De rolluik gaat dicht, vlak achter mij. Halfdicht …

Met de boodschap: “Het is tijd, mensen, we gaan sluiten. We willen u nog graag helpen maar dan is het tijd om alles op te kuisen en voor u om uw fijne vleeswaren te gaan nuttigen.”

Ik ben dus de laatste. Daar is iedereen van overtuigd. De meisjes van de beenhouwer, ikzelf, de andere klanten. Iedereen.

Behalve de slanke vijftigjarige blondine die er in slaagt om onder het rolluik te stappen en met een air en aura van ‘hier ben IK’ nog een bestelling wil doen. Zwaar opgemaakt, zonnebankgebruind. Strakke bruine, laarzen. Leren vest. Lange geblondeerde lokken en een pruimemondje dat om iets anders dan een pruim vraagt.

Antipathie … tot in mijn kleine teen. Vooroordelen, soms heb ik er last van.

De lieve beenhouwermevrouw laat snel het rolluik nog dieper zakken. Nu kunnen enkel deurmatten nog binnenschuiven. Zelfs een hooghartige blondine kan er niet meer onderdoor.

Ze staat geposteerd voor de toonbank met de kazen. Mijn betaalplek. Met mijn meest arrogante stem zeg ik, gemaakt vriendelijk: EXCUSEER!

Ze mompelt: “O, sorry.” en doet een zeeeer klein stapje opzij. Ik maak me flinterdun en schuif tegen de toonbank, vlak voor haar.

Na een zeer trage betaling van mijn kant, is het dan toch tijd om te vertrekken. Mijn handtas botst tegen haar heup. Ze staat te dicht! Ik neem mijn ruimte en loop naar de deur.

Buiten haal ik diep adem. Hoe onnozel, Tantieris, u zo op stang laten jagen door een omhooggevallen miss Zoersel.

Wat haalt me zo door de mangel van nijd en vergif?

Misschien wil ik ook wel zo assertief zijn? Mmmm, maar dan met minder air en aura.

Sedert vandaag ben ik waarschijnlijk ook wel mijn aura van lieve madame kwijt?