Het is net even anders.

Tijdtussendoor blogt gast bij mij. Het is mijn beste maatje die hier prachtig schrijft. In het echte leven staan we zeer dicht. En sedert een aantal maanden vonden we mekaar ook wereldwijd. Maar altijd met mooie woorden. Ik voel me zeer aangesproken door wat ze hier schrijft. En dat mag ….

Vaak droom ik over de onzichtbare navelstreng. Heel je leven lang. Bloed als gemene deler.
Geboren uit de vrucht van een schoot.

Het is net even anders.

Het duurt waarschijnlijk heel mijn leven om deze wijsheid te ontkrachten.
Meestal gaat het vanzelf, ik sta er zo niet bij stil.
Een sluipend besef van valse waarheden.
Langzaam maar zeker beseffen hoe anders.
Dikke, traaglopende tranen laat ik zachtjes en onopgemerkt lopen.
Nee, niet lopen… ze glijden zonder iets te vragen.
Ze zijn soms moeilijk door te slikken, blijven hangen in het vette slijm van mijn eigen onderwereld.
Langzamerhand doet de levenswijsheid zijn intrede.
Je voelt het niet gebeuren, het gaat ook weer een beetje vanzelf.
Het is meer een vriendelijke adder die binnenglipt, en hij is meer dan welkom.

Het is net even anders.
Familie hoorde lang te zijn als een rots, of een paal, als een tweede huid verbonden aan elkaar.
Mijn verlangen en hunkeren.
Mijn vallen en opstaan.
Mijn geloven, hopen en telkens weer falen en opgeven.
Daarom is alles net even anders.
Daarom zijn vrienden waardige vervangers.
Waardige vervangers omdat ze meer zijn dan een tweede huid, zielsvastgeroest. Een woord dat ik niet terugvind in het groene boekje.
Maar toch zo zegt wat ik bedoel.

Het is dus net even anders.
Maar het is niet anders.