Zijn blauwgeaderde hand omsluit de hare. Ze kijkt naar hem en knipoogt. Ze is er weer. Ze was even weg, even maar. Een paar minuten was ze elders.
Die minuten rijgen zich aan elkaar tot uren, dagen, weken, maanden. Dan is hij haar kwijt. Verwijlt ze in haar eigen wereld.
De onvoorwaardelijke liefde van nu al bijna 68 jaar deemstert weg in die andere wereld. Ze verliest ze. En hij is moe. Moe van het zoeken, van het wachten, van al dat vechten tegen de kaai van dementie. Ze nemen afscheid, alle dagen weer opnieuw.
Vandaag vonden ze elkaar weer even. Even maar. Maar sterven doen ze allebei. Ook alle dagen een beetje. Tot …
Ziediswiedadieris 
* snik*
wat mooi tantieris..
[…] Het gaat me aan het hart. Mijn hoofd is er ook regelmatig mee bezig. Mijn moeke … Ja, ook van dat. […]