Ik ben bang,
dat puurheid
zuiverheid
verdwijnen
in het niets van mijn verlangen
in de diepte van wat enkel mijn lijf kan zeggen.

Mijn huid verdort
mijn ziel bloedt
zonder heling
in het pure willen.

Ik ben bang
dat het verlies
groter zal zijn
dan alles wat ik kan winnen.

soms is het niet en
en
vandaag is het of
of

Hyper, hyper!

Ik stond erbij en ik keek ernaar.

Kinderen zijn heel dikwijls een afspiegeling van hun ouders. Je herkent veel van de volwassen versie in hun gedrag, hun denken, hun manier van doen. Als je zo’n superarrogant kind tegenkomt, heb je gegarandeerd te maken met ouders die denken dat ze het warm water uitvonden. Ontmoet je zo’n dutskes die zich laten doen en hun plaatsje niet vinden, merk je dat ook echt wel aan één van beide ouders. Oke, dit is geen waarheid als een koe, maar in vele gevallen is het wel een feitelijke gebeurtenis.

Soms erger ik me steendood aan bepaalde kinderen van bepaalde vrienden. Anderzijds vind ik de kroost van mensen die me nauw aan het hart liggen meestal erg aangenaam. Omdat ze doen zoals ik graag zou hebben dat mijn kind doet. (Wat een zin)

Vandaag keek ik naar mijn kind en dacht ik: O, jee!

De zin die me achtervolgt van in mijn kleutertijd sprong in gedachten: “Gij gaat nog dikwijls tegen de muur lopen!”

Aangezien zoonlief de onhandigheid van zowel manlief als mezelf heeft geërfd, gaat hij dit letterlijk zeer zeker meemaken. Maar figuurlijk hou ik eveneens mijn hart vast.

Ik zie een supergevoelig kind met een ongelooflijk grote mond en emoties die overstromen bij de geringste tegenslag. Een kind dat het publiek zoekt, daar van geniet en dan totally over the top gaat. Een kind dat moeite heeft om zijn aandacht te houden bij zaken die hem niet interesseren en anderzijds enorm geboeid kan zijn wanneer de juf beroep doet op zijn fantasie. Een kind dat hyper, hyper is, op alle gebieden.

Momenteel heeft hij een prachtige juf die dit alles in zeer goede banen leidt. Met een geduld van hier tot Tokio. Een juf die ik ook wel had gewild toen ik 5 was. Maar ik houd echt mijn hart vast voor de komende jaren. Want, misschien mag ik dit wel niet luidop zeggen, soms is mijn kind niet zo aangenaam en niet zo tof. Dan haal ik alle liefde die in mij zit naar boven om hem niet af te breken en niet te beknotten, want dat wil ik niet doen. Ik wil hem alle groei- en bloeikansen geven. Al plak ik hem af en toe heel graag achter het behang. Met pattex, voor als het écht vast moet zitten.

Mensen kunnen je kern niet raken, behalve als je ze al binnenliet.

Ozark en manlief

Bij de eerste tonen glijden onze handen in elkaar. We strelen, we knijpen, we koesteren en pas wanneer de muziek stopt, laten we los om luidkeels het applaus op gang te brengen. Oogcontact is niet nodig, we weten het, we voelen het, zelfs zonder woorden.
Soms, wanneer hij bijvoorbeeld zegt dat de drum heel goed afgesteld is, knik ik, want ik weet wat hij bedoelt. En als ik een opmerking maak over het grote ADHD-gehalte van de drummer, lacht hij breed, want hij kent mij.
Bij de eerste bis, vlieg ik overeind. Ik kan niet meer stilzitten, ik MOET dansen, bewegen. Hij doet mee, onze armen in de lucht en zingen, zingen. Hij zingt zo luid dat ik keihard lach en schater en roep van plezier.
Een smsje (naar Valencia) om de gulle regelaar in kwestie te bedanken voor het onverwachte uitje en een glaasje cava drijven ons het Sportpaleis uit.

De avond eindigt op de achterbank van zijn auto. Het voordeel aan ouder worden is dat je achterbanken altijd breder zijn dan toen je twintig was. De saus druipt van mijn kin en hij laat het zoutpakje vallen. Een QUICKIE want we komen beiden rechtstreeks van het werk dat ook iets volwassener is dan in onze puberteit en dan heb je geen tijd om te eten als je om 8 uur op een concert moet zijn.

Een concert met manlief … we moeten het meer doen … zeggen we elke keer.

Leven is een kaartspel 9

Schoppen negen:

Of overeind. Of is een ander woord voor keus.

Het einde

Afgesloten. Een punt. Hét leesteken dat ik momenteel wil zetten.
Niet bitter, niet verdrietig. Maar trots en opgelucht.

