Gemengde werelden

De laatste tijd sijpelen er heel wat uitnodigingen binnen. Voor mijzelf op mijn tantierisadres, van lieve bloggers en blogsters. Een uitnoding om eens te komen kijken, te komen babbelen, te schrijven en nog meer van die leuke dingen.

In mijn enthousiasme (spring) ga ik daar graag op in… maar ik ken mezelf nu al wel een beetje en trek dan even aan mijn eigen kraag.

Ho, ho, Tantieris (mét Santa-intonatie, natuurlijk) … wat ben je van plan?
Dat bloggen was toch alleen maar voor uzelf? Dat ging toch anoniem zijn?
Enkel die kleine stukken van uzelf aan vreemden tonen en de rest voor het echte leven bewaren?
Was dat niet de bedoeling?

Het laatste jaar gaat mijn wereld open door dat bloggedoe van mij. Niet dat zoiets echt nodig was. Een journalist van een heel bekend vrouwen/meisjesblad heeft me doen beseffen dat ik heel blij ben met mijn ‘reallifestatus’. Goeie vrienden, lieve familie, een zalig gezin … mijn hart is gevuld met mensen die goed voor me zijn.

Toch trekt die blogwereld. Alsof het iets nieuws is, boeiend en interessant, iets dat me nog completer maakt. Ik kan er iemand zijn die ik zelf ook wel tof en grappig vind, ik toon mezelf niet helemaal, enkel datgene dat ik wil tonen. Dat is veilig, dat is niet bedreigend, dat is een zeer aangename plek om te vertoeven.

Dat kan in het echte leven niet. IK kan dat niet. Wanneer ik gedwongen word om mezelf wat te forceren, om iets te verbergen (door bepaalde omstandigheden die buiten, maar soms ook binnen, mezelf liggen) word ik ongelukkig en een bijzonder vervelend mens. “In your face”, dat ben ik. Tot grote schade en schande van mezelf!

Vandaag stel ik me de vraag: in hoeverre kan ik twee werelden vermengen? Want steeds is er die puberale angst van ‘het grote goedvinden’. Wanneer ik zelf bloggers ontmoet, vind ik hen in het echt soms veel toffer dan op hun blog of ook wel andersom. Dan neem ik me voor om die blog (=die persoon) eens wat dieper te bekijken, enkel en alleen omdat ik hen écht ontmoette.

Natuurlijk is het al veel te laat. Er zijn al te veel bloggers ‘outthere’ die mijn gezicht en mijn schrijfsels weten te combineren. Soms vind ik dat niet zo tof. Soms ook wel.

Dus op de volgende viaviaborrel zal ik er echt bij zijn, Lieve Anamcara. En op 12 april ontmoet ik voor het eerst Molady. (Een ontmoeting waar ik nu al bijna niet meer van slaap) En over al de rest zwijg ik … dat vertel ik ooit nog wel eens… een mens moet nog een beetje voor zichzelf houden, niet?

Wijvenweek: vrouwenmuziek in opwaardering!

Aangezien mijn lijf, mijn man, mijn kind, mijn huishouden en mijn kleren al aan bod kwamen, wil ik nu mijn ziel even blootgeven.

Of beter, wat er steeds in mijn ziel zit: muziek. Van ’s morgens vroeg tot ik ’s avonds in slaap val, is mijn hoofd gevuld met muziek. Soms droom ik zelfs muziek.

Het vertegenwoordigt absoluut wie ik als vrouw ben. Als ik muziek hoor of zie, ben ik volledig mezelf. Dat is niet tegen te houden. Ik word er mooier, beter en gelukkiger van. Zonder muziek zou ik sterven. Klinkt dramatisch, toch is het voor mij een waarheid als een koe.

Voor sommige mensen is muziek als behangpapier: op de achtergrond aanwezig maar niet echt van fundamenteel belang. Voor mij is het moeilijk te begrijpen dat er mensen zijn die niet bij elke belangrijke gebeurtenis in hun leven een lied voelen. Een welbepaald nummer kan mij zonder aarzelen in een welbepaalde sfeer brengen. Sommige liedjes katapulteren mij ogenblikkelijk terug in de tijd of de levenssituatie waarin ik zat toen het nummer regelmatig werd gespeeld op radio en tv.

