Op reis gaan doe ik echt niet graag. Als kind gingen we met het gezin 1 week naar zee en dat vond ik al doffe ellende. Mariakerke bij Oostende, toch niet echt het einde van de wereld. Ik haatte het.
Achteraf bekeken was het misschien wel de sfeer die thuis hing, vlak voor het vertrek. Mijn moeder vond altijd dat ze eerst grote schoonmaak moest doen voor je op reis kon gaan. Mijn vader ging de avond voordien altijd op de lappen. (Neen, ik heb geen alcoholische vader, het was gewoonweg het begin van het bouwverlof). Dus was mijn moeder twee dagen in de weer uit alle macht. Waarbij wij dringend werden verzocht “Niet in de weg te lopen”. En die vrijdagavond kwam mijn vader steevast veel te laat en veel te vrolijk thuis. Leuke start van de vakantie? Ook niet echt.
’s Morgens veel te vroeg op. Alles inladen met hetzelfde verzoek “Uit de buurt blijven”. Alles checken en dubbelchecken. En dan vertrekken.
Twee uur was ik doodziek, kotsmisselijk in de auto. Met de kaart op mijn schoot want mijn ouders kregen de ‘weubbe’ van “Zijn we er al bijna?”.
Wanneer ik dan de horizon zag vervlakken en we er dus effectief bijna waren, was alles al wat meer ok. Maar toch …
Zoveel jaren later is dat gevoel gebleven, blijkbaar. Als start van een romantisch weekendje kan het wel tellen dat ik me steendood erger aan de reisrituelen van mijn lief, die alles checkt en vierdubbel checkt. Hij pakt de valies in (want kan dat beter), hij sluit de deur af (want ik durf de sleutel aan de verkeerde kant laten zitten), hij loopt overal rond om alles checken (o ja, dat had ik al gezegd, niwaar?), hij zet alles in de koffer (want dat moet op een bepaalde manier plaatsbesparend zijn).
Na een uur heb ik zin om te gillen. Ik wil niet meer weg, laat ons alstublieft thuisblijven. Ik ben gegarandeerd mijn haarborstel vergeten, ik heb te weinig kleren bij en ben ook altijd te koud of te warm aangekleed voor de bestemming. Het eten gaat niet lekker zijn, we gaan te veel geld uitgeven, ik herinner me het adres niet meer, mijn boeken gaan uit zijn na een halve dag, ik ga onze zoon te erg missen … Neeeeeeeen, ik wil niet meer !
Manlief en ik spreken pas terug na een half uur, waarin hij zijn charmantste glimlach en humor bovenhaalt en ik als een koppige puber op de binnenkant van mijn lip bijt want ik riskeer het de slappe lach te krijgen.
De cd van John Mayer trekt me over de streep. Hoe kan ik nu koppig blijven als we altijd samen zo heerlijk zingen ?
Pffff …. de reis is begonnen.
nergens. Ik kom wel dikwijls in hen terecht. Speel af en toe zelfs een (hoogst ondankbare) rol. Omdat men mij niet kan ontwijken. Ik ben onontwijkbaar.
Ziediswiedadieris 
Zeg het eens …