Vandaag op de bus ontdekte ik het volgende: Ik ben een racist.
Versta me niet verkeerd: ik werk voor een organisatie die alles rond mensenrechten uitspit, ik schrijf maandelijks voor Amnesty International, ik doneer aan Oxfam en ik knik telkens vriendelijk goedendag naar mijn vreemdelingenmedemens …
Maar wanneer ik lees is het zo: Ik ben een racist.
Bij de naam Haruki Murakami van “Kafka op het Strand” heb ik de neiging om te stoppen met lezen, bij Deense detectiveverhalen klap ik minstens 3 keer het boek toe.
Mijn manier van lezen laat vreemde namen niet toe. Ik ben namelijk een krak in ‘skimmend lezen‘.
Dat komt vanuit mijn gulzige aard. Verslinden, verscheuren, verzwelgen … boeken zijn niet veilig in mijn buurt.
Manlief kan in volle verbazing naar mij kijken. Al lezend ben ik dus toch een bezienswaardigheid. Jihaa.
Hij gelooft ook nooit in mijn snelheid. Tot ik dan perfect het verhaal kan navertellen en hij dus wel moet toegeven dat ik het tóch lees.
Het lukt me ook niet om een boek op een andere manier te lezen. Ik probeer het soms: dan lees ik luidop -in mijn hoofd- elk woord van elke zin. Mensen, dat is saai. En dat duuuuurt zo ontzettend lang.
Gek, maar door me zo enorm te concentreren op de tekst en de woorden, gaat de inhoud en de schoonheid van het verhaal totaal aan mij voorbij. Maar dat moet ik nu eenmaal wél doen om de personages uit elkaar te houden. Bij namen als Bill, Barbara en Jake is dat geen probleem. Dan weet ik zonder problemen wie mannelijk, vrouwelijk, kind, stad of station is. Bij Oshima, Nakata, Takamutsu, Saeki en Hoshino is dat een zware aanslag op mijn herinneringsvermogen. Ik kan op de duur echt niet meer volgen.
Dus ik blijf een racist … Gelukkig enkel wat boeken betreft.
Ziediswiedadieris 
Zeg het eens …