Misschien net zoals in de bedrijfswereld (voor zover ik daar echt iets van ken), is de muziekwereld er één van mannen. Vrouwen worden er dikwijls voorgesteld als bimbo’s met verbouwde lijven of als sjoebiedoewab-madammen op de achtergrond. Vandaar dat ik écht een gloeiende hekel heb aan mensen als 50cent, Pdiddy en Snoopdoggydog (of heet die mens nimmer zo?). Hun muziek mag dan misschien goed zijn (ahum), hun voorstelling van vrouwen is echt om ze op een kanon te zetten en naar de maan te schieten.

Ik heb niets tegen een sexy imago of een wulpse vrouw in bikini maar dan moet het wel mét inhoud en uit eigen keuze zijn.

Janet Jackson mag dan enorm voos klinken in interviews, haar muziek kan mij al bekoren sinds ik 12 was. Madonna vind ik ontzettend goed. Toch twee madammen die hun lijf én hun stem gebruiken om hun muziek te maken.

Sarah McClachlan is op allerlei gebied een grote madam. Sarah Bettens kan mij absoluut krijgen. Annie Lennox is een voorbeeld. Allison Moyet een klassedame, Lisa Stansfield een enorme aanwezigheid in mijn collectie …

En voor ik het weet tollen de dames door mijn hoofd. Vrouwenmuziek heeft niets te maken met sentimentaliteit, boobies of rare kapsels. Vrouwen kunnen muziek maken die lef heeft, die binnenzit voor je het weet.

Lijstjes zijn niet mijn favoriete bezigheid maar ik kon het toch niet laten:

Dames mét ballen: Anouk, Björk, Kelis, Alanis Morissette, Macy Gray,
Dames met jeugdsentiment: Pat Benatar, Gloria Estefan, Aretha Franklin, Carole King, Barbra Streisand, Tanita Tikaram, Grace Jones, France Gall, Suzanne Vega,
Exentrieke dames mét een boodschap: Tori Amos, Tracy Chapman, Dido, Enya, Sinead O’Connor,

Dames die gewoonweg GOED zijn: Diana Krall, Des’ree, Norah Jones, KT Tunstall,

Dames die niet mogen praten maar wel goeie/leuke muziek maken: Mariah Carey, Whitney Houston, Dolly Parton, Christina Aguilera,

Dit verdient de oscar voor de meest onvolledige lijst ter wereld, want er zijn heus nog meer madammen met een stem om U tegen te zeggen. Vul gerust aan!

Enne … in mijn volgend leven, bén ik Kate Bush.

Leven is een kaartspel 5

Schoppen vijf:

Let op uw rug. Vertil u niet. 

Wijvenweek: Wat mannen niet begrijpen

Misschien moeten we hier van maken: wat mannen WEL begrijpen. Ik vrees dat dat lijstje heel wat sneller geblogd wordt dan de opsomming van wat ze dan allemaal NIET begrijpen.

Neeeje … daar meen ik niks van. Naar mijn gevoel begrijpen mannen best veel. Zeker in mijn generatie. Ik voel me door veel mannen graag gezien en geappreciëerd voor wie ik ben. Mijn beste maatjes zijn vrouwen maar toch ook wel enkele mannen. Alleen speelt daar toch het sekseverschil mee. Ik heb altijd de neiging om dan wat giechelig te worden. Vóór u mij helemaal een dom blondje vindt (kan niet, ik ben brunette, afin): ik ben zo dol op mannen dat ik bij hen meestal wel mezelf ben. En dat vind ik zalig.

Ook dit gegeven heeft een geschiedenis.

Mannen hebben blijkbaar de onzalige eigenschap om NOOIT verliefd op mij te worden. Ik ben een toffe, een grappige, een leuke maat, kameraad-type maar zelden of nooit de sexy, die-wil-ik-hebben-vrouw. Als puber is dat een hatelijk gebeuren, als madam van 37 is dat een fijne wetenschap.

Er is wel één belangrijk iets dat ikzelf niet snap van mannen. Namelijk hun tijdsbesef. Dat is desastreus. En dan gaat dat niet over al dan niet op tijd arriveren, neen, dat gaat over de trein der traagheid waarmee ze hun te-voeren-gesprekken, belangrijke telefoontjes en/of in-hun-strot-geduwde-gevoelens negeren/ uitstellen/ negeren/ uitstellen …

Wanneer het eind-e-lijk zo vér komt, dat hij tóch zijn emoties kwijtgeraakt, ben ik al klaar voor de volgende stap. Die komt voor hem altijd té snel, te vroeg.

