Spring eens in the air …

’t Is Lente, zeker?

Anita Baker bakt weer iets moois.

boodschappenlijstje

geschreven door manlief:

– frieten

– pommes frites

– pattates frites

– frietjes

– FRUTTEN !!

(volgens mij wil hij iets duidelijk maken????)

En plots ben ik blogger van de week. Amai!

Haar lijnee ja?

“Amai, dat is nog eens met de deur in huis vallen.”

Mijn schaapachtige glimlach klimt twee toonhoogten en mijn pols ervaart de zwaartekracht op hardhandige wijze. Het is dát of met mijn klikken en klakken op de pasgepoetste vloer vallen. De drie aanwezige kinderen snellen in mijn richting. Kinderen? Euh?  Bij nader inzien zijn ze toch meerderjarig, geloof ik. Ze klinken ook zo.

Terwijl de ene me naar een stoel verhuist, gaat de andere dé fiche halen. Na het noteren van naam en adres krijg ik één hip boekje met hippe kapsels voorgeschoteld. Ze woelt wat door mijn haar, geeft op- en aanmerkingen in de zin van veel en dun en zwaar uitgevallen. Terwijl ik levensgroot geconfronteerd wordt met mijn lach/huilrimpels, streelt de strakke deerne mijn haardos als was het een gepluimde kip. Au.

De rosse jongeheer met hip l’orealkapsel loodst me richting wasbak. Een flatscreen met Sex And The City is mijn gezelschap tijdens de bijzonder zwijgzame tocht-naar-de-wasplaats.

Dan barst hij los: “Euh, ik goa u een poar vroagskes stellen om te weten wat we met de hoartjes moeten doen, m’vrouw. Oe lang is het geleden dat u u haren eeft gewassen?”

Mijn brein springt in vijfde versnelling. Dinsdag.

Het blijft stil achter mij. In de overtuiging dat het nog wel meevalt met die vragen, sluit ik mijn ogen en ontspan ik mijn rug. Mijn brein voelt nog iets aankomen. Ja, hoor ….

“Drie doagen …” komt het twijfelend. Mmm, daar deed hij toch wel lang over. Om dát uit te tellen!

De kapperinquisitie vervolgt. Neen, ik heb geen vet haar. Ja, ik heb last van roos.

Dat had ik beter niet gezegd. Zijn vingerknokkels overtuigen mij ervan dat roos om marteling vraagt en ik beter mijn mond hou in de toekomst. Het besluit ‘altijd vriendelijk blijven’ begint inspanningen te vragen.

“Wenst u een verzorgingskeu, m’vrouw?” Ik bijt mijn tong af. Bijna vroeg ik een beiteltjeu, een hamertjeu en een zaagskeu.

“Denkt u dat het nodig is?” (met ondertoon van “vindumijnaaronverzorgdofzo?”) Gemompel aan mijn achterkant. Het balsempjeu wordt snel geklasseerd. “Ghebt dat vooral nodig voor u lengtes, ee m’vrouw. En er gaat toch een eel stuk af, ee?”

Mijn zucht naar ‘untellegentie’ smoor ik in een kuch. Ik mis MIJN kapper!

De massage maakt veel goed. Vanwege mijn vriendelijkheidsprobleem verwoord ik mijn genoegen. “Dat mocht u nog wat langer doen, dat doet deugd.” Hierbij geef ik wel toe dat mijn smalltalkvermogen ook niet echt jé dat is. Zijn strakke ‘alstublieft m’vrouw’ maakt dat nog duidelijker.

Zijn genoegen groeit wanneer hij mijn natte haren kamt. ‘Voilá m’vrouw, dat verzorgingskeu was niet echt nodig. Als een mes door boter.”

Mijn wenkbrauwen stijgen weer enkele verdiepingen. Is mijn haar dan tóch vettig? O, hij doelt op de gladde affaire die de kam en mijn haar aangaan. A … ja … nu snap ik het.

Op weg naar de stoel. Ik voel me een dead-woman-walking.

De reuzengrote spiegels weerspiegelen mijn olifant-in-een-porseleinenkast-gehalte. Drie kappertjes die sedert vorige week pas auto mogen rijden en ik in het meervoud. Dat is smeken om complexen, me dunkt. Ach … in alle stilte wordt alles geknipt. Ik glimlach er wat rimpels bij. Ik verslik me in het platte watertje dat mijn handtas vergezelt. Ik vrees de schaar.

