Toen ik een jaar of 4 was, zakte mijn moeder door het kelderrooster aan de voordeur van de buren. Aangezien zij niet thuis waren, moest ik, helemaal alleen, naar de buurvrouw aan de andere kant lopen om hulp te halen. Ik herinner me nog levendig de ongelooflijk panische angst die ik voelde terwijl ik maar 30 of 40 meter verder moest lopen. De pijn en de tranen in de ogen van mijn mama waren het ergste wat ik tot dan toe meemaakte. Zij bleef heel kalm terwijl ze me instructies gaf. Nu bewonder ik dat enorm. Zeker als je bedenkt dat haar been helemaal van boven naar beneden ontveld was en op sommige plaatsen zelfs genaaid moest worden.
Vandaag mo
est ik daar weer aan denken. En dat doe ik dikwijls, als ik met zoonlief alleen thuis ben. Stel je voor dat er iets ergs gebeurd? Hoe ga ik dan om met mijn pijn? Waar laat ik hem hulp halen? Hij is nog maar 5 en de buren wonen hier een heel eindje verder. Een worst-case-scenario-vraag, ik weet het. Maar je weet het toch maar nooit.
(Dit berichtje schreef ik met mijn linkermiddenvinger in het verband nadat ik voor de 500ste keer de bovenste automatische trek-dichtlade sloot en de onderste automatische trek-dichtlade gewoon wilde openen door mijn hand tussen beiden te steken. De kreet deed me denken aan mijn bevalling. De pijn was goed voor 500 wax-beurten van mijn oksels. AUUUUUUU!)
(O ja, mijn rechterwijsvinger was bovenaan verbrand omdat ik het bordje óp de pasgeopende ovendeur plaatste en toen onderaan weer wilde oppakken)
(En ja, manlief mag nu stoppen met lachen, ik WEET dat onze laden een HANDgreep hebben en hij WEET dat ik dat altijd vergeet. GRMBLGRR)
Ziediswiedadieris 
Ik heb dezelfde angst m.b.t. mijn kinderen. Ik leerde ze dan telefoneren in geval van nood. Alleen moet ik dan misschien wel weer eens de nummers naast de telefoon hangen.
Als je nog maar weet dat je vergeet;-)
Misschien kan je je zoontje leren hoe hij het nummer honderd kan bellen? In geval van grote nood…
Ik denk daar ook soms aan maar ban dan de gedachte resoluut uit mijn hoofd. Wij hebben nl een doodsgevaarlijk stijle trap en als ik met mijn jongste dochter daaraf moet … enfin, ik denk er dus gewoon niet aan. De oudsten weten hoe te telefoneren en wie of wat ook (ze kennen 112 zodat ze ook in het buitenland altijd kunnen bellen). En ook: hopen dat (god behoede) er toch iets gebeurd met mij als we alleen zijn, zij zo dapper zullen zijn als jij toen was.
Oh! Hoe herkenbaar is dit! Soms, als mijn man een paar nachten weg is, denk ik: maar wat als ik nou morgen niet wakker word? Hoe moet mijn zoon dan hulp halen, of naar buiten? Lastig hoor, moederschap en die drukkende verantwoordelijkheid.. en ook mooi, hoe het zorgen voor het kroost altijd voorop staat. En ook voorop moet staan.
[…] Ik herinner me ook plots dat ik al eens blogde over een jeugdherinnering. Indien het u […]