Heren, een goede raad van Tantieris (Kaat was even niet beschikbaar): Indien u er, na lang aarzelen of enorme moed-indrinkende-hoeveelheden alcohol, dan toch in slaagt om tegen een vrouw te zeggen dat u haar graag ziet, aantrekkelijk vindt, in uw bed wil krijgen, van haar wil scheiden, een kind wil schenken, en god weet wat mannen nog allemaal kwijtwillen … kan u na deze uitspraak dan een ietsiepietsie sneller reageren dan twee weken of een maand na haar passionele JA of NEEN of MISSCHIEN …

Er is niets zo vervelend (understatement of the year) om op uw honger te blijven zitten, nadat je jezelf volledig in volle overgave hebt (bloot)gegeven. Terwijl jij denkt: “Ja, dat hebben we dan eindelijk out in the open gebracht. Nu kunnen we eindelijk verder gaan.”, lijkt hij van het lamgodsgeslagen. Hij aarzelt, twijfelt zodanig dat uw zenuwen ter plekke een fitnessbeurt van 4 uur ondergaan.

Om uw haren uit te trekken. Ja …

Gelukkig beschik ik over een enorme hoeveelheid (bruine) haren. Ik heb er namelijk al heel wat uitgetrokken.

En dat is het enige dat ik niet begrijp van mannen. Wat zij niet begrijpen van mij … tja, dat kom ik wel te weten binnen een maand of twee. Als mijn geduld nog overeind staat.

Wijvenweek: kinderen

Ik ben geen roze moeder. Die wolken zijn er nooit geweest. Zoonlief was een cadeautje waarop lang werd gewacht en ’t was/is de moeite. Een levensuitdaging, zeg maar. Een enorme spiegel die me doet slikken en nadenken over wie ik zelf dan wel ben.

Over mijn kind schrijf ik af en toe wel wat maar niet zo veel. Ik heb 1 foto van hem in mijn tas zitten en moet bij officiële instanties soms écht nadenken over wat zijn juiste geboortedatum nu weer is.

En toch is hij mijn oogappel, mijn alles, mijn liefste, liefste, liefste, liefste ….

Maar ik ben geen moeder die constant over haar kind praat. Met mijn vriendinnen doe ik dat ook nooit. Het beginonderwerp is meestal wel de kinderen. Beroepshalve kon ik best de juiste vragen stellen op de juiste moment.
Na een poosje is het dan voor mij wel goed geweest. ‘Kinderen’ is voor mij ‘een’ gespreksonderwerp, niet hét gespreksonderwerp. Dat gevoel stamt nog uit de tijd dat ik bij de mannen ging zitten op feestjes, terwijl de vrouwen niets anders deden dan over de kakbroeken en de tutjesperikelen van hun kinderen praten, een godganse avond lang. Toen werd ik daar misselijk van. Nu doe ik even mee en dan ga ik weer terug bij die mannen zitten. Want ik praat liever over auto’s, geld, de playboy en seks … euh … neen, ook niet echt. Maar u catched mijn drift wel, zeker?

Wijvenweek: mijn huishouden

Hier praat ik NIET over. Ik vind er niks aan. Ik laat het doen. Ik betaal om het te laten doen. En dat is alles wat ik daarover wil zeggen.

Wijvenweek: mannen

Aha, eindelijk één van mijn favoriete onderwerpen: mannen. Ik hou van mannen, ik praat daar graag mee, ik kijk daar graag naar, ik heb daar graag mee te doen.

Ik voel mij goed bij mannen. Nu ja, niet bij allemaal. Macho’s en watjes … das niks voor mij. De combinatie kan mij bekoren. Als puber had ik een poster van Sylvester Stallone én van Gino Vanelli hangen. (qua opbiechtmoment kan dit tellen, ahum).

Een man die probleemloos over zijn gevoelens praat, een traantje wegpinkt op gevoelige momenten en toch af en toe eens met zijn vuist op tafel slaat en heerlijk mannelijk is.

Voze moppen en zeker vieze moppen zijn uit den boze. Dat vind ik zo dom. Platte praat over vrouwen, dat soort mannen mag ook aan de deur gaan staan. Neen, dank u!

En hij moet goed kunnen vrijen. (zitten we hier eventjes in een opbiechtmoment, zeg).

Komaan, dames, geef het toe (of beaam het gewoonweg): een man die uw lijf kan bespelen zoals Tori Amos haar piano, Eric Clapton zijn gitaar, Phil Collins zijn drums en Sting zijn bas … dat willen we toch allemaal. (Merkte u de vrouw in deze opsomming?)