Op een uurtje word ik van de jaren 80 gekatapulteerd naar het heden. Ik kom als een perfecte kloon van de drie karpertjes euh … buiten.

Aaaaagggghhhhhh …. Ik ben een man!

Ik kan dat

het zelfhulpgroeppakket kervelsoep uit de Delhaize koken en mixen en me dan realiseren dat het plastic pakje mét kruidenmix inclusief was.  Soep weggooien. Potje Knorr Kervel bovenhalen. Iedereen tevreden.

Emotions

Terwijl ik vorige week al gillend een lama in de lucht gooide en luidkeels luidop lachend Stef bij zijnen collier greep, besefte ik dat ik af en toe een gillend wijf ben. Dat krijsen deed ik gisteren in een volle bakkerszaak. I. was jarig en ontbeet. In gezinsverband. Gelukkig dat het gezin resistent is aan een gillende Tantieris. Langdurige training doet zelfs de kleinste kleuter glimlachen bij aanblik van een hossende hopsende madame die hun moeder liefdevol om de hals vliegt.

Ik ben terug. Nog niet helemaal maar bijna. Dus hierbij dankjewel aan alle steunende vriendjes die weten dat een gillende Tantieris teken van leven en liefde is. En dat stilte dikke miserie betekent. Ik koop u allen oordopjes voor Pasen.

De stilte is voorbij. Wat fijn.

volumeknop op 50

stoelen aan de kant

ik breek los

en gil … zoals Mariah. (maar dan niet zo loepzuiver)

Oorlog

Ineens word ik wakker op een slagveld. Alles rondom mij lijkt ingestort, de brokstukken van mijn fierheid liggen opgestapeld. De tranen van de wolken sijpelen binnen, mijn defensie is totaal vernield. Ik grabbel zoveel mogelijk bij elkaar. Ik dweil met de kraan open, zo lijkt het wel.
Mijn leven lijkt vernield, alles wat ik opbouwde, stort in elkaar.

Verbouwen … niet doen, mensen, niet doen!

Love is all around – nat nat nat

*iedereen kruipt mee in zeemzoeterige mode*

(een klein muziekje om u te helpen, de kotsbakjes (excusez le mot) in de buurt)

Een aantal jaren geleden stal hij mijn hart. Zo’ne lieve mens, mij op een bingokaartje zetten, ik was op slag van slag. Ondanks het feit dat ik hem die avond irl miste, kon hij bij mij wel een potje breken. Aandacht, ik kick daarop. Ja, ik geef dat toe.

Naarmate de tijd vorderde werd hij wat bruter en brak hij heelder bloembakken. Niet de mijne … behalve die ene keer wat bloemerige aandacht, verwelkte Tantieris op zijn blog. Geen erg. Té veel zon doet een bloem verbranden, af en toe wat droogte doet een blog dorsten. Goed voor hart en ziel.

Vandaag las ik her en der boze woorden over ‘dienen Bruten’. Een diepe zucht ontsnapte mij. Soms zou ik ook wel op nieuws.be de blogger van de dag/week/maand willen zijn maar als je dan nadien zo wordt aangepakt. Nope, ik kan daar niet tegen. Ik geef dat toe.

Ironie, het is een schone zaak maar ik ben er nogal lelijk in. Té serieus, hee.

De Ghandi in mij wil iedereen verzamelen en geweldloos elkaar laten knuffelen.

Sommigen zijn het stenigende type. Ik ben Maria Magdalena. Al een jaar of elf. Wie zonder zonde is … en hoe ging dat ook al weer verder?

Dineren met girly geeks

Volle maan. Hoofd in mijn nek. De felverlichte parking siert de lucht zwart met donkergrijze wolken. My feet are killing me. De Engelse ondertoon van de avond doet me intelligenter lijken dan de wilde huisvrouw die ik ben. Portishead brengt de ultieme glimlach. Warm gevoel, overmoedig buik-feeling.

Er was het feit dat hoofdstuk acht mijn zijspan was, dat Uw Moeder zoals gewoonlijk aan mijn zijde verbleef en dat Steffest de meest charmante sjakosj van de avond bleek te zijn … ’t was weer fijn.

