Vrijen of dansen

Ooit zei een vriendin (die nogal bewoog in de muziekwereld): “Als je met iemand goed kan dansen, kan je er ook goed mee vrijen en andersom.”

Sedert gisteren (en misschien ook al wel langer) weet ik dat zoiets absolute onzin is. Manlief en ik kunnen absoluut niet goed samen … dansen. Na een dansinitiatie van Nicky en Wesley kwamen we al tot de ontdekking dat het moeizaam zou zijn. Tellen, mekaar instructies geven en nog eens tellen. Op elkaars tenen trappen, met de knieën manoeuvreren tot in het oneindige. en vooral veel lachen (gelukkig maar). Uiteindelijk genoten we van onze vriendjes die perfect salsa enzo kunnen dansen, keken we naar een hartveroverende Pieter Embrechts en Gabriel Rios en luisterden we naar de schitterende muzikanten van El Tattoo Del Tigre.

We kwamen tot de slotsom: Niks voor ons. Na de zoveelste trompetsolo leken alle liedjes op elkaar en was het eigenlijk vooral leuk om te zien welk effect dit op het publiek had. Koele, kalme Vlamingen/Belgen die na een aantal exotische, hete nummers de neiging krijgen om hun partner te strelen en te kussen alsof ze ganz allein in de Roma waren. Manlief en ik keken onze ogen uit terwijl we als een oudgetrouwd koppel hand in hand op de pluchen stoeltjes zaten. Wij zijn van de rock, wij houden van pop, wij zullen wel exotisch en heet zijn in onze eigen tijd.

Toch een heerlijke namiddag, al was het alleen al maar omdat ik mijn balkleedje mocht aandoen en mijn lakschoenen. Manlief zag er om op te vreten uit in zijn mooie bolletjeshemd. Het ecocafé was een mooie afsluiter. We sloten de keet (zoals gewoonlijk) en waren nog lang niet uitgepraat (ook zoals gewoonlijk).

Sommige vrienden doen deugd aan het hart en de ziel. Met sommige mensen zit je altijd op dezelfde golflengte, zelfs als je een andere mening hebt. Zelfs manlief werd er Tantierislyrisch van. J. & K., wat zien we ze toch graag.

Geel gat

Geel is mijn kleur niet. Het maakt me flets, wittig en ziekelijk. Gele kledij is niet aan mij besteed. Gele muren daarentegen. Het is echter pas sedert deze zomer dat onze vrienden durven zeggen dat de muren in de living zeer mooi zijn. Ze zijn NIET geel meer. Geel is dus eigenlijk niemands kleur.

Hoe kom ik aan dat gat in mijn titel, vraagt u zich misschien af na deze zwaar oninteressante intro? Ik zit sedert woensdag opnieuw met een geel vlak in onze woonkamer. Ik ontdekte namelijk, al een tijdje geleden, hét gat in de markt van de toile cirées. Sinds 4 jaar ben ik al op zoek naar zo’n glad, afwasbaar tafellaken. Er zijn er genoeg, u hoort mij niet klagen over de hoeveelheid, absoluut niet. Maar die motieven, die kleuren, ik waan mij in een huishouden van Jan Steen.

Alles wat ik vraag, is een zwart of een wit of een grijs of desnoods een paars …. maar neen, NIET TE VINDEN. Shopping Center, meubelzaken, Ikea … noppes. Mijn laatste toevlucht: de goeie ouwe dorpsmarkt bracht soelaas. Helaas… enkel in geel gemarmerd. Nu vraag ik je: geel gemarmerd. Aaaaggghhh.

Gekocht dus. Heirkracht. Nood breekt wet. En elk cliché enigszins denkbaar.

“Maken ze nimmer, madammeke. In één kleur, dat vindt ge nooit of te nooit.”

Vandaar het gat. Het gat in de markt! My kingdom for a horse, my living voor een toile cirée in 1 kleur.