In elke man mag er wat ‘vrouwelijkheid’ schuilen. Liefst niet wat zijn uiterlijk betreft, maar wat al de andere karaktereigenschappen aangaat, welkom, heren, welkom!

Uitstraling blijft het magische woord. Mijn ‘type’ is/zijn grote mannen met zwart haar (en hier en daar wat grijs ertussen). Manlief voldoet niet aan die omschrijving maar zijn lach en zijn ogen bekoren mij meer dan whatever op deze wereld.

Dus een man moet niet zozeer knap zijn maar bovenal aantrekkelijk. Een lelijke man met mooie handen en een mooie stem kan mij evenzeer krijgen. Of nog sneller dan een stuk waar geen gebenedijd woord uitkomt. Inhoud meets looks.

En HUMOR! Het a.l.l.e.r.b.e.l.a.n.g.r.ij.k.s.t.e. aan een man die mij wil kunnen krijgen. Indien hij mij doet lachen, ligt hij zowiezo in de bovenste schuif.

Snapt u nu mijn idolaat gedoe rond Pieter Embrechts?

Wijvenweek: shoppen

Solden zijn niet meteen mijn favoriete dagen. Shoppen doe ik wel tussen die afgrijselijke sperperiodes in. Ik GA ook nooit shoppen. Ik loop voorbij een winkel, bekijk de etalage en ga dan binnen om iets te kiezen dat daar in stond.

Mijn beste koopjes zijn diegene die ik deed toen ik dringend mijn bus moest halen, snel even met de fiets naar de bib reed of mijn oog toevallig op de juiste kleur in het juiste rek viel. Anderzijds loop ik weken te kwijlen voor een bepaalde etalage en huil bijna bittere tranen als nét dat ene (te dure) kleedje verdwenen is.

Ik droom van een gele rok van Sonia Rykiel, en wil dolgraag schoenen van Sacha.

Extravagant kan ik af en toe best zijn. Wanneer ik meer dan 20 jaar geleden met mijn moeder ging winkelen, liepen we steeds 2 meter uit elkaar. Ambras, ruzie, oorlog … ons mama hield niet van mijn fluo-oorbellen, mijn gemillimeterd haar (na een kapsel met vlechtjes á la Bo Derek), mijn lange brede rokken met mannelijke gilets erop. Heden ten dage doe ik wat ik wil en ben gezegend met een man die mijn rariteitenkabinet best grappig/boeiend/leuk vindt. En dus koop ik rode schoentjes à volonté en laat ik mijn haar knippen zoals ik dat zelf wil.

Kleren kopen valt nog mee, maar lingerie in huis halen H.A.A.T ik. Met dikke hoofdletters en vette punten ertussen. IK HAAT LINGERIE KOPEN. Daar spelen mijn E.N.O.R.M.E. complexen een grote rol en ik had me eigenlijk voorgenomen om daarover niks meer te schrijven. Dat staat zo zielig, niwaar? Het is maar dat ge weet dat ik alles nogal schoon verpak (Marlies Dekkers, here I come) en dat ik zowat alle kleurtjes en stijlen in huis haal. Over mijn verpleegsterpakje (mwoehaaaahhhaaaa) ga ik ook niks zeggen.

O ja, roze is eigenlijk helemaal niet mijn lievelingskleur. Maar sedert Skolgen doe ik mijn best.

Shoppen: het is geen gespreksonderwerp met vriendinnen, ik heb nu eenmaal niet dat genre vriendinnen rondom mij. Ik begrijp ook niet dat vrouwen daar een hobby van maken. Geef mij maar de Fnac, de Freerecord, de Standaard en consoorten. Shop till I drop, jeah!

Wijvenweek: Mijn wijflijf

Wat een schitterend initiatief van Lilith en Kerygma. Er is nooit genoeg vrouwelijkheid. Dus hierbij … deze week is het wijvenweek. Zolang ik niet alle dagen naar wijftv euh … 5tv moet kijken, kan ik mij daar volledig in vinden. Let’s kick some butt!

Het eerste onderwerp is al meteen recht in de roos. Taboe, mannen euh … vrouwen, taboe… ik praat daar niet graag over, ik kijk daar niet graag naar.

