Het huilen staat me nader dan het lachen. Maar tranen stromen niet.
Iets anders wel.
On-aan-raakbaar. Het fladdert.
Langs mijn ogen via mijn hart en ziel naar de onderbuik. Mijn kern die me steeds de weg wijst. Ik luister niet altijd.
Koppig mens.
Ik.
Koppige buik.
Signalen sturen die vallen als druppels op een hete plaat. Het kookpunt is bereikt. De golf die me overspoelt wanneer ik hen omarm maakt alles duidelijk.
Keuzes maken.
Voor mij. Niet voor een ander.
Ik wentel me in hun enthousiasme, hun warmte. Het is thuiskomen.
Door hen. Bij mij.
Het huilen staat me nader dan het lachen. Ik glim. Ik ween. Weemoed.
Ziediswiedadieris 
Ook al weet je nooit waarover het gaat, het blijft poëtisch lezen.
Maar Tantieris toch, zoveel verdriet… Kop op!
Volg je buikgevoel. Dat is meestal juist.
ik begrijp je woorden ook niet. maar het is vol verdriet heel mooi geschreven…
Hopelijk lucht het een beetje op dat je het kan neerschrijven.
contact met je kern is zo belangrijk hé! wens je toe dat je daar weer snel aan toe bent…
@zapnimf: dank je wel, uit jouw pen is dat een heerlijk compliment.
@georgina: het is vooral verdriet gemengd met heel veel vreugde en goesting. ’t Is een wegwijzer voor mij. 😉
@zeezicht: dank je wel. Ja, het lucht altijd op. Het brengt klaar-heid.
@tricky: jij kan het weten, niet? ‘k Bewonder jou er wel in. 😉
Komkom… overdrijver.