen, mensen, zo’n prachtig nummer verkrachten … doe me dat niet aan.

Met andere woorden:

Het origineel is toch nog altijd het beste.

Gecapteerd

Zoonlief van 5 zingt al de hele dag (wildenthousiast): Captination …

Zijn Engels is nog niet zo goed, maar ik begreep het wel.

Mijn zomerbriesje, mijn lentewolkje, mijn herfstblaadje, mijn winterelfje …

De zon in mijn leven,

de regenboog na de bui,

Julie Andrews favoriete liedje,

Nicole en Hugo’s grootste hit,

dat alles, ja, dat alles …

zing ik vandaag, luidop.

Want dit is voor altijd!

Wijsheid

– O, ik heb zoooo’n zin in kussen.

– Mamaaaah, dino’s kussen niet.

– Das spijtig.

– Ja, jij doet dat misschien graag, maar dino’s, die kennen dat niet, mama. En trouwens, ik ben een t-rex en dat is een vleeseter. Dus pas maar op, hee mama!

– En wanneer krijg ik dan mijn zoontje terug? Want ik heb zoooo’n zin in kussen.

– *rolt met zijn ogen en zucht diep*. Wanneer ik zelf zin heb, hee mama. Nu dus NIET!

Pfff, sinds wanneer begint de pubertijd op vijf jaar?