Nadat ik met liefde het loopmeisje speelde voor Witch, leerde ik Hans en zijn vrouwtje kennen. De pejoratieve bijklank van dat woord verdwijnt wanneer je haar zou zien. Een fijne, magere dame met grote visie en vol hart. Warme mensen.

Georgina viel ik aan in de rug. Haar rode leren jack was te verleidelijk om vanaf te blijven. Dus ik streelde even. Haar sjakosj bewees dat mannen ook geeky kunnen zijn. Het gesprek vlotte vlot toen hij kon praten over zijn passie: Trendwolves.

Dorien was haar charmante zelf en ik vergeef het mezelf nog altijd niet dat ik de naam van haar vriendin niet meer wist. En nog steeds niet weet.

Sas en ik doopten onszelf tot Lushladies. U weze gewaarschuwd, wij geven een Lushavond met Upperdare-allures. Waar en wanneer is nog niet duidelijk. Dat hij er zal komen, misschien ook niet. Maar ooit …

Lama-knuffelen is heerlijk. Zeker wanneer ik haar tussen mijn borsten en onder mijn oksels duw. Of was dat nu net andersom? Ze moest maar zo klein niet zijn en ik maar niet zo groot. (Ik: valsgespeeld met hakken van 5 cm waardoor ik dus wel degelijk in de richting van een uit de kluiten getrokken boskabout ga)

Deze was bijzonder complimenteus. Een vrouw van vijftien jaar ouder vindt dat zalig. Hij is trouwens ook zalig om in de buurt te hebben. Lange madammen vinden lange mannen het summum. Sorry aan Ntone en Dominic … maar u was wel de ultieme chat-ervaring.

Joke en haarallerliefste hadden het koud (of oefenden voor één of andere act waarvan ik de naam niet wil weten). Hun dikke jassen werden enthousiast begroet en ik wacht vol ongeduld op het smeuïge verslag van dé vrijgezellenavondjes. Mega Mindy mag verbleken!

Als koppeltante kan ik best tellen. Kleintje en Lies zouden een prachtige creatieve combinatie zijn. Als zij ooit bevallen van een getekende leesbaby, wil ik mijn naam op het eerste blad. Zo als in : “Met veel dank aan …”.

Smetty kussen, Anamcara eens goed vastpakken, Vuur bewonderen, Greet poken, Clo bedanken … ik deed het allemaal.

Dikke gemiste knuffels aan Mick en Tante Annie. De ene was een revelatie geweest en de ander reveleert nog alle dagen wat nieuws. Gemist, gemist! Spreken we af? In de Zeppos ofzo? Ik ben dé girl geek die pinten kan pakken. Drinken ook.

Dankjewel Gudrun. Dankzij jou weet ik dat ik een BlackBerry-ding heb. (Nadat het zaakje al drie jaar in mijn sjakosj woont!) Deze wetenschap verkondigen zal het enige zijn wat ik er mee doe want ik ben een geek-in-disguise: ik ken namelijk niks van gsm’s.

En weet u wat?

HET IS ME GELUKT OM ZONDER GPS RECHTSTREEKS NAAR HET BGGD TE RIJDEN. Dank u voor het applaus van de laatste rij. We zwijgen over de enorm dichte nabijheid van mijn woning. 20 kilometer is vér, mensen en het feit dat ik daar altijd naar de cinema ga, telt ook niet. Nah!

Ik ben een vrouw

en neen, hier volgt geen idioot clipje van Joyce en consoorten.

Lisa is all woman. Altijd al geweest. Niet écht knap maar mét uitstraling. Vandaag ben ik strijdlustig. En vrolijk. Uit de weg te gaan.

Ik sla met mijn vuist op de tafel. Ik ben fél en aanwezig.Vrouw zijn is soms shit maar dikwijls zo heerlijk. En behandeld worden als ‘vrouw’ is nog heerlijker. Wanneer hij door mijn haar streelt en ik hem mijn hals aanbied. Wanneer hij zijn hand op mijn onderrug legt en de deur opent. Wanneer hij lacht tegen mijn wang en fluistert in mijn oor. Hij kan mij krijgen. Ik zeg: nóg, nóg, nóg … want vandaag ben ik onverzadigbaar.

Zo’n clipje maken lijkt me zalig. En tegelijk zalig lollig.