Wijvenweek: Mijn wijflijf

Wat een schitterend initiatief van Lilith en Kerygma. Er is nooit genoeg vrouwelijkheid. Dus hierbij … deze week is het wijvenweek. Zolang ik niet alle dagen naar wijftv euh … 5tv moet kijken, kan ik mij daar volledig in vinden. Let’s kick some butt!

Het eerste onderwerp is al meteen recht in de roos. Taboe, mannen euh … vrouwen, taboe… ik praat daar niet graag over, ik kijk daar niet graag naar.

Mijn lijf is niet wat ik hoopte dat het zou worden. Als kind had ik een perfect beeld van hoe ik er wou uitzien. Niets van dat alles kwam uit. Ik moet het er dus mee doen, zoals het nu is. En ik verzeker u (pas op, ouwewijvengewauwel) met het ouder-worden, wordt het er niet beter op. Bevallen is absoluut funest, uw buik en uw borsten worden nooit meer wat ze in hun jeugdige momenten waren.

Ondanks dat feit lig ik gek genoeg nog redelijk in de markt. De laatste jaren zelfs meer dan toen ik 16 was. Uitstraling, het magische woord volgens manlief.

Als een lach met het volume van de Antwerpse beiaard daar een deel van is, leg ik me er graag bij neer.

Gek genoeg kan ik weinig lovend over dat lijf van mij zeggen. Daarom toch even ten rade bij manlief. (Is dat tegen de spelregels, feministenblogsters?).

Vooral mijn lange benen (zij vormen namelijk bijna 2/3 van mijn lange lengte) blijken een pluspunt. Ik verleng ze dan ook zeer graag met hoge hakken (maar daarover later nog meer). Mijn lach doet het blijkbaar ook wel goed en ik heb een mooie mond (volgens mijn bedgenoot,dus).

Het leven is me wel gunstig gezind in het feit dat ik nooit in mijn lange leven een dieet volgde. O ja, één keertje … toen ik zwanger was. De dokter zei: “Ach mevrouw, elke vrouw weet wel wat ik bedoel als ik zeg dat ze op haar gewicht moet letten”. En toen vloog ik in de pasta, want dat is toch gezond, niet??? Ahum, nee, diëten, dat ken ik niet.

Ondanks de negatieve prognose geniet ik enorm van mijn lijf. Wanneer ik dans, klopt mijn hart in mijn keel. Het liefste orgaan dat ik bezit, laat me regelmatig voelen dat ik lééf. Wanneer ik zwem, wanneer ik lach en zing, wanneer ik knuffel en mijn jongens hier thuis liefkoos, wanneer ik wezenloos mezelf ben, flapperen mijn handen de lucht in, geeft mijn mond geanimeerd het beste van wat ik niet kan verbergen.
Mijn lijf is een barometer van mijn gevoel. Wanneer ik u aanraak, wil dat zeggen dat ik u graag heb, dat ik mij goed voel, dat ik u beter wil leren kennen en mezelf wel aan u wil laten zien. Indien ik na een aantal keren nog steeds van u afblijf, moet je uit mijn cirkeltje blijven.
Ik heb een enorm bewustzijn van mijn lijfelijk kringetje. Dat is ongeveer een halve meter en soms zelfs een meter rondom mij. Als je daarin stapt, zit je bij mij binnen. Als ik u daar graag heb, mag je blijven staan. Anders zullen we een achtervolgingsrace aanvangen, die ons alle hoeken van de kamer laat zien. Een stap dichter van uwentwege, één stap achteruit van mijn kant. Sommige mensen mogen mijn lijf niet binnen.

Mijn lijf beweegt constant. Moest het ooit volledig stil zijn, ben ik dood. Dat bewegen, dat ADHD-gebeuren waar ik (school)jaren op gevloekt heb en door velen voor werd vervloekt, is nu mijn kracht geworden. Ik put er energie uit, het laat de adrenaline stromen. Het is mijn kracht, mijn storm door de stilte van anderen. Mijn lijf is groot, aanwezig, onmiskenbaar dáár … En mijn verlangen om een kleine, schattige vrouw te zijn, is zo goed als monddood gemaakt. Door die lange, brede, enthousiaste en redelijk lawaaierige madame die ik nu ben.

Voor de rest bekruipt me nu toch dat eeuwige gevoel dat doodgewone vrouwen zoals ik over de hele wereld wel hebben: Kom, laat ons erover zwijgen en gewoon verder gaan met het leven van alledag.

Indien u complimentjes op overschot heeft: tantieris1 ad gmail dot com

Het huis is u dankbaar.