At Seventeen – Sarah

22 jaar geleden klopte Zeventien aan mijn deur.

Mét een boodschap. Een bittere.

Liefde is effectief voor mooie meisjes. Jongens houden van  blond met lange benen. Intelligentie is niet nodig. Humor is overbodig. Adrem zijn is vervelend.

Het kruipt in uw systeem. Uw poriën raken verstopt. Door acné, natuurlijk, want je bent zeventien. Maar ook door het verlangen naar een Valentijnkaart van die éne, onbereikbare jongen, dat vanzelfsprekend smeer dat mooie mensen in de ogen van anderen kunnen druppelen. Het wordt smerig om uzelf zo te vernederen dat weerwraak nog de enige drang is die u voortdrijft.

Op mijn negendertigste word ik al wel gekozen om mee te doen met basketbal, mag ik in een ploeg zitten, is het mogelijk dat een ‘ugly duckling girl’ als ik een cheer-leider is.

Maar wanneer Sarah zingt, sluipt de weemoed binnen en voel ik weer dat ongelooflijk wanhopig overgeschoten gevoel van Zeventien.

Donder en op – i can do better than you van Sarah

Soms kijk ik naar jou
van hoog
gelukkig hoog
nu
want toen
toen zat ik zo laag.
Ik weet
in hart
in ziel
en vooral in die zachte onderbuik van mij:
ik kan beter dan gij.
Slechts jij-zelf zijn
deed me zien
dat ik
en jij
niets
maar dan ook echt niets.
Mooie memories
het zal me een … wezen.
Ik heb er het schijt en veel lak aan.
ik kan beter dan gij
Dat is
zeker.

You win me over – Sarah

Vandaag 11 jaar … de mijne … I win, I win!

Do that to me one more time – Sarah

Lach nog eens. Kijk nog eens. Streel nog eens. Ik krijg er geen genoeg van.

In tijden van cholera?

Waarschijnlijk komt het door dat wintergevoel. De oorlog, de crisis, de beurscrash, de drukte, het eindejaarsgevoel, het ziek-zijn, het verdriet, de ruzies, …

een mens zou daar van gaan zoeken. Naar oplossingen, verbanden, compensaties.

Aangezien ik sedert deze zomer niet meer kan en eigenlijk niet meer mag, schrok ik me deze week te pletter toen ik mijn hand zag rusten op de kerkdeurklink. Aarzelend verstopte ik ze terug in mijn jaszak. Mijn welkom is óp, mijn tegoed is onder nul gezakt.

Plots voelde het als een gemis, a sailed ship. Wetend dat ik niet op die Titanic wil zitten, sta ik nog steeds achter mijn keuze van toen. Er is geen verlangen naar vals gezongen hymnes, naar fout benadrukte woorden in een eerste, tweede, derde en vijfhonderzevenenzeventigste lezing, naar donderpreken of hoogst onpersoonlijke bedankingen aan God op de begrafenis van een geliefde. De schijnheiligheid en hypocrisie die me in mijn vroeger leven zo kwetsten, kunnen me volledig gestolen worden.

Ik mankeer de warme eenzaamheid die het gebouw me bood, de stilte die me naar binnen deed kijken. Het is koud buiten en soms ook in mijn hart. Mensen vullen het niet op … ze kiezen steeds mijn nooduitgang (Wégwezen hier!). Mijn barricades zijn vervallen, over tijd.

Soms sta ik te roepen, in de wind, op het strijdperk, de arena des levens … Zie mij graag!

Misschien zit er dan iets van troost in die Hij die de Vader is van iedereen. Is dat seutig, ouderwets, belachelijk? U mag dat vinden. Mijn gedacht …

Cause I can’t make you love me, if you don’t …

Slow you down – Sarah

Je kan zeggen wat je wil

Je bent al weg

ver van mij vandaan

In die wereld die ik niet ken

die niet de mijne is

En ik mis je

ik mis je meer dan mezelf

Ik geloof

dat wij vinden

maar nu niet

niet nu

en morgen

misschien …

Ga maar

ga maar, mijn lief

en vindt

wat je zoekt

wat je wil

ook al ben ik dat niet …

Ga maar,

ga maar weg

maar vergeet mij niet.

Of toch …

Zondag

…ochtend. Zoonlief is niet thuis. Om 12.00 uur pas uit ons bed.

Badkamer. Tantieris in bad. Manlief komt binnen.

Hij kijkt. Ik zwijg. Na een lange tijd waarin weinig wordt gesproken, maar veel wordt gezegd, mompelt hij: “Ik kwam eigenlijk een t-shirt zoeken.”

Mijn antwoord: “En toen vond je mij?!”

Onze lach spreekt boekdelen.

Don’t you worry ‘bout a thing – Sarah

Stevie Wondert niet. Hij doesn’t worry.

Vraag je jezelf ook soms af: “What’s the use?”

Glimlach dan.

Zou bzn zeggen.

Ik doe vandaag een Tantieris. (whatever that means)

Armen in de lucht, hoofd achterover en kelen, kwelen dat het nimmer schoon is. Geen zorg in de wereld, liefde en laten leven …

Zet uw vingers krom, zoals die van Stevie, en speel…

*diva-style* I love you, I love you all!

Every time we say goodbye – Sarah

Zijn blauwgeaderde hand omsluit de hare. Ze kijkt naar hem en knipoogt. Ze is er weer. Ze was even weg, even maar. Een paar minuten was ze elders.
Die minuten rijgen zich aan elkaar tot uren, dagen, weken, maanden. Dan is hij haar kwijt. Verwijlt ze in haar eigen wereld.
De onvoorwaardelijke liefde van nu al bijna 68 jaar deemstert weg in die andere wereld. Ze verliest ze. En hij is moe. Moe van het zoeken, van het wachten, van al dat vechten tegen de kaai van dementie. Ze nemen afscheid, alle dagen weer opnieuw.

Vandaag vonden ze elkaar weer even. Even maar. Maar sterven doen ze allebei. Ook alle dagen een beetje. Tot …

Ni weggaan, niet weggaan

Sarah. Pauze. Wat gelachen met haar en haar gsm-onkunde. Een ijskoud glas water té snel opgedronken.

Ontspannen, mét zere teen, zonder schoen, mét roze kous op de voorlaatste rij.

Sarah zingt. Ik word elf jaar jonger en sta voor een bomvolle kerk. Ik spreek, van liefde en graagzien, van missen en té vroeg.

Jacques Brel was van hem. Té traag, té Frans voor mij. Een andere generatie…

Maar sedert 13 december 1997 werd dit mijn pijn-lied.

Nog steeds wil ik zeggen:

Ga niet weg. Blijf nog even.

Kijk naar mij, kijk naar mijn leven.

Nooit heeft hij man- en zoonlief gekend. Regelmatig schiet me dat te binnen. Ik weet dat hij trots zou zijn op mij. Ik voel hoe ik soms op hem lijk. Dat wilde ik zo graag. Toch ben ik mezelf. Een madame die biggelende tranen laat terwijl Sarah zingt wat ik na jaren nog altijd uitschreeuw. Ga niet weg. Ik kan niet vergeten.