Mijn lijf spreekt. Meer dan ik het zou willen. Er naar luisteren is niet mijn strafste kant. Ik hol het voorbij, negeer de nek-hoofd-en schouderpijn, de maagkrampen, en de iets lagere regionen die af en toe echt blokkeren (need I say more?). Mijn lijf is niet echt mijn beste vriend. Nooit geweest.
Lelijk, eens te mager, dan weer te dik, te klein dit, te breed dát enzovoort enzovoort. Terwijl mijn omgeving het afdeed als ‘typisch vrouwelijk gezever’, zat ik wel met een enorm haatgevoel naar dat lichaam. Ik realiseerde me dat weer zopas.
Manlief is een grote katalysator geweest in het veranderen van mijn lichaamsbeeld. Hij schokte mijn wereld met zijn heliocentrisch tantierisbeeld. Maar genieten dat ik daarvan doe. Afin, dat is dan weer een ander verhaal.
Dit weekend realiseerde ik me hoe gemakkelijk ik tegenwoordig dat lijf inschakel wanneer ik met mensen praat. Ik zag mijn hand belanden op de schouder van een man die ik nog maar 3 uur kende, ik gaf hem een kus en wreef over zijn arm. Misschien hielp het feit dat hij zijn hele scheiding uit de doeken deed in die 3 uur dat we samen een pint dronken. Mijn lijf helpt me om dichter bij mensen te komen. En het doet deugd, joh, deugd!
Toch blijf ik af en toe nog wat op afstand. Ik merk dat mijn lichamelijkheid soms verkeerd wordt geïnterpreteerd. Vooral dan door de andere sekse. (Need I say more?). Ik wil niemand op verkeerde gedachten brengen. Echt niet. Maar soms kom ik verkeerd over. I’m Willy Sollie.
Ik ben nu eenmaal een warmbloedige madame. Mensen rond hun nek vliegen, me tegen hen aanvlijen, hen kussen en knuffelen. Het heelt mijn ziel, het maakt me mooier en beter dan ik werkelijk ben.
Soms kan ik het dus écht niet laten. Ook dát kreeg ik in het oog. Dit weekend stortte een jongen zijn hart bij ons uit. We zaten met z’n allen rond de tafel en hij kreeg het allemaal zo prachtig gezegd. Schoon was dat.
Dan zit ik op het puntje van mijn stoel, wapperen die handen weer de lucht in omdat mijn hart zo overstroomt dat zelfs mijn lippen het niet kunnen bijhouden. Op een bepaald moment beheers ik het dan niet meer. We stonden samen in de keuken en ik heb hem omhelst als was hij mijn zoon. Hoewel hij een zeer mooie man is die slechts (haha) 9 jaar jonger is dan ik, voelde het alsof ik zijn moeder was. We bleven even staan, dicht tegen elkaar. Mijn armen om zijn hals, zijn hoofd tegen het mijne, zijn handen op mijn rug. Ik hoop dat hij de troost merkte die ik hem wilde geven.
Ik weet zeker, moest mijn vader op dat moment binnenkomen … Of misschien wel iemand anders. Wat zouden die dan denken? Ik denk dat ik het weet, maar ik weet niet wat een ander denkt. Ik weet alleen dat ik weet wat ik weet. En daar is niks mis mee. Want het lijf zegt soms de schoonste dingen. Ook zonder dat vierletterwoord!
Ziediswiedadieris 
Het gevaar is idd dat mensen het verkeerd interpreteren, maar ik vind het juist mooi dat je zo lichamelijk bent. En denk dat je daar veel mensen warmte mee geeft.
Ik heb ook heel graag warme mensen. Knuffels kunnen zo’n deugd doen…Zowel ze geven als ze nemen. En liever een knuffel te veel (die misschien wel eens verkeerd kan geïnterpreteerd worden maar zoiets los je snel op (als je wilt natuurlijk 😉 ) dan er eentje te weinig. Jaja
Het lijf als de veruiterlijking van de innerlijke gevoelens… prachtig toch?
Ik ben niet zo’n knuffelmens, maar wenste dat ik het wel was.
Inderdaad, de kans bestaat dat je eens een ongewild signaal geeft, maar toch, niet ophouden hoor!
Er blinkt iets voor jou op tijdtussendoor!
Ik heb dat ook heel sterk.. mij fysiek uitdrukken. Vrienden zijn het al gewoon dak een knuffelbeest ben, uitdagend ben (ookal bedoel ik dat zo niet) en rechtuit een losbol… in elk geval sommigen, en anderen denken dat ik het iets anders bedoel, wat soms voor lastige situaties zorgt!
Maar troost is een heel duidelijk lichamelijk gebaar waar vrouwen altijd beter in zijn
Ik kreeg bij een assessment te horen dat ik me moest realiseren dat het voor sommige mensen bijzonder onprettig is dat ik zo makkelijk mensen aanraak. Dat heeft me wel bewust gemaakt: als ik nu de beweging maak richting iemands schouder (bijvoorbeeld) dan hou ik even in, denk een halve seconde na en doe het dan wel of niet. Ff checken.
Lijkt me in het door jou beschreven geval overigens niet van toepassing 🙂
Lieve tantieris, dat hoort bij je persoonlijkheid. Correct me if I’m wrong, maar ik denk dat velen je als een “warm mens” ervaren. Je toont je empathie met je hele lijf. Da’s een prachtige eigenschap dat niet iedereen gegeven is.
Ik kan ook enorm aan mensen “hangen”, ben een heel aanhankelijk en lijfelijk persoon bij mensen die ik graag heb, die ik goed aanvoel. Die mensen wekken dat in mij op en ik ga daar niet tegen vechten.
De andere kant is dan ook dat ik heel afstandelijk en ijzig koud kan zijn tegenover mensen die mij totaal niet liggen.
[…] zit. Van die vrienden die ge wilt platknijpen uit liefde maar waar ge dan toch maar afblijft, want uw lijf zegt altijd veel te veel. Dus doet ge dat maar met hun dochter die uw zoon ook bijna opvreet van […]