Mijn lijf is niet wat ik hoopte dat het zou worden. Als kind had ik een perfect beeld van hoe ik er wou uitzien. Niets van dat alles kwam uit. Ik moet het er dus mee doen, zoals het nu is. En ik verzeker u (pas op, ouwewijvengewauwel) met het ouder-worden, wordt het er niet beter op. Bevallen is absoluut funest, uw buik en uw borsten worden nooit meer wat ze in hun jeugdige momenten waren.

Ondanks dat feit lig ik gek genoeg nog redelijk in de markt. De laatste jaren zelfs meer dan toen ik 16 was. Uitstraling, het magische woord volgens manlief.

Als een lach met het volume van de Antwerpse beiaard daar een deel van is, leg ik me er graag bij neer.

Gek genoeg kan ik weinig lovend over dat lijf van mij zeggen. Daarom toch even ten rade bij manlief. (Is dat tegen de spelregels, feministenblogsters?).

Vooral mijn lange benen (zij vormen namelijk bijna 2/3 van mijn lange lengte) blijken een pluspunt. Ik verleng ze dan ook zeer graag met hoge hakken (maar daarover later nog meer). Mijn lach doet het blijkbaar ook wel goed en ik heb een mooie mond (volgens mijn bedgenoot,dus).

Het leven is me wel gunstig gezind in het feit dat ik nooit in mijn lange leven een dieet volgde. O ja, één keertje … toen ik zwanger was. De dokter zei: “Ach mevrouw, elke vrouw weet wel wat ik bedoel als ik zeg dat ze op haar gewicht moet letten”. En toen vloog ik in de pasta, want dat is toch gezond, niet??? Ahum, nee, diëten, dat ken ik niet.

Ondanks de negatieve prognose geniet ik enorm van mijn lijf. Wanneer ik dans, klopt mijn hart in mijn keel. Het liefste orgaan dat ik bezit, laat me regelmatig voelen dat ik lééf. Wanneer ik zwem, wanneer ik lach en zing, wanneer ik knuffel en mijn jongens hier thuis liefkoos, wanneer ik wezenloos mezelf ben, flapperen mijn handen de lucht in, geeft mijn mond geanimeerd het beste van wat ik niet kan verbergen.
Mijn lijf is een barometer van mijn gevoel. Wanneer ik u aanraak, wil dat zeggen dat ik u graag heb, dat ik mij goed voel, dat ik u beter wil leren kennen en mezelf wel aan u wil laten zien. Indien ik na een aantal keren nog steeds van u afblijf, moet je uit mijn cirkeltje blijven.
Ik heb een enorm bewustzijn van mijn lijfelijk kringetje. Dat is ongeveer een halve meter en soms zelfs een meter rondom mij. Als je daarin stapt, zit je bij mij binnen. Als ik u daar graag heb, mag je blijven staan. Anders zullen we een achtervolgingsrace aanvangen, die ons alle hoeken van de kamer laat zien. Een stap dichter van uwentwege, één stap achteruit van mijn kant. Sommige mensen mogen mijn lijf niet binnen.

Mijn lijf beweegt constant. Moest het ooit volledig stil zijn, ben ik dood. Dat bewegen, dat ADHD-gebeuren waar ik (school)jaren op gevloekt heb en door velen voor werd vervloekt, is nu mijn kracht geworden. Ik put er energie uit, het laat de adrenaline stromen. Het is mijn kracht, mijn storm door de stilte van anderen. Mijn lijf is groot, aanwezig, onmiskenbaar dáár … En mijn verlangen om een kleine, schattige vrouw te zijn, is zo goed als monddood gemaakt. Door die lange, brede, enthousiaste en redelijk lawaaierige madame die ik nu ben.

Voor de rest bekruipt me nu toch dat eeuwige gevoel dat doodgewone vrouwen zoals ik over de hele wereld wel hebben: Kom, laat ons erover zwijgen en gewoon verder gaan met het leven van alledag.

Indien u complimentjes op overschot heeft: tantieris1 ad gmail dot com

Het huis is u dankbaar.

Orgastisch

Hierbij kruip ik helemaal in mezelf, sluit ik mijn ogen, leiden mijn armen, mijn benen, mijn lijf een eigen leven. De opbouw is ook weer schitterend. De bas zit meteen in mijn buik, hij loopt ontzettend lekker. Moloko kan prachtig muziek met electronica mengen. Haar stem is zalig en haar kleren ook. Manlief krijgt een zwaar verbod om in de living te komen. Dan laat ik me helemaal gaan en het is geen zicht, vrees ik.