Sommige mooie dingen worden afgerond.
Ze laten prachtige herinneringen achter.
Gekoesterd tot ik sterf.

Af en toe krijgt de fantasie de overhand. Maar virtueel is niet hetzelfde als reëel. Daarom neem ik afscheid van wat had kunnen zijn. En omhels ik het échte, ware en vooral dagelijkse leven.
Want er is niets zo mooi als mijn eigen werkelijkheid.
Diep in mij is dat plekje, jong en onbedorven. Dat is alleen van mij en van hen die me daar mogen raken.

Dromen komen uit … soms toch.

Colruyt, maandag 9 uur.

Gesprek met mama en papa van B. Oud-leerling sedert een jaar.
Leuk gezelschap, toffe mensen. Praten over dromen, die je moet najagen, die je koestert, geënt op passie en goesting.

Ze willen naar het buitenland. Twijfelen, aarzelen. Hun kinderen zijn te oud, te jong,… Hun huis is nog niet afbetaald, hun lening voor de auto … enzovoort, enzovoort.

Plots zeg ik: “Weet je, ik ken een koppel en die hadden ook zo’n droom. En die zijn er gewoon voor gegaan.”

Voor ik het weet, vertel ik het verhaal van Mick en Wout. Alsof ze mijn buren waren, mijn kennissen, mijn vrienden. Hoe ze zich voelen, wat ze erover denken. Hoe goed ze het wel niet doen, daar in het verre Valencia.

Ik zie hun gezichten, gretig, ze slorpen mijn verhaal op. Het is wat ze graag horen, omdat hun eigen verlangen zo groot is.

Ik lach. In mezelf.

Zie me hier nu staan. Het levensverhaal van de ene wat beïnvloeden met het levensverhaal van de anderen. Doen alsof ik ze allebei zo enorm goed ken. Terwijl ik Mick en Wout nog nooit in het echt zag.

Toch voelde ik me betrokken. Hoe mijn leven geraakt wordt door dat van hen.

Het internet. Wat een fijne plek om te zijn.

GVD

Doet een mens danig zijn best om anoniem of onder een andere naam op het web bekend te zijn. Dankzij Clo (niet echt, ’t is mijn eigen schuld, maar allez) die vandaag in de Feeling stond met een interview over Facebook maakte ik een account aan onder mijn eigen naam waardoor ik nu IEDEREEN uit mijn gmailadresboek aanschreef zelfs mensen die ik al jaren niet meer zag en zelfs het bisdom van Antwerpen en Het Paleis en waardoor ik nu de vreemdste personen heb uitgenodigd die waarschijnlijk denken wat doet die nu in godsnaam en ik heb ook helemaal geen zin meer om nog eens een mail te sturen om tegen iedereen te zeggen dat ik te snel op het knopje drukte. GVD !!!!!

Gemartelde vrouw bijt hand af.

– Doet het hier pijn?

– Euh … neen?

– En hier?

– Een beetje.

– Hier?

– Ja!

– En dit?

– AAAAAAAAAAAAAAAAAAUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUU!

Ik smoor mijn gil. Het wordt zo’n flauw kreetje met een bibberige toonsverhoging op het einde.

Ik strompel de tafel af, kruip over de grond terug in mijn kleren. Betaal met een zure glimlach 22 euro en wankel naar mijn auto.

Verdorie, wat kunnen dokters je toch pijn doen.

Alles heeft voor- en nadelen

Hoogsensitiviteit is een pest, een merde zoals ze dat hier wel eens noemen. Niks dan last, niks dan miserie.Toch zijn er een aantal zaken waardoor ik het voor geen goud zou willen ruilen.

Wanneer namelijk de hele dag de zon scheen en er ’s avonds een bliksemend en donderend onweer losbarst, is hoogsensitief zijn zalig!

Dat bedacht ik toen ik zonet van de bus sprong en een spurtje naar mijn wagen op de Park&Go ondernam. De lucht zwoel, de regen nat en mijn broek en schoenen nóg natter. Terwijl ik me droogschudde als de eerste beste labrador, kon ik mijn lach niet inhouden.

Ik moest zoonlief nog bij mijn ouders gaan halen, anders …

Dan was ik met mijn benen en armen wijd, mijn hoofd in mijn nek en mijn mond open in de regen blijven staan tot ik nat was tot op mijn ondergoed. Zalig vind ik die atmosfeer van droog en nat en warm en fris tegelijk.

Zelfs sensueel … maar dat is een ander verhaal. Dat blijft beperkt tot mijn eigen tuin en mijn eigen huis. Of ik moest eens heel erg in the mood zijn.