Mottig word ik daarvan. Mijn maag komt in opstand. Mijn hart bonst tegen 200 per uur.
Neen, ik kan daar niet tegen. Té realistisch, té echt. De machteloosheid van een vrouw die seksueel misbruikt wordt … daar word ik mottig van. Want het bestaat nog altijd. Al eeuwen lang en nog eeuwen verder. Het maakt hen beesten en ons … de prooi. Bang, onzeker, onveilig, hulpeloos.
Dus ik kijk niet. Struisvogel achter mijn computer.
Mottig word ik er van.
Ziediswiedadieris 
ik als slachtoffer van….
met jou…
ik kan het ook niet zien zoiets,
xxx
klaproos
Ik zit ook al de hele avond achter mijn computer.
Toeval? Nee, hoor.
Ik kijk er wel naar. Mijn mond valt open bij het zien van zoveel wreedheid. Het is een in verhaal gegoten versie van Chris De Stoop zijn boek: “Ze zijn zo lief, meneer” Dat gevoel krijg ik tenminste. Dit is één van de misdrijven waarbij ze van mij de schandpaal terug in voege mogen brengen en er de crimineel mogen aan vastbinden tot hij crepeert.
Was getekend
ah, ik heb het één keer een half uur gezien en toen kwam ik tot het zelfde besluit. Wil het nooit meer zien.
kijken of niet kijken lost het probleem spijtig genoeg niet op. Herverdeling van de rijkdom op deze wereld misschien. Wie is daartoe bereid?
voila. en zo kom ik nooit meer vrolijk aan in brussel. altijd eerst de hoeren gezien van de rue d’aerschot.
Blij dat ik niet alleen ben,
ik word er echt fysiek misselijk van.